Το «βαθύ» αμερικανικό κράτος έχει επενδύσει στο αφήγημα της συντριβής της Ρωσίας. Δεν έχει καμία σημασία αν ο στόχος που έχει τεθεί είναι εφικτός. Το (αμερικανικό) κατεστημένο έχει τη δύναμη να διαμορφώσει την (εικονική) πραγματικότητα, αυτή δηλαδή που κυριαρχεί, που πιστεύουν οι άνθρωποι στη Δύση.
Με τη βοήθεια τεράστιων μηχανισμών χειραγώγησης, έμμισθων υπαλλήλων στον χώρο των πολιτικών ηγεσιών, της ελίτ της διανόησης και κρατώντας στα χέρια του τη διακίνηση της πληροφορίας (μέσα από τα 2 – 3 παγκόσμια ειδησεογραφικά δίκτυα) το αμερικανικό κατεστημένο έχει δημιουργήσει την εικόνα μιας παραπαίουσας Ρωσίας στην οποία ηγείται ένας στυγερός δικτάτορας που εισέβαλε στην Ουκρανία και παγιδεύτηκε σε έναν πόλεμο τον οποίο αν δεν έχει ήδη χάσει, θα τον χάσει στα σίγουρα.
Στο περιθώριο αυτού του «δυτικού» αφηγήματος μπορεί να δικαιολογηθεί και η πρόσφατη δολοφονική επίθεση των έμμισθων «τζιχαντιστών» στο «ξέφραγο» ρωσικό αμπέλι…
Ως προς αυτό το τελευταίο, ωστόσο, τα πράγματα αλλάζουν αν καταφέρει να δει κανείς την πραγματικότητα έξω από τους παραμορφωτικούς φακούς των ευρωατλαντικών μηχανισμών διαχείρισης της κοινής γνώμης:
● Η Ρωσία δεν είναι δυνατόν να χάσει τον πόλεμο με την Ουκρανία. Για την ακρίβεια – ως πυρηνική δύναμη – είναι αδύνατο να χάσει οποιονδήποτε πόλεμο καθώς διαθέτει την ολέθρια δυνατότητα της συντριπτικής ανταπόδοσης οποιουδήποτε χτυπήματος δεχτεί.
● Σε τακτικό επίπεδο, στο πεδίο της μάχης του πολέμου στην Ουκρανία, η Ρωσία, παρά τη θηριώδη δυτική επιμελητειακή υποστήριξη (πολεμοφόδια, πληροφορίες κ.λπ.) στο Κίεβο, έχει ήδη καταλάβει το 20% του ουκρανικού εδάφους.
● Η ρωσική πολεμική βιομηχανία, συνεπικουρούμενη από την κληρονομιά του τεράστιου εξοπλιστικού στοκ της Σοβιετικής Ένωσης, φαίνεται να μην αντιμετωπίζει κανένα πρόβλημα επάρκειας πυρομαχικών, σε αντίθεση με το ευρωατλαντικό σύμπλεγμα που δεν προλαβαίνει (ή δεν επιθυμεί, ή δεν αντέχει ) να αιμοδοτεί τις ανάγκες του Κιέβου.
● Οι περιβόητες δυτικές κυρώσεις κάθε άλλο παρά έκαμψαν τις δυνατότητες της ρωσικής οικονομίας.
● Στις πρόσφατες ρωσικές εκλογές η συμμετοχή ήταν κατά πολύ μεγαλύτερη (πάνω από το 85%) από αυτήν στις δυτικές «δημοκρατίες», γεγονός που σημαίνει ότι ο Πούτιν που κυριάρχησε δεν έχει λιγότερη / μικρότερη πολιτική νομιμοποίηση απ’ οποιονδήποτε άλλον δυτικό ηγέτη.
Κοιτώντας, λοιπόν, τα πράγματα μέσα απ’ αυτό το πρίσμα ίσως μπορεί κάποιος να δει τα νήματα που συνδέουν τις μαριονέτες, τους Τατζίκους έμμισθους δολοφόνους, με τους μηχανισμούς που συντηρούν τον πόλεμο (γιατί τρέφονται απ’ αυτόν) στο Κίεβο και κυρίως στην Ουάσιγκτον…
ΥΓ.: Μεγάλο ελληνικό site (πρωτοδεύτερο στα κλικ) παρουσίασε τη νίκη του Πούτιν στις πρόσφατες εκλογές ως εξής: «Μόνο οι ηγέτες της Κίνας, της Ινδίας, της Βραζιλίας, της Βενεζουέλας και δικτάτορες χωρών της Αφρικής έστειλαν συγχαρητήρια στον Πούτιν». Τι κι αν πρόκειται για τα τρία τέταρτα του πληθυσμού της Γης; Για τους γίγαντες της ελληνικής δημοσιογραφίας ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από το Μέγαρο Μαξίμου και, πάνω απ’ όλα, την αμερικανική πρεσβεία…
–
