Εμείς και στην υπόθεση Καϊλή, το τεκμήριο αθωότητας θα το σεβαστούμε. Αλλά θα πούμε κάτι για τη γενιά στελεχών (εκσυγχρονιστών και πλέον εν πολλοίς μητσοτακικών).
Τα αρπαχτικά είναι σαν τις ακαθαρσίες: εκεί που τα πολιτικά νερά λιμνάζουν, γιατί η κοινωνία απέχει και οι τεχνικοί της εξουσίας κάνουν κουμάντο, αυτά ανθούν. Όλως τυχαίως, μας έρχεται στο μυαλό ως μια τέτοια περίοδος εκείνη του εκσυγχρονισμού ή της δεξιάς στροφής του ΣΥΡΙΖΑ. Όταν ο μετασχηματισμός δίνει τη θέση του στην ΤΙΝΑ, προφανώς το βασικό διακύβευμα γίνεται η διαχείριση, οπότε οι «ειδήμονες» της πολιτικής και οι διαχειριστές του ίδιου μοντέλου εξουσίας μοιάζουν καταλληλότεροι. Όπως δε, είναι γνωστό, η διαχείριση προς όφελος του κατεστημένου συνδυάζεται πάντα με τα κατάλληλα, νομότυπα ή παράνομα, υλικά ανταλλάγματα. Εξ ου και η τέχνη του αρπαχτικού ενδημεί σε αυτούς τους κύκλους.
Τα αρπαχτικά συνήθως εμφανίζονται αρχικώς με αθώα χαμόγελα και αφόρητες κοινοτοπίες: «είμαι γυναίκα», «είμαι νέος» κλπ. Πάνε πάντα με το κύμα και με την εξουσία, αλλά με μια φαινομενική αφέλεια. Εμφανίζονται ως ανώδυνα, χωρίς πολλές κόντρες και εντάσεις. Έπειτα, βλέπεις αυτά τα αρπαχτικά παντού. Ξαφνικά αποκτούν μια δημοφιλία στους κύκλους της εξουσίας που σε αιφνιδιάζει. Ώσπου να καταλάβεις τι συμβαίνει, μέσα ενημέρωσης, μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες χαριεντίζονται μαζί τους, παρά την προφανή ανοησία τους ή μάλλον εξαιτίας αυτής.
Με το που αποκτούν ένα κομμάτι εξουσίας αρχίζουν να φτύνουν τους από κάτω και να γλύφουν τους από πάνω. Τους κατατρέχει πάντα το άγχος ότι η ήττα και η φτώχεια κολλάνε. Ο πολιτικός εκτσογλανισμός πάει χέρι-χέρι με την ανοιχτή διαφθορά. Όσο μάλιστα πιο πολύ διαφθείρονται, τόσο πιο πιστά υπηρετούν το χέρι που τους ταΐζει: ολιγάρχες, ξένες πρεσβείες, πιο υψηλόβαθμους πολιτικούς παράγοντες, λομπίστες κλπ. Συνήθως εκστομίζουν όλη την προπαγάνδα της εξουσίας και αγοράζουν και κανένα πτυχίο για να το πουλάνε, ως εγγύηση αξιοπιστίας της μπουρδολογίας τους. Είναι οι πρόθυμοι για όλα, τιποτόφρονες.
Η Ε.Ε., ως νέο κέντρο των λόμπι προφανώς και στον πυρήνα της αποτελεί ιδεώδη τόπο για αρπαχτικά. Το ότι συνελήφθη η αντιπρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου δεν αποδεικνύει ότι οι μηχανισμοί της Ε.Ε. δουλεύουν σωστά. Αν δούλευαν, δεν θα είχε χρειαστεί να κινηθεί η βελγική αστυνομία. Άπαξ και η τελευταία είναι εκείνη η οποία παρεμβαίνει, έχουμε την ξεκάθαρη απόδειξη ότι η διαφθορά δεν μαζεύεται στην Ε.Ε. με τίποτα. Ο μεγάλος πλούτος, εταιρικής ή κρατικής προέλευσης κάνει πάρτι και λαδώνει τους πάντες. (Παρεμπιπτόντως, ακόμα να μάθουμε τις συμβάσεις με τις μεγάλες φαρμακευτικές για τα εμβόλια της πανδημίας, όπως και πού πάνε τα όπλα που στέλνουμε στην Ουκρανία).
Φυσικά επίσης, η Εύα Καϊλή πρωταγωνιστούσε στον «πόλεμο κατά του λαϊκισμού», του Μαδούρο, του Λουκασένκο, του Πούτιν (όπως και εναντίον οποιουδήποτε άλλου μιλούσε άσχημα για τους υπερατλαντικούς φίλους της), ενώ είχε πολύ στενές σχέσεις με την επίσημη δεξιά. Και όχι, κανείς μας δεν πίστεψε ότι είχε κάνει τη δήλωση υπέρ του Κατάρ επειδή μελέτησε τα στοιχεία, ούτε ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έπεσε από τα σύννεφα. Θα ακούσουμε δε, με μεγάλο ενδιαφέρον τι έχει να πει η κ. Καϊλή και αν θα «δώσει» πρόσωπα και καταστάσεις.
Εν προκειμένω ας μείνουμε στο εξής: το αρπαχτικό αποτελεί το βασικό ανθρωπότυπο της εποχής μας σε ό,τι αφορά την πολιτική ζωή. Μιας εποχής κυριαρχίας της δεξιάς και της παρακμής ή αν προτιμάτε της δεξιάς παρακμής, κάθε είδους. Το σύστημα έχει σαπίσει και το κατεστημένο μπροστά στους κινδύνους που σωρεύονται θα φύγει μόνο αφού θα ξηλώσει και τα πόμολα.
Υ.Γ.: Ο Νίκος Ανδρουλάκης θα μπορούσε να έχει διαγράψει την κ. Καϊλή για πολιτικούς λόγους. Δεν το έκανε. Τη διέγραψε κατόπιν εισαγγελικής παρέμβασης. Τώρα είναι αργά για να αντλήσει πολιτικά κέρδη, γιατί οι εισαγγελείς τον πρόλαβαν.
