Πολλές φορές γράφτηκε το πόσο η βία έχει μπει στις ζωές μας και είναι τόσο συχνή, που αρχίσαμε σιγά – σιγά να τη συνηθίζουμε. Κι αυτό είναι το χειρότερο…
Η οπαδική βία. Μετά την περίπτωση του Άλκη ακολούθησαν κι άλλες ανάλογες εκδηλώσεις, όχι της ίδιας έντασης και τραγικότητας, αλλά υπήρξαν. Πέρασαν στα ψιλά, μπροστά στο κορυφαίο σημείο αναφοράς, αυτό της περίπτωσης του Άλκη Καμπανού.
Οικογενειακή βία με διάφορες μορφές. Γυναικοκτονίες, βιασμοί, μέχρι και μικρών παιδιών, κατακλύζουν τον τύπο και την τηλεόραση καθημερινά.
Σχολική βία. Απίστευτο! Το μπούλινγκ έδωσε πια τη θέση του στο άγριο ξύλο. Θύτες και θύματα παιδιά.
Και κάτι που άρχισε να έχει ανησυχητική συχνότητα, η βία απέναντι στα ζώα. Μας τρομάζει κι αυτή.
Δε γίνεται σύγκριση ανάμεσα στο ποιος είναι αποδέκτης της βίας, ζώο ή άνθρωπος. Η σύγκριση γίνεται ανάμεσα στις εποχές. Μπορεί στο παρελθόν περιστατικά βίας απέναντι στα ζώα να υπήρχαν και να μην προβάλλονταν τόσο πολύ. Σήμερα, όμως, και προβάλλονται και πολύ περισσότερα είναι.
Τι κάνει κάποιον να αδειάσει εξ επαφής 20 σκάγια πάνω σ’ έναν αγαθό γίγαντα, μικρής ηλικίας, ένα εγκαταλειμμένο αδέσποτο στην Αργαλαστή του Πηλίου, που λέγεται πως ήταν αγαπητό σε όλους στην πλατεία της;
Το θέμα δεν χρήζει μόνο αυστηρής, παραδειγματικής ποινικής αντιμετώπισης. Ήδη, ευτυχώς, έγιναν βήματα εδώ. Το θέμα χρήζει , όμως, και ψυχολογικής διερεύνησης και αντιμετώπισης. Τι οδηγεί σε τέτοιες συμπεριφορές; Πόσο ειδικά τα μικρά παιδιά πρέπει να γίνουν αποδέκτες μια εκστρατείας ενημέρωσης που θα ακυρώσει τα πρότυπα παντοδυναμίας της βίας που προβάλλονται κατά κόρον στην τηλεόραση, στα βιντεοπαιχνίδια, στις πλατφόρμες και τα κινητά τους;
Ακούσαμε προεκλογικά πολλά προγράμματα που θα εφαρμοστούν, όταν η κάλπη θα ξαναμιλήσει. Το θέμα της βίας, της βίας γενικά, δεν είναι άξιο προσοχής και αντιμετώπισης; Γιατί θα έρθει η μέρα που, δυστυχώς, θα αναφωνήσουμε “Ουκέτι καιρός!”. Δεν υπάρχει πια καιρός!
far
