Ααααχ, ααααχ, ααααχ!
Μι κάλτσαν κι μένα στου Τατόι
για παξιμάδ’ κι κουνιάκ!
Πώς θα του φάει η γης ίνα τέτοιου Σόι;
Τι να μι φκιάσουν οι πλιρέζις;
Τι να μι φκιάσουνι τα μαύρα
π’ θα παραχουθει ι τέους
στ Τατουίου τ’ μάντρα!
Ααααχ, αααχ, αααχ!
Ιπέλιξις να θαφτείς στ’ Πατρίδα!
Δεν του χουράει του νιουνιό μ’!
Λασκάρισιν η βίδα!
Ααααχ, δε θα σι θάψνι
δημουσία δαπάν’
έτσ’ όπους σι ταίριαζι!
Ααααχ, τούτου θα μι τριλάν’!
Αντρουπή που δε σι θάβνι
Βασιλέα μ’, μι τιμές!
Ι προυθυπουργός μας δι φταίει!
Φταίγνε, καλιέ, οι ικλουγές!
Μαύρ’ πλιρέζα φόρισα
απ’ θα σι καταπιεί του έριβους!
Πάει τα τίναξι!
Απέθανι ου έκπτουτους!
Τώρα φιλώ του κάδρου σ’
απ’ έχου στ’ κάμαρά μ’
κι του πουτίζου δάκρυα
για σιένα Βασιλιά μ’!
Του φλάγου μές τα στήθια μ’
κι τρέχου μέσ’ τς νουντάδις*!
Πώς θα σι παραδώσουμι
Βασιλέα μ’, στς παπάδις;
Δεν κρατιούμι ντιπ κι γω
σαν του Βουρίδ’ κι τουν Πλεύρ’!
Έφυγις απού τα ζουή
κι η πίισ’ μ’ ανέβ’!
Ου θάνατός σου έκλεισι
κύκλου σημαντικό!
Ααααχ, μαύρ’ γης θα φας
τέτοιουν αξιουματικό!
Ουλιμπιουνίκς ήσανι
ούλουν κρυφό καμάρ’…
Τώρα θα δγιεις ανάπουδα
τ’ τάφου του χουρτάρ’!
Ήσαν μικρός κι άπειρους
μα σ έκαμι βερνίκ’
ικείν’ η αλτρουίστρια
η μάνα σ’ η Φριδιρείκ’!
Τι κι αν νουμιμουποίησις
ισύ τ’ Δικτατουρία;
Είχις αρχές απ τα μάνα σ’
απού ήταν μια κυρία!
Τι κι αν πήρις απ’ του κράτους
αποζημίουσ’ ικατουμμύρια ιβρώ;
Ιγω, ρε, του Μιγαλειότατου
δε θα τουν ματαδώ!
Μι πόνου καταπίνου
ιλίτσα κι παξιμάδ’…
Αααχ, η αυτού Μιγαλειότης
ντουγκ παέν’ στουν Άδ’!
Αααααχ, Μιγαλειότατι, μ ακούς;
Σήκου να σι λουιάσου!
Πω, πω, πω, πω, η καψιρή
τα λουγικά μ’ θα χάσου!
…………………….
Μοιρουλόι θρηνητκό κι πένθιμου
απ’ τ’ γκουστιρίτσα
απ’ ήταν κρυφουβασιλκιά!
Αααχ κι βάχ κι πάλι αααχ!
………………………..
*νουντάδις: δωμάτια
