«Έρωτα εσύ…» / γράφει η Ειρήνη Δασκιωτάκη
Του Αγίου Βαλεντίνου σήμερα!
Μία γιορτή που τώρα, ίσως λόγω της πανδημίας, δεν έχει τον παλμό που είχε. Θυμάμαι ότι πλησιάζοντας αυτή η ημέρα, τότε τα καλά χρόνια, όλες οι βιτρίνες γέμιζαν από μπιχλιμπίδια που σχετίζονταν με καρδούλες, με βέλη ερωτικά, με λούτρινα ερωτιάρικα ζωάκια κλπ, κλπ.
Ένα καλά στημένο παζάρι που απέδιδε πολλά κέρδη.
Σε αυτή την εποχή η ευρηματικότητα η εμπορική του κερδώου Ερμή έφερε νέα ήθη και έθιμα.
Ξενόφερτα που με τη βοήθεια της παγκοσμιοποίησης πολύ γρήγορα εγκαταστάθηκαν στη χώρα μας και εξελίχθηκαν τέλεια!
Σαν να ήταν πάντα κομμάτι της δικής μας πολιτιστικής κληρονομιάς .
Δεν κρίνω αν είναι καλό ή αδιάφορο αυτό.
Αν τα παιδιά σήμερα, οι νέοι άνθρωποι βρίσκουν μία ευκαιρία να εκφράσουν την αγάπη τους και τον έρωτά τους και μέσα από αυτό τον δρόμο, είναι απόλυτα κατανοητό.
Πάντα υπήρχε, εξάλλου, και θα υπάρχει το χάσμα των γενεών που νομίζω ότι το χάσμα αυτό έχει να κάνει με τις διαφορετικές προσλαμβάνουσες της κάθε γενιάς.
Δεν υπάρχει δηλαδή, κατά την άποψή μου, ουσιαστικό χάσμα.
Αλλάζει το σκηνικό μόνο και τα βασικά παραμένουν ίδια για κάθε γενιά.
Ο άγιος Βαλεντίνος ήταν ένας άγιος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας που γιορταζόταν από τον 3ο αιώνα και μετά.
Χριστιανός ένθερμος που για εκείνη την εποχή δεν ήταν και το ευκολότερο αφού οι χριστιανοί βρίσκονταν στο στόχαστρο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Βοηθούσε τους χριστιανούς που διώκονταν και η παράδοση λέει πως βοηθούσε και τους ερωτευμένους χριστιανούς να παντρευτούν κρυφά.
Βασανίστηκε και έχασε τη ζωή του, όταν ήταν αυτοκράτορας ο Κλαύδιος ο Γοτθικός το 169 μ.Χ.
Για την ορθόδοξη βέβαια εκκλησία ο άγιος Βαλεντίνος δεν υπάρχει.
Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος σε μια προσπάθεια να τραβήξει την προσοχή των νέων προς την ορθόδοξη πίστη, πρότεινε στους ερωτευμένους να γιορτάζουν την αγάπη τους την προηγουμένη του Αγίου Βαλεντίνου, δηλαδή στις 13 Φεβρουαρίου, που η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη των Αγίων Ακύλα και Πρισκίλλης.
Ο άλλος ορθόδοξος “Βαλεντίνος” είναι ο Άγιος Υάκινθος και γιορτάζει στις 3 Ιουλίου, την ημερομηνία δηλαδή που μαρτύρησε για την αγάπη του Χριστού επί αυτοκράτορα Τραϊανού (το 98 μ.Χ.) σε ηλικία 20 χρόνων.
Η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου όμως είναι αυτή που πουλάει !
Ό,τι πουλάει εξωραΐζεται και εξιδανικεύεται.
Μήπως και τον έρωτα, δεν τον εξιδανικεύουμε;
Πώς αλλιώς θα πέσουμε στην παγίδα του;
Πώς αλλιώς να γίνει;
Δύο ξένοι να βρεθούμε μαζί και να δοθούν ένας τον άλλον, σαν να γνωρίζονταν από χρόνια;
Όταν όμως περάσει η μπογιά του λιγάκι, αν η αγάπη δεν είναι αυτή που θα τον σώσει, χάνεται, αλλά γίνεται μνήμη δυνατή που καλά στεριώνει!
Στα δημοτικά μας τραγούδια οι στίχοι για τον έρωτα είναι από τους ωραιότερους .
«Για ιδέστε, βγιέστε, μάθετε
πώς πιάνεται η αγάπη.
Από τα μάτια πιάνεται,
στα χείλη κατεβαίνει
και από τα χείλη στην καρδιά
ριζώνει και δεν βγαίνει…»
Αλλά σαν τον «Μεγάλο Ερωτικό» του Μάνου Χατζιδάκι… δεν υπάρχει άλλος ύμνος ωραιότερος για τον έρωτα …
Να… ένα μικρό «κέρασμα» από τους παραδοσιακούς στίχους “τα λιανοτράγουδα” του μουσικού του έργου.
«Απ’ όλα τ’ άστρα τ’ ουρανού ένα είναι που σου μοιάζει
ένα που βγαίνει το πουρνό όταν γλυκοχαράζει.
Κυπαρισσάκι μου ψηλό, ποια βρύση σε ποτίζει,
που στέκεις πάντα δροσερό, κι ανθείς και λουλουδίζεις.
Να ’χα το σύννεφ’ άλογο και τ’ άστρι χαλινάρι
το φεγγαράκι της αυγής να ’ρχόμουν κάθε βράδυ.
Αν μ’ αγαπάς κι είν’ όνειρο, ποτέ να μην ξυπνήσω
γιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω.»
Ει. Δα.
