Η εβδομάδα που περνάει σε ό,τι αφορά τον πόλεμο στην Ουκρανία περισσότερο και από εβδομάδα των μεγάλων ρωσικών βομβαρδισμών μπορεί να χαρακτηριστεί ως η εβδομάδα της μεγάλης προβοκάτσιας. Είτε οι Ουκρανοί συνειδητώς εκτόξευσαν τους πυραύλους S300 εναντίον της Πολωνίας είτε από λάθος, η αλήθεια είναι ότι αποπειράθηκαν να σύρουν τον πλανήτη σε μια κατακλυσμιαία σύγκρουση, υποστηρίζοντας ότι ήταν οι Ρώσοι εκείνοι που επιτέθηκαν εναντίον της Πολωνίας. Ακόμα και σήμερα που είναι πια γνωστό ότι δεν επρόκειτο για ρωσική επίθεση, οι Ουκρανοί επιμένουν με διαφόρους τρόπους να δείχνουν προς την πλευρά της Ρωσίας. Πρόκειται για την πλέον πρόσφατη απόδειξη του πόσο επικίνδυνος είναι όχι μόνο αυτός ο πόλεμος γενικώς, αλλά και ειδικότερα το καλοταϊσμένο, διεφθαρμένο σύστημα εξουσίας στο Κίεβο.
Πολυχαϊδεμένοι από την κοινωνία του θεάματος, λειτουργώντας ως «πλυντήριο» εκατομμύριων δολαρίων για πολιτικούς στις ίδιες τις ΗΠΑ, όπου και επιστρέφεται, όπως αποκαλύπτεται, κυρίως μέσω κρυπτονομισμάτων, μέρος της βοήθειας που λαμβάνουν από την Ουάσιγκτον, διεφθαρμένοι και συνοδοιπόροι ναζιστικών σωμάτων τα οποία «ξεπλένονται» από τη Δύση, είναι έτοιμοι και πρόθυμοι να λειτουργήσουν ως το εκτελεστικό όργανο της πλέον εξτρεμιστικής πτέρυγας των νεοσυντηρητικών, εκείνης δηλαδή που επιδιώκει έναν πλήρη παγκόσμιο πόλεμο, τον οποίο βεβαίως θα τον υποστούμε όλοι μας.
Η προβοκάτσια του Ζελένσκι ήταν τόσο χοντροκομμένη, ώστε προκάλεσε μια περαιτέρω, εμφανή ψύχρανση των σχέσεών του με τον πρόεδρο Μπάιντεν, τόσο λόγω της επικινδυνότητας της προβοκάτσιας αυτής, όσο και επειδή φέρνει τον δεύτερο σε ιδιαιτέρως δύσκολη θέση. Με μια εχθρική Βουλή των Αντιπροσώπων και με το σκάνδαλο της μεταφοράς χρημάτων στους Δημοκρατικούς μέσω Ουκρανίας να αρχίζει να αναδεικνύεται, το τελευταίο που χρειάζεται ο Λευκός Οίκος είναι να αποδεικνύεται πόσο διεφθαρμένο και επικίνδυνο είναι το κατεστημένο του Κιέβου. Ωστόσο είναι σήμερα δύσκολο να ξεφορτωθούν το Ζελένσκι οι πάτρωνές του στις ΗΠΑ, όσο φαίνεται να πετυχαίνει νίκες στο πεδίο της μάχης, συνθήκη η οποία αποδεικνύει τον αυτο-εγκλωβισμό όλης της Δύσης και των ΗΠΑ.
Στους αυτο-εγκλωβιζομένους πρέπει φυσικά να συμπεριλάβουμε και τη δική μας πατρίδα, δεδομένου ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει (δια)κηρύξει τον πόλεμο στη Ρωσία, για χάρη αυτών που θέλουν να προκαλέσουν πυρηνικό ολοκαύτωμα. Όσο μάλιστα, εμείς πολεμούμε με τη Ρωσία αποδεικνυόμενοι ακόμα πιο χρήσιμοι ηλίθιοι από όσο οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι, οι σφαλιάρες από την περιοχή μας έρχονται βροχή.
Η υπόθεση με τη Λιβύη είναι χαρακτηριστική τόσο του παραπάνω, όσο και του πόσο αφελές και ευεπίφορο σε προβοκάτσιες είναι το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών. Στη Λιβύη συμμετείχαμε στην ανατροπή Καντάφι, κατ’ εντολή των ΗΠΑ. Παρεμπιπτόντως, οι τότε Έλληνες πρωθυπουργοί και υπουργοί Εξωτερικών ακόμα να κληθούν σε εξεταστική επιτροπή για την παραβίαση του διεθνούς δικαίου και για το πλήγμα που επέφεραν στα εθνικά συμφέροντα, τόσο με επίκεντρο τη Λιβύη, όσο και τη Συρία. Και στις δύο περιπτώσεις αναγνωρίζουμε ως νόμιμες τις φιλοτουρκικές κυβερνήσεις ή οντότητες αντιστοίχως.
Ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών με μια ακατανόητα αφελή κίνηση πήγε στην έδρα αυτής της κυβέρνησης, την οποία και αναγνωρίζει ως νόμιμη, αλλά δεν ήθελε να συναντήσει την ομόλογό του. Κατ’ αρχάς είναι ανοίκειο να μη συνομιλείς με κάποιον ομόλογό σου, επειδή υπέγραψε μία συμφωνία την οποία εσύ θεωρείς παράνομη. Το ίδιο ζήτημα μετατρέπεται σε καταφανώς γελοίο, όταν δεν συναντάς μόνο τον έναν εκ των δύο υπουργών Εξωτερικών που υπέγραψαν το εν λόγω παράνομο μνημόνιο και μάλιστα εκείνον εκ των δύο που είναι ο λιγότερο ισχυρός. Με άλλα λόγια, γιατί φταίει στον κ. Δένδια μόνο η Λίβυα υπουργός αλλά όχι ο κ. Τσαβούσογλου; Και τι δείχνει αυτή η στάση πέρα από συμπεριφορά θρασύδειλης κυβέρνησης;
Το πράγμα φυσικά γίνεται ακόμα χειρότερο, όταν και ακολουθείς ανερμάτιστη πολιτική και πέφτεις σε καλοστημένες προβοκάτσιες. Εν προκειμένω, ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών πήγε στο «στόμα του λύκου». Θα έπρεπε να περιμένει ότι η Τουρκία, η οποία θέλει με κάθε τρόπο να εμποδίσει τη διενέργεια ερευνών στο Αιγαίο θα του έστηνε μια προβοκάτσια, προκειμένου να οξυνθούν οι ελληνο-λιβυκές σχέσεις. Και αυτό ακριβώς έγινε. Θα υπάρξει αναμφίβολα μια ρητορική και διπλωματική όξυνση.
Η Ελλάδα δυστυχώς, όπως έχουμε γράψει και στο παρελθόν, εν μέσω αυτής της όξυνσης ακολουθεί στη διεθνή της πολιτική όλη τη στρεβλή και τελικώς καταστροφική πολιτική, που ακολουθούσε και πριν το 1974. Ας ελπίσουμε ότι θα μείνουμε μόνο στο επίπεδο ενός διπλωματικού στραπάτσου και ότι δε θα υποστούμε τραγωδίες. Σε κάθε περίπτωση ανήκουμε στους χαμένους τόσο της προβοκάτσιας, όσο και του φιάσκο Δένδια-Μητσοτάκη στη Λιβύη. Αλλά βέβαια μπορούμε να παρηγορούμαστε ότι θα μας «σώσει» ο Μενέντεζ.
