Βιβλιοπαρουσίαση: Ελένη Καραγιάννη “Το κόκκινο τάπερ” / έξοχα κείμενα προσωπικού λυρισμού
Παρουσιάστηκε στη Βέροια, στον Πολυχώρο “Ελιά”, το βιβλίο της Ελένης Καραγιάννη “Το κόκκινο τάπερ”, εκδόσεις Γραφή, με την υποστήριξη του Συνδέσμου Φιλολόγων Ημαθίας και του βιβλιοπωλείου Ηλιοτρόπιο.
Το παρουσίασαν η Ευγενία Καβαλλάρη, πρόεδρος του Συνδέσμου Φιλολόγων, η Έφη Τσαπαροπούλου, ψυχολόγος, θεατρική ανάγνωση από τον φιλόλογο ποιητή και ηθοποιό Λευτέρη Κορυφίδη και κιθάρα έπαιξε ο εκπαιδευτικός, Διευθυντής του Λυκείου Μακροχωρίου και συγγραφέας Γιάννης Γεωργουδάκης.
Ο Αλέκος Χατζηκώστας, συντονιστής της παρουσίασης, έδωσε στον πρόλογό του την πορεία της συγγραφέως, από τα δύο προηγούμενα παραμύθια της και την επιμέλεια του βιβλίου των μαθητών της “teen-γραφήματα”, στη γραφή κειμένων μικρής φόρμας, που αποτελεί και τη δυναμική της είσοδο στον κόσμο των ενήλικων αναγνωστών.
Η Ευγενία Καβαλλάρη ξεκίνησε από τον ασυνήθιστο τίτλο του βιβλίου, που κλείνει συμβολικά μέσα του 46 κείμενα μικρής φόρμας, κείμενα προσωπικού λυρισμού, όπως τα χαρακτήρισε.
Το “τάπερ”, σύμβολο της αγάπης, κλείνει μέσα του ιστορίες γλυκιές, πικρές, κλείνει δάκρυ, γέλιο, κλείνει την ίδια τη ζωή, καθώς αποδίδει εύστοχα:
α) προσωπικά βιώματα, β) πολιτικά γεγονότα, γ) φαντασιώσεις, δ) ισχυρές συναισθηματικές καταστάσεις
Με γλώσσα προσωπική η συγγραφέας διαλέγεται με τη μνήμη και τη φαντασία, απευθυνόμενη μέσα από το βιωματικό της εργοστάσιο στο καθολικό συναίσθημα. Και το κάνει με διεισδυτική αφήγηση, ενταγμένη σε πολιτικό πλαίσιο.
Οι ήρωές της είναι άνθρωποι οικείοι, της διπλανής πόρτας, γενναιόδωροι, αξιοπρεπείς, αγωνιστές της ζωής, με γνώμονα το σωστό και το δίκαιο.
Εναλλάσσοντας το πρώτο με το τρίτο πρόσωπο στην αφήγηση, σμίγοντας τη συγκίνηση με το χιούμορ, καταθέτει ιστορίες οικογενειακές, ιστορίες του χωριού, της πανδημίας, της ασθένειας, του έρωτα… Ακόμη και τα ζώα έχουν τη θέση τους στο βιβλίο.
Από το βιβλίο δε λείπει και η προσφυγιά, η φτώχεια, τα στερεότυπα…
Ο λόγος της φωτίζει και τις σκοτεινές πλευρές της ζωής, αναβλύζοντας, όμως, ελπίδα και αισιοδοξία. Με γλώσσα πλαστική και κινηματογραφική εικονοποιία, ανατέμνει τις ανθρώπινες σχέσεις, με τους ήρωές της να μας καλούν ν’ αγαπάμε και ν΄αγωνιζόμαστε.
Την εύστοχη προσέγγιση της Ευγενίας Καβαλλάρη συνόδεψαν αποσπάσματα του βιβλίου που διάβασε με τη βαθιά, εξαιρετική φωνή του, ο Λευτέρης Κορυφίδης, δίνοντάς τους θεατρική διάσταση. Η επιλογή των δυνατών και αντιπροσωπευτικών κομματιών, ενισχύθηκε συναισθηματικά και με το ακομπανιάρισμα τους από την κιθάρα του Γιάννη Γεωργουδάκη.
Η Έφη Τσαπαροπούλου δήλωσε γοητευμένη από το βιβλίο, που την οδήγησε να ταυτιστεί με τους ήρωές του.
Εκείνο που της προκάλεσε ιδιαίτερο ενδιαφέρον ήταν το κοινό που συνέδεε όλες τις μορφές μεταξύ τους κι αυτό ανακάλυψε πως ήταν η ανθεκτικότητα και η δοτικότητα, δυο παράγοντες που παίζουν τεράστιο ρόλο στη ζωή και στους οποίους επιμένει η ψυχολογία.
“Η ανθεκτικότητα βοηθά να ξεπεράσει κανείς το τραύμα και να πάει παρακάτω, να προσαρμοστεί.
Αυτό που κρατάει γερό ένα δέντρο είναι οι ρίζες του και στον άνθρωπο ρίζες είναι οι αξίες, οι δεξιότητες, το περιβάλλον που θα επιλέξουμε για να μας γεμίζει, για να μας οδηγεί στη θετική θέαση της ζωής.
Αυτό είναι το κοινό των ηρώων του βιβλίου. Έτσι γεμίζετε ο καθένας το δικό σας…”τάπερ” κατέληξε.
Μετά από μια αλληγορική παρέμβαση του Γιάννη Γεωργουδάκη, που θέλησε να δείξει πόσο εκτιμά τη γραφή της αλλά και την ίδια, τελευταία μίλησε η συγγραφέας συγκινημένη από την εκδήλωση, που είχε και πολύ κόσμο, αλλά και πολλή αγάπη από όλους, που της την έδειξαν φανερά.
Αφού ευχαρίστησε όλους που στάθηκαν δίπλα της στη σημερινή μέρα και πρωταρχικά το γιο της και τον άντρα της, που είναι πάντα οι πρώτοι αναγνώστες της στην περιπέτεια της γραφής, δήλωσε εξομολογητικά:
“Η συγγραφή δεν ήταν για μένα όνειρο ζωής, η συγγραφή είναι ανάγκη. Με επέλεξε πριν από 4 χρόνια για να με ανασύρει από τα σκοτάδια. Γράφω για να μεταβολίσω όλα τα σκοτάδια γύρω μου σε φως.
Μ’ αρέσει η μικρή φόρμα. Αυτό διδάσκω και στους μαθητές μου. Θέλω, όταν γράφω, να είμαι λιτή. Είναι γοητευτικό να στραγγίζεις στη χούφτα σου τον κόσμο ολόκληρο.
Στο “κόκκινο τάπερ” έκλεισα τις πιο αγαπημένες μου ιστορίες, που κάτι ήθελαν να πουν. Οι ιστορίες συνομιλούν μεταξύ τους. Τις συνδέει η οικογένεια ως αξία, ως ιδέα, που οριοθετεί το πλαίσιο δράσης.
Τι είναι οικογένεια; Δεν είναι μόνο τα μέλη που την αποτελούν. Είναι κι ο αδέσποτος σκύλος, η γάτα, τα περιστέρια της πλατείας, οι ασθενείς στο θάλαμο της χημειοθεραπείας.
Οικογένεια είναι όσοι μας αγαπούν και μας νοιάζονται. Οικογένεια είναι όσοι κουβαλούν το δικό τους σταυρό, αλλά και τον δικό μας.
Η αρρώστια και ο θάνατος συμφιλιώνουν τους ήρωες και οδηγούν στην αγάπη της ζωής. Πεθαίνει κάτι, όταν το αφήσουμε να πεθάνει.
Η γραφή μου είναι βιωματική. Όταν η γραφή δεν είναι βιωματική είναι ρούχο ξένο. Σ’ αυτό το “τάπερ” έκλεισα κομμάτια της ψυχής μου.” ολοκλήρωσε .
Η ιδιαίτερη, πραγματικά, παρουσίαση έκλεισε με την υπογραφή των βιβλίων.
Φωτογραφίες: faretra.info
………………………….
………………………….
