Διανύουμε τις πρώτες μέρες του νέου έτους και ήδη μετράμε την πρώτη γυναικοκτονία. Η 41χρονη Γεωργία από την Καλαμαριά, 3 μηνών έγκυος και μητέρα ενός 13χρονου παιδιού βρήκε μαρτυρικό θάνατο από τα χέρια του συντρόφου της. Μία ακόμη γυναίκα που έχασε άδικα τη ζωή της από χέρια οπλισμένα από τα πατριαρχικά πρότυπα που συντηρούμε.
Μία ακόμη γυναίκα της οποίας το όνομα προστίθεται στη μαύρη αυτή λίστα, η οποία συνεχίζει και μεγαλώνει. Μία ακόμη δολοφονία, η οποία έρχεται να μας υπενθυμίσει με τον πιο θλιβερό τρόπο ότι ο αγώνας απέναντι στα έμφυλα στερεότυπα, ο αγώνας για πραγματική ισότητα δεν έχει πετύχει όπως πολλοί ισχυρίζονται.
Πόσες ακόμα πρέπει να θρηνήσουμε για να ανοίξει η συζήτηση για την ουσιαστική στήριξη των γυναικών με σοβαρούς όρους; Πόσα ονόματα ακόμα πρέπει να προστεθούν στη λίστα ώστε η Πολιτεία να προβεί στον σχεδιασμό ενός ολοκληρωμένου πλαισίου προστασίας των θυμάτων έμφυλης βίας;
Κάθε χρόνο μετράμε αποτρόπαια εγκλήματα και όμως στην Ελλάδα του 2024 συνεχίζουμε να συζητάμε τα αυτονόητα. Συζητάμε ακόμα εάν υπάρχει πραγματική ανάγκη για την κατοχύρωση του όρου «Γυναικοκτονία», όρος ο οποίος χρησιμοποιείται ήδη σε πολλές χώρες. Εμείς, λοιπόν, απαντάμε πως η ανάγκη για τη νομική αναγνώριση του όρου είναι επιτακτική. Πρέπει να γίνει απολύτως κατανοητό πως η διεκδίκηση αυτή δεν γίνεται γιατί οι γυναίκες είναι ανώτερο ή κατώτερο είδος, αλλά γιατί πρέπει επιτέλους τα εγκλήματα που αφορούν σε «δολοφονίες γυναικών επειδή ακριβώς είναι γυναίκες» να ταυτοποιούνται ως τέτοια.
Φυσικά δεν πρέπει να περιοριστούμε μόνο στην ποινικοποίηση αυτών των εγκλημάτων. Πρέπει η Πολιτεία πέρα από τις καμπάνιες που διοργανώνει, να προχωρήσει στη διαμόρφωση ενός ισχυρού πλαισίου προστασίας που θα μεριμνά για τη νομική, οικονομική και ψυχολογική υποστήριξη των γυναικών. Ένα πλαίσιο το οποίο θα εστιάζει στην πρόληψη, τη διερεύνηση, την αποκατάσταση των θυμάτων και παράλληλα θα ενσωματώνει τη διάσταση του φύλου σε μία σειρά τομέων και πολιτικών.
Πρέπει να αντιληφθούμε πως δεν αρκεί το “Μίλα, είμαστε δίπλα σου”.
Πρέπει να σταματήσουμε να ελπίζουμε και να ευχόμαστε, αλλά να διεκδικήσουμε.
