Καλοκαίριασε, ο κόσμος βγαίνει έξω τα Σαββατοκύριακα, οι νέες και οι νέοι ιδιαίτερα, λογικό μου φαίνεται, για να διασκεδάσει!
Υπάρχει όμως και ένας θλιβερός απόηχος…
Το ξημέρωμα, βρίσκει ρύπους παντός είδους να κείτονται εκεί που το προηγούμενο βράδυ συγκεντρωμένοι οι άνθρωποι έπιναν, έτρωγαν, συζητούσαν, φωνασκούσαν, γελούσαν, και γενικά εκτόνωναν το στρες και το άγχος των προηγούμενων ημερών με διάθεση χαράς και αισιοδοξίας.
Όπως στον πεζόδρομο, για παράδειγμα, στο τελείωμα της Παστέρ που κατεβαίνει προς το 1ο Δημοτικό Σχολείο.
Αγαπημένα σημεία στόχευσης, οι γωνίες …Τα σκουπίδια φτάνουν και μέχρι τις σκάλες των κοντινών πολυκατοικιών.
Κάθομαι στο σκαλοπάτι, τρώω ξεκούραστα, κι αφήνω πάνω σε αυτό ότι δεν τρώγεται!
5 Ιουνίου, πριν μία εβδομάδα δηλαδή, γιορτάστηκε η Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος!
Ε! καλά τώρα!
Το πιο περίεργο είναι, ενώ περιμένεις σήμερα, μετά από τόση πληροφορία που έχουμε από τα μέσα δικτύωσης, από το σχολείο, από πολλές πήγες δηλαδή πληροφόρησης οι οποίες ενημερώνουν και ευαισθητοποιούν τους πολίτες, να έχει αλλάξει η στάση μας προς το καλύτερο… δυστυχώς δε συμβαίνει!
Οφείλουμε να βρούμε τι φταίει!
Μήπως τελικά ένας λόγος, εκτός των άλλων, είναι και η έλλειψη δοχείων απορριμμάτων σε περιοχές όπου συνωστίζονται οι άνθρωποι;
Περπατώντας στην Ανοίξεως, την Παρασκευή το πρωί, κατά τις 9:30, το βλέμμα μου έπεσε πάλι σε αυτά τα πανέμορφα, νεοκλασικά κτίσματα που το πιθανότερο είναι να χτίστηκαν μετά το 1920 αφού πρόσφυγες κατοίκισαν σε αυτά τα σπίτια πέριξ της Ελιάς που στέκουν αγέρωχα και λαβωμένα κουβαλώντας την παλιά αίγλη κοιτώντας αινιγματικά το μέλλον που κάποτε θα γίνει ιστορία.
Γράφει ο Δημήτρης Μάρτος, αρχιτέκτων, Δρ. Πολεοδομίας Χωροταξίας ΑΠΘ, στο άρθρο του με τίτλο:
«Ιδεολογία και σχεδιασμός στα 1920. Το σχέδιο πόλης των μηχανικών Ν. Έρτσου – Σ. Μακρυδήμα»
«Υπάρχει, όμως, ακόμη ένας δρόμος και ένα άνοιγμα, τα οποία χρησιμοποιούν για να διαμορφώσουν τον κορμό του σχεδίου τους: η οδός και το πάρκο της Ελιάς. Μέσω των δύο αυτών αστικών στοιχείων ενσωματώνουν νοηματικά και τον αρχαιολογικό χώρο της παλαιάς πρωτεύουσας των Αιγών (Παλατίτσια-Βεργίνα) και την περιφερειακή και νομαρχιακή τότε έδρα της εξουσίας, τη Θεσσαλονίκη. Η οδός Ελιάς βλέπει προς τον αρχαιολογικό χώρο της Βεργίνας-Παλατίτσια, ενώ το πάρκο της Ελιάς βλέπει προς τη Θεσσαλονίκη. Το πάρκο της Ελιάς θα πρέπει να υπενθύμιζε, επίσης, τη θέση και τη μορφή του αρχαίου ελληνιστικού και ρωμαϊκού θεάτρου. Έχοντας λοιπόν αυτή την πολεοδομική κληρονομιά χαράσσουν τον κορμό του σχεδίου.»
Ένα από τα αρχοντικά που βλέπει προς τη Θεσσαλονίκη, είναι κι αυτό που ορθώνεται στη γωνία Δαβάκη και Ανοίξεως. Δεσπόζει στο φως του καλοκαιριάτικου ήλιου, μικρό διαμάντι, κάποτε όπως πληροφορήθηκα, αν και απαιτείται μεγαλύτερη έρευνα, ήτανε γυναικολογική κλινική του γιατρού Σταύρου Μουράτογλου.
Ο Σταύρος Μουράτογλου, πρόσφυγας στην καταγωγή, ήταν ο πρώτος γιατρός Διευθυντής του Νοσοκομείου Προσφύγων Βέροιας πού ιδρύθηκε το 1924.
Πρόσφυγες μορφωμένοι και αστικής τάξης οι περισσότεροι κατοίκισαν σε σπίτια αρχοντικά που έκτισαν πέριξ της Ελιάς, επηρεασμένα από την κλασσική αρχαιότητα αν και έχουν κι άλλα στοιχεία όπως τα διακοσμητικά που είναι σχεδόν αραβικά/ισπανικά…
Και όπως το φως το πρωινό, αυτό το γλυκό φως το έλουζε, αναδεικνύοντας την ομορφιά του επί της Ανοίξεως 100 αρχοντικού, το ίδιο φως αναδείκνυε τα κενά που έχασκαν στη σύγχρονη κατασκευή, την ξύλινη κατασκευή με την οποία έντυσαν τον προαύλιο χώρο του κτιρίου.
Ο σκουριασμένος, μεταλλικός σκελετός αφημένος στον καιρό φθείρεται αργά και σταθερά!
Αποτελούσε για κάποια χρόνια το νοητό κατάστρωμα των θαμώνων των τραπεζοκαθισμάτων που πίνοντας τον καφέ τους ή ένα ποτό, ταξίδευαν στην ανοιχτωσιά του πάρκου της Ελιάς και πέρα από αυτήν.
Αυτά τα κενά προσπαθούν κάποιοι να γεμίσουν με τρόπο που μοιάζει να μην είναι τυχαίος…
Τα κενά έχουν καταληφθεί από το ατελείωτο περίσσευμα του σύγχρονου ανθρώπου που στο τέλος μπορεί και να τον πνίξει!
Από σκουπίδια!
Πλαστικό.. το πλαστικό κυριαρχεί… πολύ πλαστικό, αλουμίνιο, χαρτί.
Οι τρεις κύριες πηγές των αστικών ρύπων του εδάφους …
Κάνοντας ζουμ στις φωτογραφίες, εντυπωσιάστηκα από την …άναρχη διαφήμιση προϊόντων, και καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος…
Οι αραχνούλες πάλι, συνεχίζουν να πλέκουν τον ιστό τους πάνω τους, που μοιάζει με ένα περιπλεγμένο, σύγχρονο, ηλεκτρονικό δίκτυο.
Δεν τόλμησα να ανέβω επάνω.
Τα ξύλα, το πιθανότερο να είναι σαθρά και να γίνουν και αιτία ατυχήματος.
Είναι άραγε και ο πολιτισμός μας σαθρός, γεμάτος κενά που συμπληρώνονται από ρυπογόνος σκέψεις, και δράσεις;
Ένας προβληματισμός που μου θύμισε αυτό που είπε ο Ουμπέρτο Έκο:
«Ο πολιτισμός δεν ακυρώνει τη βαρβαρότητα, αλλά, πολλές φορές, την επικυρώνει. Όσο πιο πολιτισμένος είναι ένας λαός, τόσο πιο βάρβαρος και καταστροφικός μπορεί να γίνει».
καλή εβδομάδα με υγεία!
Ει.Δα.
