Η επίθεση του Ισραήλ στο Ιράν (και ένα υστερόγραφο για τον ρόλο του Ερντογάν) / γράφει ο Θέμης Τζήμας
Η επίθεση του Ισραήλ στην ιρανική πρεσβεία στη Δαμασκό. Το χτύπημα δηλώνει στην πραγματικότητα μια έλλειψη στρατηγικής από πλευράς Ισραήλ για την ανάσχεση του Ιράν
Η επίθεση του Ισραήλ στην ιρανική πρεσβεία στη Δαμασκό με αποτέλεσμα τη δολοφονία ανωτέρων αξιωματούχων του Ιράν αποτελεί τόσο κατά το διεθνές δίκαιο, όσο και σύμφωνα με όλες τις πιθανές «κόκκινες γραμμές» του Ιράν, τις οποίες μπορούμε να εικάσουμε, μια ευθεία επίθεση εναντίον του τελευταίου. Είναι μάλλον η πρώτη φορά που το Ισραήλ επιτίθεται τόσο ευθέως εναντίον του Ιράν, γεγονός που αποδεικνύει σε πόσο δύσκολη θέση έχουν βρεθεί οι Σιωνιστές στο πεδίο των μαχών.
Είχαμε επισημάνει από την 7η Οκτωβρίου ότι , αυτό το επεισόδιο του 75ετούς πολέμου, όπως και συνολικώς τον αποικιακό πόλεμο που διεξάγει, το Ισραήλ δεν μπορεί να τον κερδίσει. Μέχρι σήμερα, το Ισραήλ παρά την απεριόριστη βοήθεια από τις ΗΠΑ και τη Δύση, παρά τις γενοκτονικές του πολιτικές, αδυνατεί να κάμψει την παλαιστινιακή αντίσταση, ενώ ταυτοχρόνως έχει αναγκαστεί να εκκενώσει περίπου 200.000 κατοίκους του από τα σύνορα με το Λίβανο. Το Ισραήλ σήμερα είναι το πιο επικίνδυνο μέρος στον πλανήτη για τους Εβραίους, εξαιτίας των πολιτικών του Ισραήλ. Πρόκειται για μια ιστορική αποτυχία του υποτιθέμενου υπαρξιακού σκοπού του εν λόγω κράτους. Ο «άξονας της αντίστασης» έχει κατορθώσει χωρίς τυμπανοκρουσίες όχι απλώς να ματώνει το Ισραήλ (και επομένως και τις ΗΠΑ), αλλά να νικάει. Την ίδια στιγμή, το Ισραήλ περνά τις χειρότερες στιγμές του από πλευράς δημοσίων σχέσεων, έχοντας καταστεί μάλλον η πιο μισητή κρατική οντότητα παγκοσμίως.
Το Ιράν αναδεικνύεται όχι απλώς σε κρίσιμο παράγοντα, αλλά τίθεται στο κέντρο της αντίστασης στην ευρύτερη περιοχή. Το χτύπημα εναντίον του δηλώνει στην πραγματικότητα μια έλλειψη στρατηγικής από πλευράς Ισραήλ για την ανάσχεση του Ιράν. Επιπλέον όμως, η ισραηλινή επίθεση αποτελεί μια καταφανή προβοκάτσια: επιδιώκει να αποδειχτεί η συντομότερη οδός προς την δικαιολόγηση (ή ακόμα καλύτερα προς τον πειθαναγκασμό) μιας αμερικανικής άμεσης στρατιωτικής επέμβασης υπέρ του Ισραήλ, την οποία ο Νετανιάχου και η φασιστική συμμορία γύρω του χρειάζονται απελπισμένα μήπως και επιβιώσουν, τόσο οι ίδιοι όσο και η πολιτική τους ή ακόμα και το κράτος του Ισραήλ. Ο Νετανιάχου ολοένα περισσότερο θυμίζει Ζελένσκι: είναι αποφασισμένος να διευρύνει τον πόλεμο όσο το δυνατόν περισσότερο, παρότι είναι (και) το δικό του κράτος αυτό που θα πληρώσει το κόστος. Η επίθεση λοιπόν εναντίον της ιρανικής πρεσβείας αποτελεί αφενός προσπάθεια «αποκεφαλισμού» στελεχών των ιρανικών δυνάμεων ασφαλείας, αφετέρου προβοκαρίσματος μιας κατακλυσμιαίας απάντησης από ιρανικής πλευράς, προκειμένου κατόπιν οι ΗΠΑ να μπουν στη μέση.
Το ερώτημα είναι τι θα κάνει το Ιράν. Το σίγουρο είναι ότι δεν μπορεί να κάνει πως δεν κατάλαβε το μέγεθος της πρόκλησης. Η απάντησή του πρέπει να είναι αντίστοιχη του κύρους που απολαμβάνει στην περιοχή, της ισχύος του και της απόφασης του Ισραήλ να ανέβει στη «σκάλα» της κλιμάκωσης: ασχέτως χρόνου και χώρου, θα πρέπει να καταφέρει ένα νευραλγικό πλήγμα στο Ισραήλ.
Δεύτερον, η λογική λέει ότι το Ιράν δεν θα απωλέσει την στρατηγική του ψυχραιμία. Μέχρι τώρα οι Ιρανοί δείχνουν ότι επιλέγουν να απαντούν με τρόπο ουσιαστικό, χωρίς να παρεκκλίνουν από τον περιφερειακό πόλεμο φθοράς, χωρίς να αναγκάζουν τη Ρωσία και την Κίνα να «ανοίξουν» δεύτερο μέτωπο πριν το (συν)αποφασίσουν, αλλά και καθιστώντας σαφές ότι έχουν και τα μέσα και την αποφασιστικότητα να νικήσουν το Ισραήλ, είτε άμεσα, είτε δια των φιλικών τους δυνάμεων. Η δύσκολη αυτή εξίσωση μας προδιαθέτει για κάποιο ή κάποια πυραυλικά χτυπήματα από το ίδιο το Ιράν και σίγουρα από τις φιλικές προς το Ιράν δυνάμεις. Το κρίσιμο ποιοτικό στοιχείο θα είναι η ισχύς και οι στόχοι των χτυπημάτων. Μεσοπρόθεσμα δε, θα πρέπει να περιμένουμε την απόφαση του Ιράν ως προς την απόκτηση πυρηνικών όπλων και βεβαίως τη συγκρότηση σύγχρονης πολεμικής αεροπορίας από πλευράς του.
Το κατά πόσο θα επιλέξει το Ιράν κινήσεις, οι οποίες θα οδηγήσουν σε βέβαιη πλήρη εμπλοκή με το Ισραήλ θα εξαρτηθεί, όπως προαναφέραμε, μεταξύ άλλων από τη σχέση του Ιράν με τη Ρωσία και με την Κίνα, όπως και από τις προσδοκώμενες εκλογικές εξελίξεις στις ΗΠΑ. Το λογικότερο σενάριο, με βάση όσα εντελώς ατελή γνωρίζουμε, συνίσταται στο ότι η Ρωσία και η Κίνα δεν θέλουν ένα μέτωπο τόσο γιγάντιο όσο αυτό μεταξύ Ιράν με Ρωσία και Κίνα από τη μια, εναντίον Ισραήλ, ΗΠΑ, Ε.Ε. από την άλλη – εκτός και αν έχουν απόλυτη βεβαιότητα ότι διαθέτουν επαρκείς δυνάμεις σε έμψυχο δυναμικό, σε υλικό και σε πολιτική υποστήριξη μέσα στις ίδιες τις κοινωνίες τους, ώστε να καταφέρουν ένα καταλυτικό, ταυτόχρονο διπλό χτύπημα στις ΗΠΑ, στην Ουκρανία και στο Ισραήλ. Η ένταση και το είδος της ιρανικής απάντησης θα μας κατατοπίσει ως προς το ποιο από τα δύο σενάρια είναι το επικρατέστερο. Μέσα στις επόμενες εβδομάδες θα ξέρουμε. Το σίγουρο είναι ότι κάθε νέο έγκλημα του Ισραήλ προδίδει το αδιέξοδό του.
Υ.Γ.: Το πρόσφατο τηλεφώνημα Ερντογάν-Ραϊσί δεν κύλησε καθόλου καλά. Από την άλλη πλευρά του τηλεφώνου, ο Τούρκος πρόεδρος άκουσε ότι όλοι ξέρουν τον πραγματικό του ρόλο ως στρατηγικού συμμάχου του Ισραήλ, παρά τις ρητορείες του, όπως μάθαμε. Αυτά στους εν Ελλάδι πράκτορες αμερικανο-ισραηλινών συμφερόντων, οι οποίοι «πουλάνε» το σενάριο περί ταύτισης Ερντογάν-Χαμάς.
