Το τι είναι το θέατρο είναι μια ερώτηση, που δεν έχει ακόμα απάντηση. Το τι είναι η Τέχνη είναι μια ερώτηση, που δεν έχει ακόμα απάντηση.
Εχθές βρέθηκα στο Θέατρο Δάσους και παρακολούθησα την πολυσυζητημένη παράσταση “Σφήκες” σε διασκευή της κ. Κιτσοπούλου.
Η παράσταση αυτή είναι από τις καλύτερες παραστάσεις που έχω παρακολουθήσει. Ένα διασκευασμένο κείμενο άμεσο και κατανοητό για τον σύγχρονο άνθρωπο ανεξάρτητου ηλικίας, μια παράσταση για την οποία όλοι οι συντελεστές αξίζουν ένα μεγάλο ευχαριστώ. Ένα κείμενο που σεβάστηκε τον μεγάλο Αριστοφάνη, αυτόν που καυτηρίαζε εντέχνως τα κοινωνικοπολιτικά πεπραγμένα της εποχής του και δεν “μασούσε” τα λόγια και τις λέξεις.
Το τι είναι το θέατρο είναι μια ερώτηση, η οποία δεν έχει ακόμα απάντηση. Το τι είναι η Τέχνη είναι μια ερώτηση που δεν έχει ακόμα απάντηση. Εφόσον όμως μιλάμε εδώ για το θέατρο ως σπουδή για τον μέσο Έλληνα, τότε θα πρέπει να αναγνωρίσουμε οπωσδήποτε στην κ. Κιτσοπούλου το γεγονός ότι δημιούργησε μια παράσταση που ο μέσος Έλληνας μπορεί να ταυτιστεί απόλυτα, να κατανοήσει τη γλώσσα και να αναγνωρίσει τις συνθήκες, τις σύγχρονες συνθήκες, τις δικές του συνθήκες, στη δική του εποχή.
Προσωπικά ανήκω στους ανθρώπους που αγαπούν το αρχαίο θέατρο και αυτό το οφείλω εν μέρει και στην κ. Σμυρνή, η οποία υπήρξε φιλόλογός μου.
Αλλά ως “εκπρόσωπος” μιας νέας γενιάς καλλιτεχνών δεν μπορώ να μείνω άλαλη διαβάζοντας σχόλια που κατακεραυνώνουν εμάς, τους σύγχρονους, αυτούς που πιστεύουν στην πειραματική Τέχνη, στην ερευνητική Τέχνη, στην Τέχνη που μας έμαθαν οι κλασικοί, αυτοί οι μεγάλοι πειραματιστές.
Πόσο ειρωνικό είναι άραγε το γεγονός, ότι δικάζουμε τις “Σφήκες” καθισμένοι πίσω από ένα πληκτρολόγιο, όταν αυτό ακριβώς είναι το βασικό ερέθισμα της σκηνοθέτιδας για τη δημιουργία αυτής της “καταδικαστέας” διασκευής;
Από εμένα ένα μπράβο λοιπόν στο Κρατικό, στο Εθνικό και στα ΔΗΠΕΘΕ, που ανοίγουν την πόρτα σε όλες τις μορφές της Τέχνης, χωρίς λογοκρισία.
Αφροδίτη Γεωργιάδου
———————
——-
Το παραπάνω κείμενο γράφτηκε ως σχόλιο σε κείμενο της faretra. info, με θέμα τη μορφή παραστάσεων που αποδοκιμάστηκαν φέτος στην Επίδαυρο, “Σφήκες” και “Μήδεια”. (“Θέατρο αιρετικό, θέατρο της αποδόμησης ή απλά ΘΕΑΤΡΟ;”)
Έγραψα τότε πως δεν είχα δει τις παραστάσεις, αλλά η τάση που επικρατεί εδώ και πολύ καιρό να παίρνει το Θέατρο αυτήν τη θέση πάνω σε πανανθρώπινα θέματα, που θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν με τη ματιά της έρευνας, (Θέατρο Έρευνας), χωρίς όμως ακρότητες, με είχε προβληματίσει.
Η Αφροδίτη Γεωργιάδου, που υπήρξε μαθήτριά μου στο Γυμνάσιο παλιότερα, με δυνατή πένα, ασχολείται με το Θέατρο Έρευνας, και μάλιστα με ενεργή παρουσία στον τομέα της κινησιολογίας σε παραστάσεις του ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας.
Το κείμενό της, λοιπόν, πέρα από το ότι είναι ένα πολύ καλό κείμενο, εκφράζει, όπως γράφει, καλλιτέχνες της νέας γενιάς, και είναι όχι μόνο σεβαστό, αλλά και πολύτιμο ως η άλλη άποψη.
Δήμητρα Σμυρνή
