Γκαλερί Παπατζίκου: Μαρία Παριανού “Μετα-πόλεις” / Η δυστοπία των σημερινών πόλεων με μια δυνατή εικαστική γραφή

Εγκαινιάστηκε χθες, 17 Δεκεμβρίου, στη Γκαλερί Παπατζίκου της Βέροιας, η ατομική έκθεση της ζωγράφου Μαρίας Παριανού “Μετά-πόλεις”. Η έκθεση, με μια πραγματικά ιδιαίτερη και δυνατή εικαστική γραφή, εντυπωσιάζει!

Δεν είναι το θέμα της Παριανού κάτι με το οποίο η Τέχνη δεν έχει ασχοληθεί. Αρκετοί καλλιτέχνες ασχολήθηκαν με τη δυστοπία των μεγαλουπόλεων εδώ και χρόνια. Η γραφή όμως της συγκεκριμένης ζωγράφου αποτελεί μια λεπτή ισορροπία ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα, ανάμεσα στην ψυχρή επιστημονική ματιά και την ποίηση. Κι αυτό είναι που κάνει τους πίνακές της εξαιρετικά ενδιαφέροντες.

Σε μεγάλα τελάρα, δουλεμένα με σινική μελάνη και ακρυλικά, απεικονίζονται οι πόλεις του σήμερα, που όσο πιο χαώδεις είναι, όσο πιο αυστηρές στη συμμετρία τους, τόσο πιο ξένες για τον άνθρωπο, που ουσιαστικά αυτοεγκλωβίστηκε μέσα στα δημιουργήματά του.

Με κυρίαρχο το γκρίζο, που είναι η μίξη των αντιθέτων, του άσπρου-μαύρου, το χρώμα ξεπροβάλλει κάποτε δειλά, για να φωτίσει συνειδητά το γκρίζο της μοναξιάς, να μετατραπεί σε διαβαθμίσεις του μωβ και κάποτε να γίνει ένα βαθύ κόκκινο που ξεψυχάει. Στην ερημιά των πόλεων ή δεν υπάρχει καμιά ανθρώπινη μορφή ή οι φιγούρες διαγράφονται  μηδαμινές σχεδόν, μπροστά στον όγκο και το βάρος των οικοδομημάτων, και πάντα χωρίς πρόσωπο, όπως πάει η εποχή μας να ομογενοποιήσει, να πολτοποιήσει τον άνθρωπο.

Και εκεί που απελπίζεσαι από μια πραγματικότητα που τη γνωρίζεις και σου έχει επιβληθεί, ξεπηδά μέσα από τα ψυχρά αρχιτεκτονικά έργα, αυτά που την συνθλίβουν, η φύση! Όχι ως τοπίο, αλλά ως έμμεση και συμβολική παρουσία,  όπως, για παράδειγμα, ένα κόκκινο χρυσόψαρο που σπάζει το γκρίζο των πόλεων και κολυμπά στο κενό, θυμίζοντας πως η φύση υπάρχει και είναι η διέξοδος για την επιστροφή στη χαμένη ευτυχία.

Τα έργα της Παριανού δεν προβληματίζουν μόνο, αποτελούν μια αχτίδα αισιοδοξίας μέσα στην απαισιοδοξία, καθώς δείχνουν πως ο επαναπροσδιορισμός της ανθρώπινης πορείας ίσως είναι και το μόνο φως στα κάθε λογής σκοτάδια που έχει βυθιστεί η Ανθρωπότητα

Η Φαρέτρα, μιλώντας με τη Μαρία Παριανού, που είναι απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών Θεσσαλονίκης, είχε την ευκαιρία να ξαναδεί μαζί με τη ζωγράφο τα έργα της σ’ ένα μικρό οδοιπορικό.

Είπε η Μαρία Παριανού:

Σπουδές
Τέλειωσα στη Θεσσαλονίκη, στη Σχολή Καλών Τεχνών, με εξαιρετικούς δασκάλους, όπως την Τέτα Μακρή,  τον Μανώλη Γιανναδάκη, τον Γιώργο Τσακίρη… Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό, πήρα πάρα πολλά πράγματα

Θέματα
Από πολύ παλιά μ΄ενδιέφερε ο χώρος, μέσα στον οποίο βρίσκεται, ζει και δρα ο άνθρωπος. Ξεκίνησα από μικρότερους χώρους και ύστερα πέρασα στο χάος των μεγάλων πόλεων, που ουσιαστικά γίνονται περίπου όμοιες και χάνουν το χαρακτήρα τους, όπως και οι άνθρωποι. Η ατμόσφαιρα, που εκπέμπουν οι πίνακές μου, είναι  σαφώς εκείνη της μοναξιάς και της απομόνωσης, όπου μοιραία οδηγήθηκε ο άνθρωπος  μέσα από τα ίδια τα δημιουργήματά του.

Η ανθρώπινη φιγούρα υπάρχει κάποιες φορές στα έργα μου, που κατακλύζονται από το θρίαμβο των πελώριων οικοδομημάτων, αλλά και τότε ακόμη οι φιγούρες αυτές είναι ελάχιστες και απρόσωπες μπροστά στον όγκο των κατασκευών. Ο άνθρωπος νικήθηκε από τα ίδια του τα δημιουργήματα.

Σχέδιο-Χρώματα
Λατρεύω τις ευθείες γραμμές, που εκφράζουν την επιστήμη, αλλά και κάποιες μου λεπτομέρειες, όπως σύννεφα μέσα στο δυστοπικό αρχιτεκτονικό τοπίο, είναι ποιητικές πινελιές. Και τα δύο εκφράζουν το χαρακτήρα μου.

Το αγαπημένο μου χρώμα είναι το γκρίζο. Τα υπόλοιπα, όταν χρησιμοποιούνται, συμπληρώνουν ή έρχονται σε αντίθεση μ’ αυτό το κυρίαρχο γκρίζο, οδηγώντας σε συμβολισμούς.

Τα υλικά, με τα οποία δουλεύω, είναι η σινική μελάνη, που με βοηθάει εξαιρετικά στον γραμμικό σχεδιασμό και τα ακρυλικά.

Συμβολισμοί
Οι συμβολισμοί μου είναι απλοί και κατά βάθος αισιόδοξοι. Μπορεί το αρχιτεκτονικό τοπίο να ισοπεδώνει τον άνθρωπο, όμως μέσα απ’ αυτήν τη δυστοπία ένα χρυσόψαρο υποδηλώνει τη φύση, που είναι πιο δυνατή από τον άνθρωπο, ή ένα σύννεφο, που τον καλεί να ξαναγυρίσει εκεί απ’ όπου ξεκίνησε και όπου ήταν ίσως περισσότερο ευτυχισμένος.

Η Τέχνη σήμερα
Η Τέχνη σήμερα είναι περισσότερο επιφανειακή απ’ ότι άλλοτε. Σ’ αυτό ίσως φταίει η υπερβολική ή η λάθος πληροφόρηση που δίνουν τα cosial media, γι’ αυτό κι ο καλλιτέχνης είναι πιο ευάλωτος. Σήμερα ο καλλιτέχνης πρέπει να ενημερώνεται  όσο μπορεί περισσότερο, γιατί η σωστή γνώση και η μελέτη είναι απαραίτητη προϋπόθεση. Μαζί φυσικά με το ταλέντο, αλλά όχι μόνο μ’ αυτό. Η Τέχνη είναι πολυεπίπεδη,  πολυσήμαντη και ανεξάντλητη.

Ο αποδέκτης της Τέχνης σήμερα
Σήμερα ο αποδέκτης της Τέχνης είναι περισσότερο γνώστης του αντικειμένου, πιο ανοιχτός στο καινούριο, λιγότερο αμήχανος, πιο ελεύθερος από παλιά. Και σ’ αυτό, βέβαια,  έπαιξε τεράστιο ρόλο η πληροφόρηση. Ρόλο θετικό αυτήν τη φορά.

………….

Η έκθεση θα φιλοξενείται στη Γκαλερί μέχρι και τις 17 Ιανουαρίου, ανοιχτή σε ώρες καταστημάτων.

…………………..

Φωτογραφίες: faretra.info