Έκανε ακριβώς αυτό που δεν κάνει το κράτος και ο πρωθυπουργός. Διότι, η πράξη της ηλικιωμένης αγρότισσας – συγκινητική μέσα στον απλό κόσμο της ανάγκης – ήταν στην πραγματικότητα και γροθιά στα μούτρα ενός κράτους απολύτως κυνικού και αδιάφορου
Δήμητρα Μυρίλλα
Ποιός; Η γιαγιά. Η συνταξιούχος αγρότισσα!
Εδώ έχουμε, λοιπόν, δύο εικόνες:
Εικόνα πρώτη: Μία ηλικιωμένη γυναίκα, που δεν είναι “χορηγός”, “στρατηγικός επενδυτής”, “εθνικός ευεργέτης”, αλλά χαμηλοσυνταξιούχος, που με την άδολη γενναιοδωρία του απλού ανθρώπου, έδωσε ό,τι μάζεψε με τους κόπους της ώστε να έχουν οι γύρω της άνθρωποι ένα ασθενοφόρο όταν το χρειαστούν. Διότι, ο άντρας της, που δεν ζει πλέον, όταν το χρειαζόταν δεν το είχε.
Εικόνα δεύτερη : Τον πρωθυπουργό της χώρας να της τηλεφωνεί και να ευχαριστεί την ηλικιωμένη γυναίκα, λέγοντας ότι θέλει να τη γνωρίσει από κοντά (σύμφωνα με το ρεπορτάζ της ΕΡΤ).
Το πρόβλημα είναι ότι ο πρωθυπουργός και όλοι οι υπόλοιποι θεσμικοί παράγοντες, ιθύνοντες και αξιωματούχοι, θα έπρεπε ετούτη τη γιαγιά να την ντρέπονται και να της ζητάνε συγνώμη, αντί να στέκονται δίπλα της σαν κορδωμένοι τσαλαπετεινοί της εξουσίας.
Ο πρωθυπουργός, δε, θα όφειλε να πει σε ετούτη τη γυναίκα ότι το ασθενοφόρο, εκείνη και ο άντρας της το έχουν πληρώσει ΄ΗΔΗ χίλιες φορές με τις εισφορές και τους φόρους τους, χωρίς να το έχουν όταν το χρειάζονταν. Επίσης, να πει ότι με τις εισφορές και τους φόρους τους έχουν πληρώσει και άλλα ασθενοφόρα – όχι μόνο ένα – που επίσης δεν είναι εκεί όταν τα χρειάζεται ο λαός.
Να σκύψει το κεφάλι και να ντραπεί που σε αυτή τη χώρα οι φτωχοί άνθρωποι δε φτάνει που αγοράζουν μόνοι τους τα αναλώσιμα στη δημόσια νοσοκομεία, τώρα αγοράζουν και ασθενοφόρα!
Και γι’ αυτό να βγάλει τα χρήματα από το κρατικό ταμείο και να τα επιστρέψει στην αγρότισσα! Να ζητήσει συγγνώμη που όταν χρειαζόταν ασθενοφόρο δεν τον έβρισκε, εκείνη, ο άντρας της, οι συγχωριανοί της.
Διότι η δωρεά δεν ήταν προς εκείνον…
Ήταν προς τους ανθρώπους γύρω της. Και έκανε ακριβώς αυτό που δεν κάνει το κράτος και ο πρωθυπουργός. Διότι, η πράξη της ηλικιωμένης αγρότισσας – συγκινητική μέσα στον απλό κόσμο της ανάγκης – ήταν στην πραγματικότητα και γροθιά στα μούτρα ενός κράτους απολύτως κυνικού και αδιάφορου.
Μια πράξη, που δεν πρέπει να επαναληφθεί, όχι επειδή δεν ήταν ωραία, αλλά γιατί το ασθενοφόρο, η Υγεία γενικότερα, είναι δικαίωμα, απόλυτο, αδιαμφισβήτητο, αναφαίρετο και παρέχεται από το κράτος, όχι από τον οβολό των φτωχών.
Βέβαια, μέσα στον παραλογισμό της ελεύθερης αγοράς θα μπορούσαν οι διαπρύσιοι κήρυκες της ατομικής ευθύνης να κηρύξουν, επίσης, πως αυτό που έκανε η συνταξιούχους αγρότισσα με το κομπόδεμά της και με όλη της την γενναιόδωρη ανιδιοτέλεια, να το κάνουν και άλλοι…
Οσοι έχουν ένα κομπόδεμα από τα χρόνια της δουλειάς τους… Ίσως, μάλιστα, να αγοράσει ο καθένας και το ασθενοφόρο του, για να απαλλάξει τις κυβερνήσεις από τυχόν περιττά έξοδα που ενδέχεται να εμποδίσουν την θριαμβευτική πορεία προς την επενδυτική βαθμίδα.
