Γιατί… Γιατί μόνο αν γλυτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα

 Μια μουσική ταινία-ύμνος του Δημοτικού Σχολείου Κουλούρας, κατά του πολέμου

Για άλλη μια φορά το Δημοτικό Σχολείο Κουλούρας μάς εκπλήσσει με την καταιγιστική δημιουργική του δράση, που πηγάζει από τον ενθουσιασμό των μικρών μαθητών κι από την ακούραστη διάθεση προσφοράς των δασκάλων του.

Η μικρού μήκους ταινία, που έφτιαξαν φωτισμένοι δάσκαλοι, είναι υψηλής αισθητικής και συγκινητικής στοχοθεσίας, προσφέροντας στους μαθητές προβληματισμό, ευαισθησία και την ικανοποίηση της συμμετοχής σε ένα σημαντικό δρώμενο.

Αυτό είναι παιδεία!

far
…………..

(Η ταινία θα συμμετάσχει στον Διεθνή Μαθητικό Διαγωνισμό Ταινιών Μικρού Μήκους, ¨Cinema… διάβασες;;¨  που συνδιοργανώνουν το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας, η Γενική Γραμματεία Επικοινωνίας και Ενημέρωσης (Προεδρία της Κυβέρνησης), το Τμήμα Εκπαιδευτικής Ραδιοτηλεόρασης και Ψηφιακών Μέσων του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων της Ελλάδας και άλλοι φορείς).

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ, όπως χθες, όπως σήμερα, όπως αύριο; Όπως εδώ, όπως εκεί, όπως αλλού!

Με την πίκρα μα και το πείσμα μας φορτωμένοι στις μικρές πλάτες μας, πικραμένοι, απογοητευμένοι και προβληματισμένοι από τις απαντήσεις που δίνουν οι μεγάλοι (κάθε μορφής) στον ορισμό του πολέμου, εμείς οι μαθητές του Δημοτικού Σχολείου Κουλούρας, λέμε πως:

Όταν σε δυο μάτια παιδικά διακρίνεις την απόγνωση και τον βουβό πόνο του χαμού, του ολέθρου και του θανάτου, αυτό είναι ο πόλεμος.

Όταν σε μια αθώα παιδική ψυχή μένουν ανεπούλωτα τα τραύματα της παιδικής ηλικίας, όταν δυο παιδικά ποδαράκια γονατίζουν απελπισμένα μέσα στα ερείπια, ανάμεσα στα νεκρά μέλη της οικογένειάς του, κρατώντας σφιχτά το χέρι της ασάλευτης μητέρας του, αυτό είναι ο πόλεμος.

Όταν χάνουν το σπίτι τους, το λιγοστό φαγητό τους, τους φίλους τους, το σχολείο τους, την αθωότητά τους, αυτό είναι ο πόλεμος.

Όταν παιδικά κορμιά ντύνονται πρόσωπα ενήλικα, ακρωτηριασμένα σωματικά, ψυχικά και συναισθηματικά, αυτό είναι πόλεμος.

Σήμερα , πάνω 87 εκατομμύρια παιδιά κάτω των 7 ετών πέρασαν και  περνούν ολόκληρη τη ζωή τους σε εμπόλεμες ζώνες, σχοινοβατώντας ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, ανάμεσα στην αγκαλιά και την απώλεια. Χωρίς δικαιώματα στην οικογενειακή ενότητα, στην υγεία, στην εκπαίδευση, στην ίδια τη ζωή.

Το Δημοτικό Σχολείο Κουλούρας, επιχειρώντας να εκφράσει την έντονη αντίθεσή του προς
κάθε πόλεμο, που καταστρέφει τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων και αθώων παιδιών,
δημιούργησε μια ταινία μικρού μήκους με τίτλο ΜΑΥΡΟ ΠΟΥΛΑΚΙ. Μέσα από την ταινία,
μαθητές και εκπαιδευτικοί ενώνουν τις δυνάμεις τους, για να στείλουν δια της μουσικής και
της κινούμενης εικόνας, το δικό τους ηχηρό μήνυμα, κρατώντας όλα αυτά τα παιδιά απ’ τα πληγωμένα χεράκια τους, φωνάζοντας το όνομά τους, Άννα, Linh, Αϊσέ, Άχμαντ, Saman, Hussein, Goran, Dmitry , όλοι μαζί,  φωνάζουμε με μια φωνή:

ΟΧΙ ΠΙΑ ΠΟΛΕΜΟΣ, ΟΧΙ ΠΙΑ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ ΘΥΜΑΤΑ.

ΑΦΗΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ. ΑΦΗΣΤΕ ΤΑ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΤΟΥΝ.

ΤΟΥΣ ΣΤΕΡΗΣΑΤΕ ΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΑΘΩΟΤΗΤΑ, ΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΗΛΙΚΙΑ,

ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΣΤΕΡΗΣΕΤΕ ΤΟ ΑΥΡΙΟ, ΤΟ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΛΑΒΩΜΕΝΟ, ΤΟ ΓΕΜΑΤΟ ΠΛΗΓΕΣ.

ΕΣΕΙΣ ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ … ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΑΠ΄ΤΟ ΛΗΘΑΡΓΟ ΚΑΙ ΚΑΝΤΕ ΚΑΤΙ …

ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΑ, ΓΙΑ ΕΜΑΣ … ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ …

ΑΝ ΔΕΝ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΕΔΩ, ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΑΛΛΟΎ…

ΠΟΥ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΟΥ ¨ΕΔΩ¨ ΚΑΙ ΤΟΥ ¨ΑΛΛΟΎ¨ ;

ΜΗ ΛΕΤΕ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑ …  ΔΕΝ ΕΙΔΑ …

ΓΙΑΤΙ … ΓΙΑΤΙ ΜΟΝΟ ΑΝ ΓΛΥΤΩΣΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ

ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ …

Ονόματα παιδιών

Άννα (Ευρώπη),

Linh (Βιετνάμ),

Αϊσέ-Αφρική,

Άχμαντ,-Παλαιστίνη,

Saman-Ιράκ,

Hussein-Συρία,

Goran-Πρώην Γιουγκοσλαβία,

Dmitry – Ουκρανία

…………….

Δημοτικό Σχολείο Κουλούρας “Μαύρο πουλάκι”