Διαβάζεις το σχόλιο στην εφηµερίδα για ένα ή περισσότερα κακώς κείµενα που επικρατούν στον τόπο σου. Κάτι διορθώνουν οι αρµόδιοι. Αντιλαµβάνεσαι πως κάτι νέο στη γειτονιά σου έγινε αντιληπτό και βλέπεις ότι αναφέρεται στην εφηµερίδα
Μιχαήλ Λαμπαθάκης
Προβληµατισµοί που σε αναστατώνουν, ξέρεις πως µπορείς να τους µοιραστείς µέσω της εφηµερίδας µε τους συντοπίτες σου.Θέµατα για τα οποία δεν έχεις, αν και θέλεις να ασχοληθείς, χρόνο διαθέσιµο, χαίρεσαι διότι η εφηµερίδα δεν τα αφήνει να πέσουν κάτω. Μπορεί να συµφωνείς ή να µη συµφωνείς µε τοποθετήσεις απόψεις ή ρεπορτάζ που οι σελίδες της εφηµερίδας σου φέρνουν µπροστά σου, αλλά το σκας το χαµόγελο όταν κάτι που γνωρίζεις τσουπ εµφανίζεται µπροστά σου σε ένα µονόστηλο, ή σε ένα πλήρως αναπτυγµένο άρθρο.
Τη µία στιγµή κρατάς στα χέρια σου την εφηµερίδα και µαυρίζουν λιγουλάκι δείκτες και αντίχειρες, την άλλη στιγµή σερφάρεις και διαπιστώνεις πως ή εσύ ακολουθείς διαδικτυακά την εφηµερίδα ή αυτή δε σε αφήνει σε ησυχία µε τις συνεχόµενες αναρτήσεις της.
Αυτή είναι η πραγµατικότητα… για το πρόσωπο που είναι ο πολίτης αναγνώστης, για την ύλη που είναι το σώµα φύλλων της εφηµερίδας, για το άγνωστο που γίνεται γνωστό, για το µήπως που µεταλλάσσεται σε µπορεί και για την αλήθεια που αν κάποιοι θάψουν… το µελάνι της εκτυπωτικής και το πήγαινε έλα του τίµιου εργάτη της δηµοσιογραφίας, δεν αφήνει να χαθεί.
Πρόκειται για µία σχέση αέναη Τύπου – Ανθρώπου που αιώνες τώρα δεν επιτρέπει στον κάθε ένα να νιώσει την απόλυτη µοναξιά όχι µόνο στο νου, µα και στο στέρνο του όταν κρυώνει, στο κεφάλι του όταν ψιχαλίζει, στο τέλµα του όταν βρεθεί σε ένα παγκάκι µόνος και σηκώσει ένα κοµµάτι µιας σκισµένης εφηµερίδας από τη γη.
Οφείλουµε να προστατεύσουµε τη σχέση αυτή, όχι για το συµφέρον κάποιου εκδότη ή των δηµοσιογράφων. Αλλά διότι δεν µπορείς να ξεκινήσεις τη µέρα σου χωρίς την αλήθεια µιας καληµέρας ή όπως λέγανε οι παλιές µας που πλέκανε και κεντούσαν, «Αν δεν βάλεις την πρώτη βελονιά µην περιµένεις ποτέ πως θα υπάρξει η τελευταία».
