Μια πρωτότυπη σπονδυλωτή παράσταση με τίτλο Ψυχές παρουσίασε το βράδυ της Μ. Τετάρτης η «Κίνησις Πολιτών Κυριωτίσσης» και ο Σύλλογος Φίλων Τέχνης «Διόνυσος» σε σκηνοθεσία του Γιάννη Καισαρίδη.
Αφροδίτη Τσιάρα*
Ως χώρος επιλέχθηκε μια εκκλησία του 15ου αιώνα, η Παναγία Γοργοεπήκοος μετατρέποντας έτσι την παράσταση σε μια επίκληση. Μια επίκληση προς όλους μας να μην ξεχάσουμε τις ψυχές που δεν είναι πια κοντά μας. Μια επίκληση προς όλη την κοινωνία να μην ξεχάσει τις ψυχές που λεηλατήθηκαν και έφυγαν άδικα.
Αφού οι “πιστοί” έλαβαν τις θέσεις τους μια ηθοποιός άναψε τα κεριά στα μανουάλια και η παράσταση ξεκίνησε. Τα ελάχιστα σκηνικά αντικείμενα έδεναν άρτια με τον χώρο: ένα πανί για προβολή βίντεο, λίγα λουλούδια και ένα κλουβί.
Angelus Novus…
O Angelus Novus συνομίλησε με τον δικό του τρόπο με τον ποιητή Δ. Καρασσάβα.
«Υπάρχει ένας πίνακας του Κλέε που ονομάζεται Angelus Novus», λέει ο Β. Μπένζαμιν. «Δείχνει έναν άγγελο που φαίνεται σα να ετοιμάζεται να απομακρυνθεί από κάτι που κοιτάζει. Τα μάτια του είναι ορθάνοιχτα, το στόμα του χάσκει, τα φτερά του είναι τεντωμένα. Τέτοια ύψη πρέπει να ‘χει ο άγγελος της Ιστορίας.»
Η παράσταση ξεκινάει με την αναφορά στον άγγελο της Ιστορίας βάζοντας έτσι τον θεατή στη συνθήκη να σκεφτεί πόσες αδικοχαμένες ψυχές να έχει δει αυτός ο άγγελος. Στη συνέχεια δύο γιοι πενθούν την μητέρα τους, οι διάλογοι εύστοχοι με ανεπαίσθητες κωμικές πινελιές.
“We know more than we can tell.”
Michael Polanyi
Ο σκηνοθέτης αξιοποιώντας την άποψη του M. Polanyi ότι «ξέρουμε περισσότερα από όσα μπορούμε να πούμε» επέλεξε να αποδώσει την περιγραφή της σεξουαλικής βίας με τη χρήση μιας διπλής μάσκας η οποία ερμηνεύθηκε εξαιρετικά από τη Γιώτα Σαββαΐδου. Ποια πρόσωπα είναι πίσω από τις μάσκες; Θα μπορούσα να είμαι εγώ, εσύ, ένα άτομο κοντινό μας; Η Γαρυφαλλία και η Ελένη θα μπορούσαν να είναι από τη Βέροια. Ξέρουμε ότι πίσω από τη μάσκα μπορεί να βρεθεί οποιαδήποτε από εμάς. Με τον τρόπο αυτό ο θεατής παρακινείται να βρίσκεται σε εγρήγορση, επαγρύπνηση και να αντιδρά απέναντι στη βία των γυναικών και τις γυναικοκτονίες.
|
|
Είκοσι χρόνια μετά
Η παράσταση προς το τέλος αναφέρεται στα 21 παιδιά που χάθηκαν άδικα πριν από είκοσι χρόνια στα Τέμπη αλλά και στους επιβάτες των δύο τρένων που έχασαν τη ζωή τους στο ίδιο σημείο. Μια σύνδεση επίκαιρη, όπου εύλογα ο θεατής σκέφτεται: Τι έχει αλλάξει είκοσι χρόνια μετά;
Ήταν η “καλή” στιγμή για να σκεφτούμε …
Η παράσταση αποτελεί την κατάλληλη στιγμή που θα σκεφτούμε τι μπορούμε να κάνουμε εμείς οι ίδιοι για να αλλάξουμε όλα όσα βλέπει ο άγγελος της ιστορίας.
Το τέλος
Τα κεριά μπορεί να έσβησαν μετά το τέλος της παράστασης οι θεατές όμως έφυγαν με μια υπόσχεση: οι ψυχές των ανθρώπων αυτών να μη ξεχαστούν ποτέ.
Οι ερμηνείες των ηθοποιών ήταν αξιόλογες, δουλεμένες με τον σεβασμό που αξίζει στη θεματολογία του έργου. Σκηνοθετικά αξιοποιήθηκε εύστοχα ο χώρος της εκκλησίας, όπου σε συνδυασμό με την προβολή βίντεο κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον των θεατών. Τα σκηνικά κοστούμια και αντικείμενα ήταν απλά δίνοντας την αίσθηση μιας διαχρονικότητας.
Η ταυτότητα της παράστασης
Συμμετείχαν: Αγγέλογλου Γιάννης, Γατοπούλου Μαρία, Καισαρίδης Γιάννης, Κατάκη Βίκυ, Κωστοπούλου Ειρήνη, Σαββαΐδης Γιάννης, Σαββαΐδου Γιώτα, Τζιμηροπούλου Βίκυ, Τσέκα Μαρία, Τσίγκα Μαρία.
Σκηνικά: Βίκυ Κατάκη, Χρυσούλα Μούμουγλου, Μαίρη Τσίγκα.
Κείμενα και Σκηνοθεσία: Γιάννης Καισαρίδης
Το κείμενο: “Η κακιά στιγμή” ανήκει στην Ειρήνη Κωστοπούλου.
Οι φωτογραφίες είναι της Κυριώτισσας Ουτοπία
—————-
Η *Αφροδίτη Τσιάρα είναι φιλόλογος, με μεταπτυχιακό στην Ιστορία και τελειώνει φέτος τις σπουδές της στο Θέατρο με κατεύθυνση Δραματολογία – Παραστασιολογία…
