Βέροια: Σελίδες από τα “ΑποΜνημοΝεύματα της μνήμης” κάθε Κυριακή πρωί στη Φαρέτρα
ΝΑΖΛΙΔΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ (Κ)
Μάκης Λιόλιος. Πράσινο της Ατλαντίδος
Όπως λέμε Ζαβαρακατρανέμια.
Πάνω στο μεγάλο τραπέζι του είναι βιβλία Ιστορίας, CD με ντοκιμαντέρ,
ιστορίες για γαρδένιες, ένας διαβήτης, ένα παραλληλόγραμμο,
τα παραμύθια του Άντερσεν, η Σταχτοπούτα στο Κογκρέσο,
16 κιθάρες, ένα μαντολίνο και 22.867 αναμνήσεις.
Υπεράνω των τειχών της μικρής μας πόλης.
Συγγενής πρώτου βαθμού της μελωδίας της σαββοπούλειας ταξιαρχίας,
απόφοιτος του Αϊδονίδη.
Ούτος, όμως, εκδράμει και στα strawberry fields for ever των Beatles,
όπου συναντά αναμαλλιασμένη τη γραμματική της καθημερινότητας,
προσφέροντάς της κάτι δροσιστικό.
Τραγουδά σαν ιστορικό μέλος των ΑΝΑΚΑΡΑ
ένα παλιό βεροιώτικο τραγούδι που λέει
…πού πας, αφέ-, πού πας, αφέντη Μέρμηγκα…
Ο Μάκης βλέπει περισσότερα όνειρα από όσα χωρούν τα συνήθη ονειροφίλμ.
Γι’ αυτό ίδρυσε τη βιβλιοθήκη των ονείρων
όπου λογής λογής παράξενα του κόσμου τούτου όντα
τραγουδούν ψέλνοντας
…ήτανε μια φορά, μάτια μου, κι έναν καιρό…
μελετώντας τη σχέση γήινων και ουρανίων
και των πολιτειών που απορροφούν τα αισθήματα των ανθρώπων
για να κάνουν ξερές τεχνικές ανακοινώσεις.
Ο Μάκης έχει εφεύρει το φάρμακο «Φελβιστρόμ»,
του οποίου μία δόση επιτρέπει στον άνθρωπο να θυμάται την ψυχή του.
——————————
Ο αθλητικογράφος ‒και όχι μόνο‒ Γιώργος Γαλανομάτης
Τι;
Μόνο οι γυναίκες να έχουν τον άμβωνα του «κουτσομπολιού»;
«Όχι, όχι», λέει το τριθέσιο κουρείο του Γαλανομάτη.
Συζητούμε θέματα κοινωνικά, κουτσομπολίστικα,
εμπορικά, ερωτικά, οικονομικά, μεταγραφικά, μουσικά και κυρίως ποδοσφαιρικά.
Αλλάζουν τις κατηγορίες των ομάδων εκεί μέσα.
Ανεβάζουν και κατεβάζουν τις ομάδες από την Α΄ Εθνική στη Β΄, και αντίθετα.
Έγκυρες αθλητικές πληροφορίες στο κουρείο
και ό,τι ταλέντα κυκλοφορούν κουρεύονται δωρεάν.
Τα ψαλίδια σταματούν τον οχτάωρο μαραθώνιό τους
και τέλος χειροκροτήματα απ’ όλους στον νεαρό καλλίφωνο
που τραγουδά στο κουρείο λαϊκά και δεν τελειώνουν ποτέ το κούρεμά του,
για να τον έχουν ξανά και πάλι στο «πάλκο» του κουρείου.
Ένας χώρος ειρηνικός, φιλικός, εύθυμος,
που υποδέχεται τα καλά αισθήματα των ανθρώπων.
Ένα κουρείο ψυχοθεραπευτήριο.
Και τις Κυριακές αθλητικογράφος ο κυρ Γιώργος
και τις Δευτέρες σχολιασμοί απ’ όλους στο κουρείο,
στο «Αναμορφωτήριο απόψεων».
——————————
Κώστας Γεωργίου. Η σεμνότης ως άνθος δημιουργίας
…Η άνοιξη κρυμμένη πίσω από τα τριαντάφυλλα…
που λέει η Δημουλά.
Ο βασικός δημιουργός του βεροιώτικου μουσικού συγκροτήματος ΑΝΑΚΑΡΑ
που έδωσε το «παρών» του στις μουσικές του ’70-’80 της Ελλάδας
και ιδίως στην Αθήνα.
Με δικές του συνθέσεις,
με συνεργασίες με τον Διονύση Σαββόπουλο, τη Μαρίζα Κωχ,
τον Μητροπάνο, τον… τον… τον…
Ο Γεωργίου είναι ένα απείραχτο από τη βία και το ψέμα της εποχής άτομο.
Ένας αθόρυβος δημιουργός μουσικής ευγένειας.
Να μην πειράξει καμιά ισορροπία.
Να μη θίξει την ΑΝΟΙΞΗ, την ΑΝΑΤΟΛΗ.
Ένας άνθρωπος της συνομοταξίας της καλοσύνης
Σσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσς…
Αυτός πρώτα μελετά τα θαύματα της σιωπής
κι έπειτα συνθέτει τη μουσική ανθολογία της εσωτερικότητας.
Πόσο χαριτωμένη η ανθοφορία της ταπεινότητάς του.
—————-
Η πολυβραβευμένη ζωγράφος Ειρήνη Ηλιοπούλου
Να σας συστήσω μια Σταχτοπούτα.
Ένα προικισμένο κορίτσι που ζει εκρήξεις εσωτερικότητας
και κάνει παρέα και πάει βόλτα τα χρώματα σε εκδρομές θαυμάτων.
Μια ζωγράφος που τα έργα της ανήκουν στις υψηλότερες θέσεις
της ελληνικής δημιουργικής Ιστορίας
και στις συλλογές επώνυμων Ελλήνων και ξένων συλλεκτών.
Με εκθέσεις στην Αμερική, τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες,
σε Μουσεία και Αίθουσες Τέχνης στον κόσμο όλο,
με διθυραμβικά κείμενα απ’ τους πιο σπουδαίους κριτικούς Τέχνης,
με έργα της κρεμασμένα σε μεγάλα μουσεία και επώνυμες συλλογές.
Όταν θα βρεθείτε στην Αθήνα, περάστε να δείτε έργα της στα μουσεία
να συνομιλούν με τα βλέμματα των επισκεπτών.
Ένα σεμνό γλυκομίλητο κορίτσι απ’ τη Βέροια,
μεγαλωμένο στην αγκαλιά της στοργικής μητέρα της.
Ένα κορίτσι
που άφησε τα παράπονά της στην άκρη και αγκάλιασε και ερωτεύτηκε την ΤΕΧΝΗ.
Τι κρίμα για την πόλη να μην έχει κήρυκες της περηφάνιας της.
Να μην έχει μεταδώσει αυτήν τη χαρά στους ανθρώπους της.
Να μη σκεφθεί να φέρνει κάθε χρόνο την Ειρήνη στην πόλη.
Να μιλάει και να διδάσκει στα παιδιά την ελευθερία της δημιουργίας.
Τι φτώχεια να μην έχει το Δημαρχείο της πόλης ένα έργο της,
δείκτη της πνευματικότητάς της.
Τι κρίμα να μη φέρνει την Ειρήνη για να προστατεύει την ΕΙΡΗΝΗ της.
——————-
Αδελφοί Τσαχουρίδη: Αετοί επεριπέταναν…
Η Λύρα στα χέρια του Ματθαίου εξιστορεί την Οδύσσεια των Ποντίων.
…Εεειι γκιτεεεε ατό το βάσανον τις καρδίες των γενεών ποίος θα…..
σιγοψέλνει ο Κωνσταντίνος.
Κυβερνήτες και σπουδαίοι των εθνών στην Αμερική, στην Ρωσία,
στην Αυστραλία, στην Ασία παντού,
θα μεταλάβουν το «Νόστιμο ήμαρ των ξενιτεμένων».
Ο Κώστας και ο Ματθαίος αγρυπνούν.
Σσσσσσσσσσσσσσσσσσς………
Στις καρδιές και τις φωνές τους η βιβλιοθήκη
του Ποντιακού Ελληνισμού μοιράζεται
στους «ΑΣΤΕΓΟΥΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ».
Την βασανισμένη μιλιά των προσφύγων φυλάγουν στα σωθικά τους.
…η Ρωμανία επέρασεν η Ρωμανία εχάθεν…
μα …η Ρωμανία κι αν πέρασεν ανθεί και φέρει κι άλλο…
Σηκωθείτε όλοι όρθιοι τώρα.
Απ’ τις καρέκλες, τα ντιβάνια, τις πολυθρόνες.
Ανεβείτε στο ύψος των περιστάσεων
και δείτε δυο παιδιά από την Βέροια
να τα παρασημοφορεί ο Κάρολος της Αγγλίας.
Να ξεσηκώνουν τα μεγαλύτερα Θέατρα του κόσμου
με τις συναυλίες τους, να δέχονται βραβεία και διακρίσεις
απ` τις μουσικές καλλιτεχνικές κυβερνήσεις του κόσμου.
Η φωνή του Κωνσταντίνου και η λύρα του Ματθαίου
στέλνουν στον «Παράδεισο» τις ψυχές των ακροατών
σε αρχέγονα μέρη της Ιστορίας. Τους νοιώθουνε όλοι τόσο πολύ.
Ο ήχος τους εξαπλώνεται
σε όλη την έκταση των ανθρώπινων ευαισθησιών.
Διάγγελμα επανάκτησης της αθωότητας
είναι οι συναυλίες τους.
Ξέρετε τι είναι μαγεία;
Από πότε έχουν τα μάγια να σας πάρουν μακριά
από τους μορφασμούς της καθημερινότητας;
Ο Κωνσταντίνος και ο Ματθαίος
είναι στην αγκαλιά και την ησυχία ενός πολιτισμού
απέναντι σ` ένα λαχανιασμένο κόσμο.
Ο Πόντιος παππούς τους,
τους έμαθε να αποθεώνουν την πέτρα
όχι ως ερείπιο,
αλλά ως Παρθενώνα.
——————
Ζαχαροπλαστείο «Κρίνος»
Ήρθαν απ’ την Κοζάνη οι αδελφοί Θεοδωρίδη.
Στη Βέροια έχει μια ανοιχτή αγορά, έχει «ευκαιρίες», μάθανε.
Ήρθαν με το αίσθημα ανθρώπων που ξενιτεύτηκαν, που συγκεντρώθηκαν,
για να πετύχουν την εδραίωση του ζαχαροπλαστείου ΚΡΙΝΟΣ
που δημιούργησαν στην πόλη που τους «χώρεσε».
Μια ατμόσφαιρα καλοσυνάτης υποδοχής, ντυμένη με αληθινά χαμόγελα.
Όλα πήγαν καλά.
Οι καριόκες του ΚΡΙΝΟΥ πρωταγωνίστησαν
στην εισαγωγή τους στις γεύσεις της πόλης.
—Καλώς ήρθατε, τους είπε η πόλη.
Πλουτίσατε τις γεύσεις μας.
—Καλώς σας βρήκαμε, είπαν και έκτοτε αφοσιώθηκαν
στους μετασχηματισμούς των υλικών, που έκανε το κόσμο να λέει:
—Τα γλυκά που σας φέραμε είναι από τον ΚΡΙΝΟ.
—————-
Ευθυτενής ως Μάκης Εφραιμίδης
Ένας ευπατρίδης.
Ένας ειλικρινής με τον εαυτό του. Πρώτα απ’ όλα άνθρωπος.
Διευθυντής του Οινοποιείου του Μπουτάρη.
Σχέσεις καθαρές με όλους και παντού.
Τον αγαπούν οι εργαζόμενοι,
τον αγαπά το χωριό όπου εδρεύει η εταιρία, τον εκτιμούν όλοι και τον σέβονται.
Ένα παιδί μεγαλωμένο με τα ήθη μιας παλιότερης κοινωνίας,
που ήξερε να πιστεύει στην αγαθότητα.
Ένας πλούσιος άνθρωπος με 500.000 ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ ΦΙΛΙΑΣ.
Πώς, δηλαδή, αν είσαι ερωτευμένος με το αγαθό,
και μια διάθεση να σπονσάρεις τα Ιδρύματα της αγνότητας,
τότε είναι που ο Μάιος, ξέρει ποιον θα διαλέξει φίλο,
με ποιον θα κάνει βόλτες στα ανθρώπινα.
Ο Μάκης αρίστευσε στη σεμνότητα από μικρός.
Πήγαινε στο σπίτι της ταπεινότητας συχνότατα
και χαιρόταν τις αρετές και τα ταλέντα των άλλων σαν Μητέρα τους.
Ρωτήστε τους εργαζόμενους στο οινοποιείο του Μπουτάρη για τον Μάκη.
Εκεί που ήταν διευθυντής του.
Αν ο Μάκης έλεγε «παιδιά, να μην κάνετε απεργία».
Αν ο Μάκης έλεγε «θα πληρωθείτε αργότερα, παιδιά».
Αν ο Μάκης έλεγε «να κάνετε υπερωρίες, παιδιά».
Αν ο Μάκης άνοιγε το στόμα του,
θα προκαλούσε συγκίνηση σε όποιον τον άκουγε.
Υπάρχουν άνθρωποι που είναι νησίδες ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ.
Να σας συστήσω έναν. Τον Μάκη Εφραιμίδη.
Ένα δοτικός άνθρωπος, πηγή αδέκαστων σχέσεων,
που χαίρεται να προσφέρει σιωπηλά, να χαίρεται με τη χαρά των άλλων.
Ο Μάκης έκανε μια διόρθωση στο περίφημο
…ο φίλος τον φίλο εν κινδύνοις γιγνώσκει…
Ο Μάκης το τροποποίησε…
…ο φίλος στον φίλο είναι πάντα κοντά του… είπε!
—————–
Η «Βέροια» του Καλογήρου και μετέπειτα του Γαλανομάτη
Σαν μια γειτονιά ήτανε. Όλη η Βέροια εκεί.
Οι παρελάσεις της, οι γάμοι της, τα αθλητικά της, τα πολιτιστικά της,
οι παρασπονδίες της, οι εκπλήξεις του Φεστιβάλ της,
το ΑΧ της αρχιτεκτονικής καταστροφής της,
τα αγάλματα της μνήμης της,
οι Δήμαρχοί της, ο αστυνομικός διευθυντής, η Πυροσβεστική της.
Οι αδελφοί Καλογήρου, επόπτες της καθημερινής ζωής της πόλης.
Αυτοί που βλέπουν και γράφουν για τις ανασφάλειές της,
για τη φυσική της προίκα, τους μύθους της,
τις προσωπικότητές της, τα λάθη της, τα σωστά της,
την ασωτία της, τις διακρίσεις της, τις αναποδιές της.
Η εφημερίδα τους είναι ο κουμπαράς της πόλης.
Η αριστοκρατική μνήμη της.
Το ειδησεογραφικό πολιτειακό της «καφενείο το ΑΡΙΣΤΟΝ»,
Μια σαββατιάτικη «εγκυκλοπαίδεια» των συμβάντων στη «Μικρή μας Πόλη».
Μικρά και μεγαλύτερα συμβάντα ζουν στις σελίδες της
και τα ΜΟΛΥΒΙΑ της πόλης την επισκέπτονται συχνότατα.
Ο χρονογράφος, ποιητής, λογοτέχνης Σβαρνόπουλος,
ο Γιώργος Χιονίδης, δικηγόρος, συγγραφέας, ιστορικός,
στον οποίο η Βέροια χρωστά πολλά Κεφάλαια της Ιστορίας της,
ο καθηγητής Θωμάς Γαβριηλίδης
που ταξιδεύει τους αναγνώστες της εφημερίδας
στην Αρχαϊκή, την Κλασική, την Ελληνιστική Εποχή.
Χρόνια μετά το ΣΗΡΙΑΛ της εφημερίδας ΒΕΡΟΙΑ
ανέλαβε να διευθύνει ο Βίλλυς Γαλανομάτης.
Ο επιφανής αθλητικογράφος της πόλης πατέρας του, Γιώργος,
τον δίδαξε νωρίς την ιστορία Άτομο και Σύνολο
και η Κική Δημουλά του είπε πως…
…περπατώ στο δρόμο και πέφτω πάνω σε μεγάλα γεγονότα.
…Ο ήλιος επειγόντως εκλήθη από τη Δύση
αφήνοντας ημιτελές το δειλινό…
Αυτό το κενό αγωνίζεται να καλύψει ο νέος διευθυντής της εφημερίδας.
——————————
Ο τερματοφύλακας Κώστας Σαμαράς
Ελαιοχρωματιστής.
Τουτέστιν, μια ήττα μπορώ να τη βάψω με νικητήρια χρώματα.
Ένας καλοκάγαθος ήρωας της ποδοσφαιρικής οικογένειας της Βέροιας.
Ένας που σαν έβλεπες το πρόσωπό του μετά από ένα γκολ που δέχθηκε,
θα ένιωθες πως ήσουνα μάρτυρας μια αρχαίας τραγωδίας.
Τι ωραίο πράγμα,
μέσα στο γήπεδο, στον αγωνιστικό χώρο, να κυκλοφορούν τέτοιοι άνθρωποι!
Σου παρείχε μιαν ασφάλεια, πως δεν θα δεχθεί σουτ που φιλοδοξούν να γίνουν γκολ.
Ίσως ο δήμος θα μπορούσε να τοποθετήσει
μια μεγάλη φιγούρα του στην είσοδο της πόλης,
που θα την προστάτευε και θα τη φύλαγε
από το να δέχεται η πόλη «ψεύτικα γκολ»
Μια γλυκιά ανάμνηση για όλους,
ένας τερματοφύλακας που το ήθος του προστάτευε τους φιλάθλους απ’ τον φανατισμό, που κέρδιζε όλους τους Αγώνες για τη στερέωση του Ανθρωπισμού.
Ένας τερματοφύλακας που φύλαγε τα καλά αισθήματα και την ταπεινότητα της πόλης.
Ζαχαροπλαστείο «Ηρακλής»
Αν θες τυρόπιτα καμωμένη από εκλεκτά υλικά, στον «Ηρακλή».
Εκεί όλα τα παιδιά των φροντιστηρίων,
όλοι όσοι αγαπούν τις γνήσιες γεύσεις
και την αγορά από ζαχαροπλάστη που χαίρεται όταν σ’ την προσφέρει.
—Τέτοιες τυρόπιτες έτρωγε ο Ηρακλής και δάμασε τις κεφαλές της Λερναίας Ύδρας;
ρωτούν οι μυθομανείς της πόλης.
Όπως και να ’χει, ο ΗΡΑΚΛΗΣ ήταν ένα ζαχαροπλαστείο σε μια ήσυχη γωνιά
στην πλατεία Πλατάνων της Βέροιας,
όπου ο κόσμος, μικροί και μεγάλοι, χαιρόντουσαν την επιμονή και την επιλογή του
να χρησιμοποιεί αγνά υλικά για τα παρασκευάσματά του.
——————————–
Μάκης Κυριακόπουλος – της «Φιλικής Εταιρίας»
Ελάτε να σας πω τι είναι η καλοσύνη.
Να σας πω τι μυστικά ήξερε, για να κάνει δωρεές στο Άγνωστο
και να παίζει κρυφτό με την ενηλικίωση.
Ο τρυφερός μαθητικός μου φίλος.
Που απ’ όλες τις μαθηματικές πράξεις, τα θεωρήματα και τις εξισώσεις
αγαπούσε περισσότερο τη ΜΟΙΡΑΣΜΑΤΙΚΗ Αριθμητική.
Έχουμε 10 και είμαστε πέντε; Άρα από δύο. Τέλος.
Τι να την κάνεις την άλγεβρα στις βόλτες της ζωής;
Στον κάμπο και τις ροδακινιές έμαθε την αγάπη για τη φύση,
γι’ αυτά που τα λένε «τα Άνθη του Καλού».
Ένας τόσο γλυκός άνθρωπος της συμπαράστασης και της γενναιοδωρίας,
που ζει τώρα στον Ουρανό, στην επικράτεια των ονείρων,
για να φροντίζει να ζει ο γιος του ο Πασχάλης την αγαθότητα των σχέσεων
και η γυναίκα του η Αθηνά την παντοτινή ΑΓΑΠΗ του.
Ο φίλος μου ο Μάκης, ο παντοτινός «ακριβός» μου φίλος.
——————-
Ο οδοντίατρος Στέργιος Κωτσόπουλος
Δεν είναι καθόλου εύκολο να είσαι φοιτητής στα 1971 και να προσπερνάς
πολιτικές δυσκολίες της εποχής.
Δεν είναι εύκολο!
Όμως ο Στέργιος μπόρεσε με την καλοσύνη του, τη δοτικότητά του, την ευφυΐα του,
να προσπεράσει όλα τα εμπόδια και να αριστεύσει στις σπουδές του.
Έπειτα συνέχισε μεταπτυχιακές σπουδές στη Γερμανία,
όπου έκανε δικό του οδοντιατρείο, προσλαμβάνοντας και έναν κύκλο συναδέλφων του.
Χρόνια μετά εγκαταστάθηκε στη Βέροια,
όπου άνοιξε ένα καινούργιο οδοντιατρείο υψηλής στάθμης,
στο οποίο βρίσκαν δωρεάν περίθαλψη και συμπαράσταση
οικονομικά αδύναμοι άνθρωποι.
Ο Στέργιος ήταν ενεργός Πολίτης, ένας που έψαχνε
και έβρισκε δυνατότητες για τα πέραν των κλασικών τυποποιημένων πραγμάτων.
Να οργανώσει επιστημονικά συνέδρια,
φιλανθρωπικές πράξεις συμπαράστασης σε αναξιοπαθούντες,
να σπονσάρει αθλητικά γεγονότα,
να μοιράσει το πηγαίο χιούμορ του στους φίλους του.
Αυτό που λένε «φτώχυνε η πόλη…»
αυτό νιώθουμε όλοι οι φίλοι του για τον Στέργιο,
έναν Άξιο, Ευγενή, Αυτοδημιούργητο και Καλοσυνάτο Άνθρωπο.
———————–
Δημήτριος Ρακτιβάν
Με συνοδεύει ένας μοναχικός περίπατος στην πόλη
που κρατά τη μνήμη μου και το μυστικό της γενναιοδωρίας της.
Αν θέλετε να μιλήσετε με τον Χρόνο, δεν γίνεται αυτό με «αδέσποτα» λόγια,
με επιφανειακές μάχες εντυπώσεων.
Θέλει αντιλογικές σκέψεις και γενναίες «εκχωρήσεις εδαφών».
Δεν γίνεται μ’ ένα «Δεν Συμφέρει» να βρεις την ισορροπία της ευστάθειας του ΕΘΝΟΥΣ
και το ΜΑΚΡΥ δίκαιο του Χρόνου.
Τι ασιτία, τι πνευματική αδιαφορία της εκπαίδευσης
να μη μιλά γι’ αυτούς που «έλαμψαν»,
διασύροντας τον καιροσκοπισμό και το στενό συμφέρον των επιγείων!
Χρωστούμε όλοι στους Ρακτιβάν.
Αυτούς που διδάσκουν σε όλους την ΥΠΕΡΒΑΣΗ του ΣΥΝΗΘΟΥΣ.
Τον έρωτα για την Πολιτεία.
——————————–
Ζαμπούνης Χρήστος
Εγγεγραμμένος στη συνομοταξία των «οπλαρχηγών» της ουτοπίας.
Τα μαζεύει όλα,
τ’ ανακατεύει όλα,
τα διακηρύσσει όλα,
τα ονειρεύεται όλα,
στέλνει χαιρετισμούς στον κοσμοπολιτισμό, στα άνθη και τα βασίλεια.
Ζητά και ιδρύει μια έδρα ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ, στο Πανεπιστήμιο του Κόσμου.
Πιο πολύ για να διδάξει τα άδοξα κικιρίκου των πετεινών,
τα κικιρίκου των καιρών
να προλάβει να πει θέλω να αΧΡΗΣΤεύσω τα αφελή,
να μνημονεύσω τον Τρωικό Πόλεμο του καιρού.
Μια φορά κι έναν καιρό, μια δέσμη ξέμακρων σκέψεων
κατέλαβε τα Μεταχριστιανικά Χρόνια.
Το πάθος του, το ante portas που είπε,
άλλο δεν ήταν παρά που ήθελε να προλάβει να σκεπάσει τον Καιρό
τις δικές του «συνταγές» για τις πέραν των συνόρων σελίδες του Κόσμου.
———————–
Τα μπακάλικα Καβαργύρη, Παπαϊωάννου, Παπαδήμα
Έρχονται με τ’ άλογα απ’ τα χωριά, ξεπεζεύουν στο χάνι
κι έπειτα λάδι και ξίδι και μακαρόνια και βούτυρο και ρέγκες και φασόλια και φακές.
Η ατμόσφαιρα της αγοράς πολύ πριν από τα super market.
—Τι γίνεται το χωριό, Παντελή;
—Τι κάνει η γειτονιά, Μαρία;
—Τι θα το κάνεις τόσο πολύ λάδι, Αργύρη;
—Τα φασόλια ούτε να το συζητάς, Ελένη. Ευκολόβραστα, Πρεσπών σου λέω.
Χώρος τυχαίων συναντήσεων τα μπακάλικα.
Καθημερινό διάλυμα άδολης κοινωνικότητας,
που μεταφέρεται στο σπίτι σαν ευλογία επικοινωνίας.
Αφεντικά και υπάλληλοι με τις ποδιές εργασίας
με ειρηνικά και φιλικά αισθήματα.
Τ ο μπακάλικο του Καβαργύρη, του Παπαϊωάννου,
του Παπαδήμα, του Χατζηνικολάκη, του Ιορδανίδη,
Τα παλιά μπακάλικα της πόλης,
που ερωτεύτηκαν τα νοικοκυριά που προμήθευαν.
——————–
Φωτιάδης Κώστας
Ο Καζαντζάκης έλεγε πως
…στα στήθια του, ζούσαν οι αδικημένοι που «Αγριοφώναζαν»
ζητώντας τη δικαίωσή τους…
Στον Φωτιάδη συμβαίνει κάτι ανάλογο.
Έχει στα στήθια του τον ΠΟΝΟ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ, τον ξεριζωμό
και τις αγριότητες που υπέστησαν,
το «ΠΙΣΤΕΥΩ» που φύλαγαν και μετέφεραν σε γενεές και γενεές
σε σώματα απ’ τον ίδιο «πηλό», απ’ τα ίδια δάκρυα.
Να δώσεις τη ζωή σου για να μαζέψεις όλο τον πόνο και την πίκρα,
να αγιάσεις όλα τα παράπονα των εξορισμένων,
όλες τις αγκαλιές που μείναν άδειες,
να αγγίξεις τις μνήμες που καίνε… που…
…αητένς επααααραπέτανεν
ψηλά στα επουράνια όιιι αμάν αμάν όιιι αμάν αμάν…
Το πείσμα και η φλόγα του Φωτιάδη έκλεισε στον κουμπαρά της Ιστορίας
σελίδες που αγνοήθηκαν και εκδιώχθηκαν, σελίδες που εξορίσθηκαν,
που όμως δεν μπορούν να σβηστούν γιατί είναι γραμμένες με αίμα.
Σε μια εποχή ΟΥΔΕΤΕΡΩΝ κατά το πλείστον γνώσεων
ο Φωτιάδης στο ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ της ΠΙΣΤΗΣ ΤΟΥ
ψέλνει με τη φωνή του παπά πατέρα του…
…Η Ρωμανία κι αν επέρασεν
ανθεί και φέρει κι άλλο…
————————–
Βλαχόπουλος Τάκης
Ο γιος του μπαρμπα-Τάκη που μίλαγε αράβικα
και κράταγε ένα καφενείο δίπλα στον Άγιο Αντώνιο,
που έκανε με την κυρία Κούλα ένα κορίτσι και ένα αγόρι,
έναν γιο στέλεχος της πρώτης ομάδας μπάσκετ του Φιλίππου Βέροιας
και μετέπειτα, ψυχή και οργανωτή μαζί με την παρέα του
του κορυφαίου γεγονότος της πόλης, του Φεστιβάλ Παραγωγής Βεροίας.
Στα της πόλης, στα αθλητικά και στα πολιτικά, αγαπητός βουλευτής του Καραμανλή.
Χρόνια μετά,
έγραψε ένα εξομολογητικό βιβλίο κριτικάροντας τη βουλευτική του διαδρομή…
Άξιζε τον κόπο;
Δώρο μιας ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑΣ χαρισμένης στους Ανθρώπους.
