Κατοίκησα μια χώρα που ‘βγαινε από την άλλη, την
πραγματική, όπως τ’ όνειρο από τα γεγονότα της ζωής μου.
Την είπα κι αυτήν Ελλάδα και τη χάραξα πάνω στο χαρτί
να τηνε βλέπω.
Οδυσσέας Ελύτης – «Ο ΜΙΚΡΟΣ ΝΑΥΤΙΛΟΣ» (Απόσπασμα)
Υψηλές θερμοκρασίες σημειώνονται εν μέσω θέρους όχι μόνο λόγω της θερμικής εισβολής, αλλά και λόγω της έντονης κινητικότητας στα ελληνοτουρκικά θέματα. Μιας κινητικότητας η οποία ενέχει το στοιχείο της αναμονής αλλά και της φραστικού εντυπωσιασμού και που κυοφορεί είτε θετικές είτε απογοητευτικές εξελίξεις, όσο και αν επενδύεται με ένα πέπλο ρεαλισμού.
Αυτό που μας έχει διδάξει η ιστορία αλλά και το πρόσφατο παρελθόν είναι ότι με τους γείτονες δεν μπορούμε να αισιοδοξούμε ούτε να κρατάμε μεγάλο καλάθι. Το να εθελοτυφλούμε απέναντι στις επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας που υλοποιούνται με προσεκτικούς χειρισμούς και έναν αυθάδη βηματισμό (υβριδικός πόλεμος στον Έβρο, αποστρατικοποίηση, «γαλάζια πατρίδα», αναγνώριση ψευδοκράτους) και να χρυσώνουμε το χάπι μέσα από μεγαλεπήβολα και ανεδαφικά σχέδια («καλές» σχέσεις γειτονίας) , είναι κάτι που πρέπει να εξεταστεί πολύ προσεκτικά. Κοντολογίς, η δική μας στόχευση καλό είναι να εστιάσει στις τουρκικές υποχωρήσεις και όχι στην ελληνική μειοδοσία.
Είναι γεγονός ότι τα αιματοβαμμένα εχέγγυα του Οθωμανικού αναθεωρητισμού (πλέον νέο-αναθεωρητισμού) τα λάβαμε από νωρίς και οι μεγάλες προσδοκίες από τους σφαγείς των λαών δεν συγχωρούνται. Γνωρίζουμε από πρώτο χέρι ότι η Τουρκία στερείται πολιτισμένης συμπεριφοράς σε θέματα που άπτονται της εθνικής της επικυριαρχίας σε ελληνική επικράτεια και διακρίνεται από σφετερισμό των ελληνικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο παραβιάζοντας τις διεθνείς συνθήκες υπό την αιγίδα ασφαλώς της Δύσης που τη θεωρεί ισχυρό ρυθμιστικό παράγοντα των εξελίξεων στην περιοχή, και άρα ζωτικό εταίρο της προς ικανοποίηση των γεωστρατηγικών της συμφερόντων.
Απαιτείται ισχυρή πολιτική βούληση και εγκατάλειψη της καθιερωμένης πλέον κατευναστικής πολιτικής από τους εκπροσώπους του έθνους προκειμένου το θηρίο να μην αναθαρρήσει εκλαμβάνοντας ως «θεσμικά» αποδεκτές τις παράνομες ως τώρα διεκδικήσεις, τη στιγμή μάλιστα που οι παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου αντιμετωπίστηκαν κατά καιρούς με «ηχηρές» προειδοποιήσεις τραγελαφικού χαρακτήρα.
Οι Έλληνες γνωρίζουν την ιστορία τους ή τουλάχιστον οφείλουν να τη γνωρίζουν . Οι πολιτικοί μας τη γνωρίζουν – ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω- αλλά εμφανίζουν τη διαχρονική τάση του αδύναμου, την αμυντική – υποχωρητική πολιτική, τρεφόμενοι με τη χίμαιρα της συμφιλίωσης και της ειρηνικής συνύπαρξης. Μια χίμαιρα που έσυρε το έθνος σε πολεμικές περιπέτειες, σε ξεριζωμούς, ανθρώπινες-εδαφικές απώλειες και εθνικούς εξευτελισμούς, ώστε οι λανθασμένες ή έστω προσανατολισμένες σε ικανοποίηση ξένων συμφερόντων κινήσεις να θεωρούνται καταδικαστέες.
«Ιστορική ευκαιρία» με εθνικές υποχωρήσεις, κατά την ταπεινή γνώμη της γράφουσας, αποτελεί φραστικό ατόπημα, όταν διακυβεύονται ζωτικά εθνικά συμφέροντα που δεν μπαίνουν στο ζύγι. Δεν αποτελεί ευτυχή «ιστορική ευκαιρία» η Φινλανδοποίηση της Ελλάδας και της Κύπρου αλλά ένα «δυστύχημα» που κάθε άλλο παρά υπερήφανους μας καθιστά ως Έλληνες. Η πολιτική ηγεσία οφείλει να αποβάλει τυχόν φοβικά σύνδρομα αιώνων και να συνειδητοποιήσει ότι η Τουρκία ως «καλός γείτονας» μπορεί να υπάρξει μόνο με οδυνηρούς συμβιβασμούς που συνεπάγονται ακόμα οδυνηρότερα ανταλλάγματα για να ικανοποιηθεί η επεκτατική βουλιμία της.
Έχουμε ένα παρελθόν που δεν απαλείφεται έτσι απλά. Έχουμε έναν πολιτισμό και μια Ιστορία που δεν εκποιούνται, γιατί πληρώσαμε βαρύ φόρο αίματος . Η Χάγη κρύβει παγίδες και απαιτεί επιδέξιους χειρισμούς. Έχουν γνώσιν οι φύλακες;
