Πριν από ένα δίμηνο περίπου παρακολουθώντας στην τηλεόραση, αυτήν τη μάγισσα, το καρναβάλι της Πάτρας, εξηγούσα στη μικρή μου εγγονή τα δρώμενα, σχετικά με το βασιλιά καρνάβαλο, τους υπηκόους του που τον περιστοίχιζαν, τα άλλα καρναβάλια δηλαδή που προσπαθούσαν να κάνουν τον κόσμο να γελάσει. Και βέβαια ήμασταν χαρούμενοι με τα φαιδρά που μας παρουσίαζε η ελληνική μας τηλεόραση.
Χθες, βλέποντας πάλι τηλεόραση με την εγγονή μου, δέχθηκα καταιγισμό ερωτήσεων και αποριών από το μικρό παιδί, όπως “γιατί στο καρναβάλι του Λονδίνου, παππού, οι άνθρωποι δεν γελάνε, αλλά είναι σοβαροί και φωνάζουν μόνον την ίδια φράση την οποία της εξήγησα ότι σημαίνει‘’ο Θεός σώζει τον βασιλέα’’.
Δυστυχώς η εγγονή, αν και ξύπνιο παιδί, δεν μπόρεσε να καταλάβει το βάθος της φράσης. “Δηλαδή, παππού, μου αντέταξε, ο Θεός δεν σώζει τα πεινασμένα και φτωχά παιδάκια αλλά μόνο αυτό το καρναβάλι;”
Άντε να εξηγήσω στο νήπιο ότι η στέψη αυτή έχει χίλια χρόνια ζωής και επαναλαμβάνεται και σήμερα σαν τηλεοπτικό show με έξοδα εκατομμυρίων στερλινών και εισπράξεις δισεκατομμυρίων!
Στα παλιά τα χρόνια, βέβαια, ο βασιλιάς ήταν νέος, σφριγηλός και ωραίος και όχι ένα γεροντάκι, που πίνει το χαμομήλι του στις πέντε το απόγευμα, για να έχει άφθονη διούρηση. Πολλά τα λεφτά, αγαπημένη μου εγγονή!
Πάλι δεν κατάλαβε η μικρή… Βέβαια, ούτε τη λέξη “συμφέροντα”, που προσπάθησα να εξηγήσω κατάλαβε. Φυσικά το γλυκό μου εγγόνι δεν κατάλαβε και τη φράση “υποτίμηση της νοημοσύνης των σκεπτόμενων ανθρώπων “.
Αρκέστηκα, λοιπόν, να εξηγήσω στο παιδί ότι υπήρχαν τέσσερις χιλιάδες στρατιωτάκια με κόκκινες στολές που συνόδευαν μια χρυσή άμαξα –σαν αυτή της Σταχτοπούτας- δυο χιλιάδες θεατές με διαφορετικές καρναβαλίστικες φορεσιές και είκοσι εννιά χιλιάδες με φορεσιές με ανάμεικτα χρώματα που φυλούσαν όλους αυτούς!!!
Τελικά το τελευταίο και καίριο ερώτημα της εγγονής με ισοπέδωσε: ‘’Παππού, όταν πεθάνει ο παππούλης βασιλιάς, θα δούμε άλλα καρναβάλια;’’
Α.Τ.
