Δεν μπορούμε να προσθέσουμε τίποτα περισσότερο από όσα έχει γράψει ο Εδουάρδο Γκαλεάνο για το ποδόσφαιρο, όταν γράφει για το τολμηρό αγρίμι «που ορμά στην απαγορευμένη περιπέτεια της ελευθερίας».
Το ποδόσφαιρο έχει πολλή βρωμιά. Ο καπιταλισμός, οι μαφιόζοι, οι ολιγάρχες κάνουν ό, τι μπορούν για να το κάνουν από παιχνίδι, άθλημα και από άθλημα, προϊόν. Και το χειρότερο: το έχουν εν πολλοίς καταφέρει. Όπως ακριβώς έχει πετύχει ο καπιταλισμός να διαφθείρει τον έρωτα, την τέχνη, και ό,τι άλλο πιάνει στα χέρια του, δηλαδή τα πάντα. Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα, όπως όλοι ξέρουμε.
Και όμως: τίποτα από όλα αυτά δεν μπορεί να μας στερήσει την ταχυπαλμία, την ταύτιση, τη συγκίνηση, το δόσιμο που μας προκαλεί αυτό το παιχνίδι. Όχι άθλημα, όχι προϊόν, αλλά παιχνίδι. Γιατί η διαδικασία του οργανωμένου παιχνιδιού είναι ό,τι πιο ανθρώπινο έχουμε. Είναι μια δημιουργική και όχι καταστροφική έμπρακτη υπέρβαση του βιολογισμού: κινδυνεύουμε να χτυπήσουμε και κουραζόμαστε, χωρίς καμία βιολογική ανάγκη να το επιβάλλει. Αντιθέτως, η βιολογία μας αποτρέπει. Αλλά μέσα από αυτήν την εκούσια δοκιμασία, 22 άνθρωποι παράγουν μοναδικές χορογραφίες ή όπως έλεγε ο Σοστακόβιτς, δημιουργούν «το μπαλέτο των μαζών». Και έτσι, τεντώνοντας τις δυνατότητές τους στο έπακρον, μας δίνουν μια εικόνα για το πώς μπορεί να είναι η πραγματικότητα, όταν ξεπερνάμε τις βιολογικές επιταγές και ένστικτα, χωρίς όμως να πολεμάμε.
Και επειδή μερικοί θα μιλήσουν για τις αμοιβές των επαγγελματιών, ας περάσουν από ένα οποιοδήποτε παιδικό πρωτάθλημα για να δουν το πάθος των νεαρών ποδοσφαιριστών και των γονιών τους, που κάθε Κυριακή βιώνουν έναν τελικό Μουντιάλ.
Μέσα σε αυτό το ανθρώπινο σύμπαν, ο Λιονέλ Μέσι έπρεπε να πάρει ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Όχι, δεν είναι ο Μαραντόνα από πολιτικής απόψεως. Και ναι: ποδοσφαιρικά μεγάλωσε στην Ισπανία, περισσότερο από όσο στην Αργεντινή. Αλλά ο Λιονέλ Μέσι είναι το αποκορύφωμα του μυαλού, στην υπηρεσία του οποίου μπαίνει η αθλητικότητα και η πολλή, ατελείωτη δουλειά και αφοσίωση. Αν δε, μια ταινία για τη ζωή ενός ποδοσφαιριστή εξελισσόταν όπως αυτή του Μέσι θα λέγαμε ότι είναι πολύ καλή για να είναι αληθινή. Και όμως: σε αυτό το τόσο βρώμικο Μουντιάλ, το ποδόσφαιρο-παιχνίδι θριάμβευσε, μέσα από τη νίκη του Μέσι και της Αργεντινής.
Και για εμάς που δεν μπορούμε να δούμε τίποτα ως μη πολιτικό: η Αργεντινή νίκησε έναν ακόμα αποικιοκράτη. Θα μου πείτε ότι βλέπουμε σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου πολύ περισσότερα από όσα βλέπουν οι ποδοσφαιριστές. Ναι, αλλά αυτό δεν κάνει η τέχνη; Γίνεται δική μας διότι δεν ανήκει στους δημιουργούς της, αλλά σε όλους εμάς που τη νιώθουμε, με το δικό μας τρόπο, βλέποντας πολύ περισσότερα από όσα οι ίδιοι οι καλλιτέχνες είχαν κατά νου.
Ζήτω η Αργεντινή, Ζήτω ο Μέσι.
