Πολλοί Έλληνες και ξένοι δήθεν συνάδελφοί μου επιχειρούν εδώ και τρεις μέρες να σας πείσουν ότι πίσω και από το σαμποτάζ στους αγωγούς αερίου βρίσκεται η σατανική Ρωσία – λες και δεν μπορεί η Μόσχα να κόψει το γκάζι γυρίζοντας μια στρόφιγγα και πρέπει να το κάνει καταστρέφοντας τον ίδιο της τον αγωγό
Επιστροφή στα «δρομο-λόγια», μετά από έναν υπέροχο μήνα off, με ελάχιστο ύπνο και γεμάτο πάνες, βραστό νερό, μωρομάντιλα, φόρμουλες, συχαρίκια και αμέτρητα χαζά χαμόγελα μπροστά στο νεογέννητο θαύμα. Ο παππούς Λένιν, που ήξερε από αυτά, έλεγε πως «υπάρχουν δεκαετίες όπου δεν συμβαίνει τίποτε σημαντικό, και μετά υπάρχουν εβδομάδες όπου συμβαίνουν ολόκληρες δεκαετίες»: ε λοιπόν, αυτό ακριβώς το οξύ-μωρό (χεχε) σχήμα διαδραματίζεται εσχάτως τόσο στον μικρόκοσμο της προσωπικής μου ζωής, όπου ένα τόσο δα πλασματάκι ήρθε να ανατρέψει και να επανανοηματοδοτήσει τα πάντα, όσο -δυστυχώς ή ευτυχώς- και στον μεγάλο κόσμο, όπου οι αλλαγές είναι τεκτονικές. Και όπου τίποτε, μα τίποτε -από την οικονομική επιβίωση της αυτοκτονικής Ευρώπης μας τον δύσκολο χειμώνα που έρχεται μέχρι και την ίδια τη φυσική επιβίωση του είδους μας μετά από ένα δυστυχώς δι(α)όλου απίθανο πυρηνικό «ατύχημα»- δεν μπορεί πλέον να θεωρείται δεδομένο.
Ας αρχίσουμε από το τέλος – δηλαδή από το πιο πρόσφατο κομβικό γεγονός των ημερών. Που είναι βέβαια η χτεσινή ντε φάκτο προσάρτηση από τη Ρωσία, μετά από βιαστικά (και υπό συνεχείς ουκρανικούς βομβαρδισμούς, δολοφονίες αξιωματούχων και σαμποτάζ) δημοψηφίσματα, τεσσάρων κατά πλειοψηφία ρωσόφωνων πρώην ουκρανικών επαρχιών – του Λουγκάνσκ, του Ντονέτσκ, της Ζαπορίζια και της Χερσώνας. Η συλλογική Δύση φυσικά αρνείται κατηγορηματικά τη νομιμότητα των δημοψηφισμάτων, αλλά -όπως έδειξε και το προηγούμενο της Κριμαίας- αυτό ελάχιστη πρακτική σημασία έχει. Για την ακρίβεια, τα δημοψηφίσματα έχουν την ίδια νομιμότητα που έχει το αμερικανοκίνητο ακροδεξιό και πολεμοχαρές ουκρανικό καθεστώς που προέκυψε το 2014 από το αιματοβαμμένο πραξικόπημα της πλατείας Μαϊντάν – δηλαδή καμιά.
Αυτό που έχει σημασία είναι πως, όσον αφορά το ρωσικό κράτος, με ή χωρίς Πούτιν, όχι μόνον οι ήδη «απελευθερωμένες» περιοχές, αλλά και τα εδάφη των επαρχιών που παραμένουν υπό ουκρανικό έλεγχο αποτελούν πλέον όχι μόνο ντε φάκτο αλλά και ντε γιούρε ρωσική επικράτεια, μια καινούργια «Νοβαροσίγια». Και αυτό σημαίνει πως το Κρεμλίνο είναι πλέον σε θέση να χρησιμοποιήσει όλη την τεράστια στρατιωτική μηχανή του για να υπερασπιστεί αυτά τα «νέα» εδάφη, αλλά και για να ανακαταλάβει βίαια τα τμήματα των επαρχιών αυτών που κατέχουν ακόμη οι Ουκρανοί, ιδίως μετά την πρόσφατη αντεπίθεση των τελευταίων ανατολικά του Χαρκόβου.
Μια αντεπίθεση που, χάρη στη στιγμιαία τοπική αριθμητική υπεροχή και την τακτική υπεροπλία που επέτρεψαν τα φορτία των ΝΑΤΟϊκών όπλων, οδήγησε μεν στην ανακατάληψη του Ιζιούμ και την επιχειρησιακή περικύκλωση της μικρής πόλης Κράσνι Λίμαν στο βόρειο Ντονέτσκ, ανεβάζοντας κατακόρυφα το χαντακωμένο ουκρανικό ηθικό, αλλά που συνάμα -όπως και η παντελώς αποτυχημένη παράλληλη ουκρανική επιχείρηση στη Χερσώνα- οδήγησε σε βαρύτατες απώλειες σε άνδρες και πολεμικό υλικό, που είναι εξαιρετικά δύσκολο να αντικατασταθεί.
Εκεί «κουμπώνει» και το δεύτερο μεγάλο γεγονός των ημερών, η πολυσυζητημένη μερική επιστράτευση των 300.000 εφέδρων (και όχι νεοσυλλέκτων, όπως ψευδώς γράφεται) που διέταξε ο Πούτιν: μια έξτρα δύναμη που «λύνει τα χέρια» των Ρώσων επιτελών και τους επιτρέπει να μεταφέρουν στα διάφορα ουκρανικά μέτωπα μάχιμες μονάδες από ολόκληρη την αχανή ρωσική επικράτεια.
Οι Ρώσοι ήδη συγκεντρώνουν μεγάλες τεθωρακισμένες δυνάμεις στο Μπελγκορόντ (βορείως του Χαρκόβου) και στο Ροστόφ, στον Νότο, ενώ επιστρέφουν στα μέτωπα του Ντονμπάς και χιλιάδες εμπειροπόλεμοι Τσετσένοι μαχητές. Ταυτόχρονα, ξεκίνησαν ήδη οι φθινοπωρινές βροχές, η περίοδος της λεγόμενης «ρασπουτίτσα» που, όπως ξέρουν όσοι διαβάζουν πολεμική ιστορία, μετατρέπουν τη στέπα σε λασπότοπο και απαγορεύουν για περίπου δύο μήνες κάθε μηχανοκίνητη ενέργεια. Μετά βέβαια θα έρθει ο Στρατηγός Χειμώνας, που εκτός από τα αρνάκια παγώνει και τους δρόμους – και ξέρετε ποιοι πολεμάνε καλύτερα τον χειμώνα, ε; Αν όχι, διαβάστε τα απομνημονεύματα του φον Μάνσταϊν και του Γκουντέριαν…
Μια που λέμε για τον Στρατηγό Χειμώνα, άφησα για το τέλος το καλύτερο: το στοχευμένο, τζεϊμσμποντικό σαμποτάζ στους δύο υποθαλάσσιους ρωσο-γερμανικούς αγωγούς της Βαλτικής: ένα πρωτοφανές οικολογικό έγκλημα και συνάμα μια εξόφθαλμη πολεμική ενέργεια σε βάρος της Γερμανίας και κατ’ επέκταση ολόκληρης της Ευρώπης, σχεδιασμένη να ολοκληρώσει βίαια το ενεργειακό διαζύγιο της ηπείρου μας από το φτηνό ρωσικό γκάζι – που είναι, όπως γράφω εξαρχής, ένας από τους βασικότερους λόγους πίσω από τον ουκρανικό πόλεμο – και την οριστική υποδούλωση, ή σωστότερα… επανυποδούλωση, στην παγκοσμίως ετοιμόρροπη αμερικανική μονοπολική ηγεμονία.
Τι κι αν ξυλιάσουν φέτος εκατομμύρια Ευρωπαίοι, τι κι αν χαθούν δισεκατομμύρια ευρώ και εκατομμύρια θέσεις εργασίας; Η δουλίτσα να γίνεται. Φυσικά, πολλοί Έλληνες και ξένοι δήθεν συνάδελφοί μου επιχειρούν εδώ και τρεις μέρες να σας πείσουν ότι πίσω και από αυτό το σαμποτάζ βρίσκεται η σατανική Ρωσία – λες και δεν μπορεί η Μόσχα να κόψει το γκάζι γυρίζοντας μια στρόφιγγα και πρέπει να το κάνει καταστρέφοντας τον ίδιο της τον αγωγό.
Πρόκειται, φυσικά, για τους ίδιους «έγκυρους» αξιωματούχους και αναλυταράδες που επί μήνες επέμεναν ότι ο Πούτιν βομβάρδιζε το ελεγχόμενο από τον ίδιο πυρηνικό εργοστάσιο της Ζαπορίζια. Εγώ πάλι, που βλέπω πολλά αστυνομικά, πιστεύω ότι οι μόνοι που διαθέτουν το κίνητρο, τα μέσα και την ευκαιρία, αλλά και που επανειλημμένα έχουν επιχειρήσει στο παρελθόν να ακυρώσουν στην πράξη την κατασκευή και των δύο Nord Stream, είναι οι… αν-άγωγοι Αμερικανοί και τα κουτ(σ)αβάκια τους, οι Εγγλέζοι, με την πιθανή συμμετοχή των Πολωνών. Αλλά μη με ακούτε, τι είμαι εγώ, ένας ημιμαθής και απληροφόρητος χαζομπαμπάς, σε μια ξεχασμένη, περιφερειακή αποικία-προχωρημένο φυλάκιο της Νέας Ρώμης…
