Η σημασία της οικογενειακής ζωής στην ψυχική υγεία του παιδιού / γράφει ο Ευάγγελος Βασιλείου

“Το νομοσχέδιο για τον γάμο των ομόφυλων και της  τεκνοθεσίας  από αυτούς”

Στα πλαίσια της επικαιρότητας σχετικά με τον προς νομοθέτηση γάμο μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου  και την τεκνοθεσία από αυτούς, κοινοποιείται ενδιαφέρον άρθρο του Ιατρού Καρδιολόγου κ. Ευάγγελου Βασιλείου.

Ο Ευάγγελος Βασιλείου βρίσκεται εγκατεστημένος στη Δράμα όπου παρέχει τις ιατρικές του υπηρεσίες διατηρώντας καρδιολογικό ιατρείο. Είναι απόστρατος αξιωματικός με την ιδιότητα του Γενικού Αρχιάτρου.

Είναι ιδιαίτερα γνωστός στην Ημαθία, καθώς επί χρόνια υπηρέτησε στην Διεύθυνση Υγιεινής  Β΄ΣΣ που είχε έδρα την Βέροια, αλλά και ως Διοικητής στο 299 ΚΙΧΝΕ, διατηρώντας ταυτόχρονα καρδιολογικό ιατρείο στην πόλη, παρέχοντας τις υπηρεσίες του στην τοπική κοινωνία.

Ο  Ευάγγελος Βασιλείου πέραν την ιατρικής του ενασχόλησης, αναπτύσσει από ετών ιδιαίτερη κοινωνική και πνευματική δραστηριότητα στην Δράμα, ενώ αρθρογραφεί και εκδίδει βιβλία κυρίως ιστορικού και βιογραφικού περιεχομένου.

Χαρακτηριστικοί τίτλοι βιβλίων του είναι, «Ο Εθνοϊερομάρτυρας-Άγιος Μητροπολίτης Δράμας-Σμύρνης Χρυσόστομος» και  «Δημήτριος Α. Κραχτίδης, Ο Άνθρωπος, ο Στρατιώτης, ο Παιδαγωγός»

Παρά το γεγονός ότι από πολλών ετών ο Ευάγγελος Βασιλείου βρίσκεται εγκατεστημένος στη Δράμα, δεν αποκόπηκε ποτέ από τα δρώμενα στη Βέροια, επικοινωνώντας συνεχώς με τους φίλους που απέκτησε κατά την διάρκεια της δραστηριοποίησης του στην Ημαθία, που θα τον θυμηθούν και πάλι διαβάζοντας το  επίκαιρο άρθρο του.

Αναστάσιος Βασιάδης

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗΣ ΖΩΗΣ

ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ

Γράφει

ο ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Β. ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ

ΓΕΝΙΚΟΣ ΑΡΧΙΑΤΡΟΣ Ε.Α.

ΚΑΡΔΙΟΛΟΓΟΣ ΠΑΘΟΛΟΓΟΣ

ΑΠΟΦΟΙΤΟΣ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΑΘΗΝΩΝ

Κατά τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ) ως Υγεία νοείται: «Η ισόρροπη ευεξία σώματος, πνεύματος, ψυχής και κοινωνικής καταστάσεως».

Η κοινωνική παράμετρος τοποθετήθηκε, στον ορισμό αυτό του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ), για να τονίσει την επίδραση της κοινωνικής ανισορροπίας στο σύνολο της υγείας.

Κατά τους ψυχολόγους, κοινωνιολόγους και παιδαγωγούς, η πολιτική συνείδηση του παιδιού οικοδομείται – διαμορφώνεται, από 4 μέχρι 11 χρονών.

Και όταν λέμε πολιτική συνείδηση δεν εννοούμε την κομματική, αλλά το πώς θα πολιτεύεται – συμπεριφέρεται, απέναντι στην κοινωνία, τους συνανθρώπους και τους διάφορους κοινωνικούς φορείς.

Είναι γνωστό ότι το παιδί, σε αυτή την προεφηβική ηλικία (4-11 χρονών) σαν την προνύμφη του μεταξοσκώληκα, αθροίζει εμπειρίες και βιώματα τα οποία θα ξετυλίξει αργότερα και θα υφάνει την ζωή του.

Επίσης, είναι γνωστό ότι, το παιδί για να κτίσει την προσωπικότητα του έχει ανάγκη προτύπων, απλών, καθημερινών, χειροπιαστών ή ιδεατών και συνθετικών, από την εμπειρία, την μελέτη και τις γνώσεις που αποθησαυρίζει. Άρα, καταλυτικό ρόλο, στην ηλικία αυτή παίζει το πρότυπο του γονιού και του δασκάλου.

Για να οικοδομήσει, ο νέος ή η νέα, την προσωπικότητα του χρειάζεται ιδανικά, κι αυτά είναι η αγάπη ακόμα και για τον εχθρό του, όπως δίδαξε ο Χριστός, η ειλικρίνεια, η εντιμότητα, η έφεση για παραγωγική εργασία, ο αλτρουισμός, το πνεύμα θυσίας κι άλλα.

Αυτά θα τα πάρει μέσα από μία αρμονικά λειτουργούσα οικογένεια και ένα ήρεμο και φυσιολογικό οικογενειακό και σχολικό περιβάλλον.

Αν στερηθεί των παραπάνω ιδανικών και προτύπων θα παρουσιάσει το σύνδρομο του: «φόβου μπροστά στην ελευθερία» όπως το περιγράφει ο Έρικ Φρόμ στο ομώνυμο έργο του.

Πρέπει να σημειώσουμε, εδώ, ότι κούφια λόγια ή διδαχές, χωρίς αντίκρισμα πρακτικό, δεν έχουν καμία σημασία αλλά μετρά κυρίως το ζωντανό παράδειγμα, που εκπέμπει προς το παιδί του ο γονιός, ο δάσκαλος κι άλλοι κοινωνικοί παράγοντες και φορείς, που διαμορφώνουν χαρακτήρες και συνειδήσεις.

Αν το παιδί βρεθεί αντιμέτωπο μ’ ένα νοσηρό και ψυχικά καταπιεστικό οικογενειακό, σχολικό ή κοινωνικό περιβάλλον, του ανοίγονται μπροστά του δύο αδιέξοδοι δρόμοι: ή να υποταχθεί ή να αντιδράσει.

Και στην μεν πρώτη περίπτωση μπαίνει, μέσα του το σπέρμα του υποτακτικού ή του ραγιά, ενώ στην δεύτερη του αναρχικού, τη μηδενιστική του επαναστάτη, χωρίς αιτία.

Κι ερχόμαστε τώρα στον γάμο και την συνοδεύουσα αυτού υιοθεσία – τεκνοθεσία, των ομόφυλων ζευγαριών. Και όλα αυτά στο όνομα των ίσων δικαιωμάτων.

Βεβαίως οι ομόφυλοι έχουν το δικαίωμα να διαθέτουν τον εαυτό τους όπως οι ίδιοι επιθυμούν. Αλλά μέχρι εκεί. Αυτό καλύπτεται από τον υπάρχοντα νόμο του συμφώνου συμβίωσης που επιλύει όλα τα μεταξύ τους οικονομικά, αστικά  ή άλλα προβλήματα.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ποτέ, την απαράβατη αρχή της Γαλλικής Επανάστασης που διακήρυξε ότι: «Η ελευθερία, άρα και τα δικαιώματα του ενός, φτάνουν μέχρι εκεί που αρχίζουν η ελευθερία και τα δικαιώματα του άλλου».

Κι εδώ παρατηρείται το τραγελαφικό, αλλά συγχρόνως τραγικό κι εγκληματικό φαινόμενο, να υπερτονίζονται τα αυτονόητα δικαιώματα των ομόφυλων ζευγαριών και να αγνοούνται, προκλητικά, τα δικαιώματα των παιδιών, τα οποία κανένας δεν ρωτά τι θέλουν και δε λαμβάνει καθόλου υπ’ όψιν τις επιπτώσεις, που θα έχει η τεκνοθεσία σε ομόφυλες οικογένειες, στην ψυχική και κοινωνική τους υγεία κι όχι μόνο.

Σ’ αυτούς που θα ψηφίσουν την υιοθεσία αυτών των παιδιών, σε ομόφυλες οικογένειες θα ήθελα να ρωτήσω, γνωρίζουν, άραγε, πόσο τα βιώματα και οι εμπειρίες που θα ζήσουν στην προεφηβική τους ηλικία, όπως προαναφέραμε, θα επηρεάσουν την ψυχική τους υγεία;

Με βάση ποιά οικογενειακά πρότυπα θα οικοδομήσουν τον χαρακτήρα τούς;;

Τόσο αυτοί που θα ψηφίσουν, όσο και οι ομόφυλοι «γονείς» είναι εις θέση να απαντήσουν στα ερωτήματα που θα τους απευθύνουν αυτά τα παιδιά: «Γιατί οι συμμαθητές και οι φίλοι τούς έχουν Μητέρα και Πατέρα και γιατί αυτά τους στερούνται»;;

Θα μπορέσουν, άραγε, την απαξίωση που θα υποστούν αυτά τα παιδιά, στο σχολείο, στη γειτονιά, στην κοινωνία να την αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά;

Στα ερωτήματα των μεγάλων, κατά κανόνα, υπάρχουν απαντήσεις.

Στα ερωτήματα των παιδιών, όσο σοφός κι αν είσαι, δεν μπορείς ν’ απαντήσεις όσο κι αν προσπαθήσεις.

Πλανάσθε κύριοι, πλάνην οικτράν, αν νομίζετε ότι μια ανώμαλη και «παρά φύσιν» κατάσταση μπορεί να καταστεί «κατά φύσιν», με νόμους, επιθυμίες και σοφιστικές αλχημείες.

Οι θεωρίες, οι εκτιμήσεις, τα σχόλια και οι αναλύσεις είναι ελεύθερες, τα γεγονότα όμως είναι ιερά. Όπως ιερά είναι και τα δικαιώματα των παιδιών. Και είναι γεγονός ότι στην ψυχή των παιδιών αυτών, γράφονται εμπειρίες και γεγονότα, που θα τα συνοδεύουν σ’ όλη τούς την ζωή, στιγματίζοντας την ψυχική τούς υγεία.

Και όπως η ορφάνια – την οποίαν υπέστην κι εγώ, από της ηλικίας των τριών ετών, όταν οι Βούλγαροι εκτελέσανε τον πατέρα μου- δεν έχει ημερομηνία λήξεως, έτσι και οι παραπάνω επιπτώσεις, σε αυτά τα παιδιά δεν έχουν ημερομηνία λήξεως.

Ο ρόλος της Μάνας, στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών είναι αναντικατάστατος. Και η έλλειψή της είναι καταστροφική για τα παιδιά.

Όταν εκπαιδεύεις ένα αγόρι, εκπαιδεύεις έναν άνδρα. Όταν εκπαιδεύεις ένα κορίτσι, εκπαιδεύεις μια ολόκληρη γενιά. Κι αυτά κατ’ εξοχήν, τα επιτελεί η Μητέρα την οποία στερούνται τα υιοθετημένα, από ομόφυλα ζευγάρια, παιδιά.

Θα ήθελα, εδώ ν’ αναφέρω τι έγραψαν, για τη Μάνα, τρεις μεγάλοι άνδρες:

1. Γκαίτε: «Μόνο λαοί με ικανές Μητέρες ευδοκιμούν».

2. Χάλξεϋ (Άγγλος Ιατρός): «Δώστε μου καλύτερες Μητέρες για να σας εξασφαλίσω μια καλύτερη ανθρωπότητα».

3. Κωστής Παλαμάς: «Τα 9/10 των Μεγάλων ανδρών που δοξάστηκαν στην Μητέρα τους οφείλουν τον πυρήνα του μεγαλείου τούς».

Αλλά και οι τρείς ιεράρχες, οι προστάτες και φωτιστές των Γραμμάτων, οφείλουν το Ορθόδοξο Μεγαλείο τους στις τρεις υπέροχες μητέρες τους. Την Εμέλεια – Μητέρα του Μεγάλου Βασιλείου, την Νόνα – Μητέρα του Γρηγόριου του Θεολόγου και την Ανθούσα – Μητέρα του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου.

Και δεν αντέχω, εδώ, να μη σχολιάσω τη καθόλα περίεργη κι επικίνδυνη δήλωση του αξιότιμου Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης κ. Στέφανου Κασελάκη, που θα ήθελε μέσω παρένθετης Μητέρας – άλλη απαξίωση κι ευτελισμός του ρόλου της γυναίκας στην κοινωνία- ν’ αποκτήσει δύο παιδιά που να είναι μόνο αγόρια.

Τί να πω γι αυτό, που δείχνει άγνοια, ασχετοσύνη ή επικίνδυνη προκατάληψη και απαξίωση του ρόλου της γυναίκας στην κοινωνία;

Για όλα τα παραπάνω, όσοι στηρίξουν και ψηφίσουν το νομοσχέδιο θα είναι ηθικοί αυτουργοί για ότι θα προκύψει σε αυτά τα παιδιά.

Είναι ασύγγνωστη πλάνη να πιστεύει κανείς ότι τα μέτρα αυτά, όπως το νομοσχέδιο που επιτρέπει την τεκνοθεσία σε ομόφυλα ζευγάρια, είναι εκσυγχρονισμός και αλλαγή της κοινωνίας προς την προοδευτική κατεύθυνση.

Θα μου επιτρέψετε να πιστεύω ότι:

Βεβαίως η κοινωνία προοδεύει και αλλάζει, γιατί υπάρχουν μερικά βασικά που δεν αλλάζουν ποτέ. Κι αυτά αποτελούν τους φάρους της κάθε αλλαγής προς το καλύτερο. Ένας από αυτούς τους φάρους, τους πυλώνες θα έλεγα, της προόδου και της αλλαγής, είναι ο θεσμός της υγιούς οικογένειας, τον οποίον πρέπει να ενισχύσουμε και όχι να διαλύσουμε για να πάμε μπροστά.

Επειδή δε θέλω ν’ αρκούμαι μόνο σε διαπιστώσεις ή επικρίσεις, θα ήθελα να προτείνω λύση γι αυτά τα παιδιά των ιδρυμάτων που είναι, κατά βάσιν, αντικοινωνικά.

Η λύση είναι μοναδική και μία. Η τοποθέτηση σε κανονικά λειτουργούσες ετερόφυλες οικογένειες. Και αυτό μπορεί να γίνει με δύο τρόπους.

Ο πρώτος είναι να επιταχυνθούν και να απλοποιηθούν, με αυστηρά βέβαια κριτήρια, οι κανονικές, μέχρι τώρα, υιοθεσίες ετερόφυλων ζευγαριών και οικογενειών. 

Και ο δεύτερος, η τοποθέτηση σε κατάλληλες βρεφοτρόφες, επιδοτούμενες από το κράτος, οικογένειες, επιλεγμένες κατάλληλα και παρακολουθούμενες από τις κοινωνικές υπηρεσίες.

Αυτό προϋποθέτει γενναία χρηματοδοτούμενη πολιτική.

Όταν σπούδαζα στην Υγειονομική Σχολή Αθηνών, στο πλαίσιο του μαθήματος της κοινωνικής υγιεινής, επισκεφθήκαμε τέτοιες βρεφοτρόφες οικογένειες, συζητήσαμε μαζί τους και διαπιστώσαμε με πόση τρυφερότητα και αγάπη φροντίζανε τα παιδιά αυτά, τόσο ο σύζυγος όσο και κυρίως η σύζυγος.

Συζητήσαμε, επίσης και με τις κοινωνικές υπηρεσίες που παρακολουθούσαν το πρόγραμμα αυτό, επισκεπτόμενες, τακτικά, τις οικογένειες αυτές, και μας ενημέρωσαν ότι η επιλογή των βρεφοτρόφων, αυτών, οικογενειών γινόταν με πολύ προσοχή, σχολαστικότητα και αυστηρά κριτήρια, προτιμώντας να είναι, ει δυνατόν, άτεκνες και στην πλειονότητα όταν τελείωνε το πρόγραμμα δεν αποχωρίζονταν τα παιδιά αυτά αλλά προχωρούσαν σε υιοθεσία τους.

Επομένως για να λυθεί το πρόβλημα πρέπει να προχωρήσει με ταχύτερους ρυθμούς το θέμα της κανονικής, μέχρι τώρα υιοθεσίας των παιδιών αυτών και να καθιερωθεί, σ΄ ευρύτερη βάση, με γενναία κρατική επιχορήγηση, το πρόγραμμα των βρεφοτρόφων οικογενειών, μετά από κατάλληλη διαφώτιση.

Έτσι δεν θα βοηθήσουμε, μόνο ποσοτικά, αλλά κυρίως ποιοτικά, το δημογραφικό πρόβλημα της πατρίδας μάς, αποδίδοντας ψυχοσωματικά και κοινωνικά υγιείς και χρηστούς πολίτες στην κοινωνία μας.