“Η εθνική μας μοναξιά” / γράφει η Νικολέτα Θάνου
Διαβάζοντας ένα εξαιρετικό άρθρο σήμερα για την τουρκική Πέμπτη φάλαγγα και την ενεργή παρουσία της στα ελληνικά εδάφη με τη μορφή των κατατρεγμένων πλην όμως στρατεύσιμων μουσουλμάνων αντρών – παράτυπων μεταναστών που έχουν παρεισφρήσει σε ελληνικά εδάφη, έρχομαι να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι διενεργείται κάτω από τη μύτη μας – ως είθισται- μία εθνική αποδόμηση άψογα ενορχηστρωμένη, μεθοδική και ιδιαιτέρως υποτιμημένη από τον ελληνικό παράγοντα.
Εκατό χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή , τη δεύτερη μεγαλύτερη καταστροφή που υπέστη ο ελληνισμός μετά την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως και το έδαφος προετοιμάζεται κατάλληλα και για την επόμενη. Έχει εξαντληθεί πλέον κάθε συγκαταβατική ιδεολογία που με την επένδυση της πολιτισμένης και ορθά πολιτικής συμπεριφοράς τείνει να περιθάλπει τον κατατρεγμένο μουσουλμάνο, ο οποίος όμως είναι κατάλληλα εκπαιδευμένος να εκμεταλλευτεί τις μεταναστευτικές ροές και να ενεργήσει προς όφελος του Ισλάμ. Δολιοφθορές στα ακριτικά νησιά μας , μετάδοση πληροφοριών για τις κινήσεις των ελληνικών στρατευμάτων και διασάλευση της κοινωνικής συνοχής διεξάγονται επί καθημερινής βάσεως με την ανοχή των ελληνικών κυβερνήσεων, που το μόνο που γνωρίζουν αρκετά καλά να κάνουν είναι να επιδίδονται στο γνωστό τους άθλημα : Να γίνονται αρεστοί στον ξένο παράγοντα και να θριαμβολογούν για τις εξαιρετικές μας επιδόσεις κατά την τουριστική περίοδο! Φευ της Ελλάδος!
Ίσως όλα αυτά να ηχούν παράδοξα στα ώτα του μέσου Έλληνα που η οικονομική δυσπραγία των τελευταίων ετών έχει καταρρακώσει τον ψυχισμό του τόσο, ώστε ο προβληματισμός για τα εθνικά θέματα να εγγράφεται ως δευτερεύων στην καθημερινή του ατζέντα. Ωστόσο, αν σκεφτούμε αναλογικά, θα διαπιστώναμε ότι τα γεγονότα που διαδραματίζονται τα τελευταία χρόνια με την επικείμενη εθνική απειλή και με τάσεις – ας μην κρυβόμαστε – ασφαλώς επεκτατικές από τη γείτονα χώρα, καθώς είναι εμφανείς οι προθέσεις της να δημιουργήσει νησίδες εθνικής απορρύθμισης με την κατά συρροή εγκατάσταση του μουσουλμανικού στοιχείου σε ελληνικό έδαφος, θα δικαιολογούσαν μια ανταποδοτική στάση με τη μορφή της εθνοκάθαρσης.
Ως χώρα που έχει αφήσει το πολιτισμικό της αποτύπωμα στην ανθρωπότητα μια τέτοια εθνοκάθαρση ασφαλώς δε θα είχε τη βίαιη και βάρβαρη μορφή της Κεμαλικής, μπροστά στην οποία αδράνησε η Ευρώπη και εσχάτως αποθέωσε με τη μορφή ευχών για την «Ημέρα της τουρκικής νίκης» , την ημέρα δηλαδή της Μικρασιατικής Καταστροφής. Πώς θα φαινόταν άραγε στους ευρωπαίους «εταίρους» αν η Ελλάδα προέβαινε σε μια τέτοια εκκαθάριση εφόσον θα ετίθετο ζήτημα εθνικής ασφάλειας; Ποια θα ήταν η στάση των Ευρωπαίων ηγετών σε περίπτωση παραβίασης των διεθνών συμφωνιών και συμμαχιών σε περίπτωση εσωτερικής υπονόμευσης και απειλής; Σίγουρα πάντως δε θα έκαναν τα στραβά μάτια όπως τότε και οπωσδήποτε ο Τούρκος ηγέτης δε θα μας πρότεινε για Νόμπελ Ειρήνης.. Η διεθνής κατακραυγή θα ήταν τόσο ηχηρή, που θα ήγειρε και τους νεκρούς από τους τάφους τους, οι οποίοι αναζητούν μια δικαίωση που ποτέ δεν ήλθε, μια διεθνή αναγνώριση των εγκλημάτων πολέμου που διαπράχθηκαν τότε εις βάρος του ελληνικού στοιχείου, που ποτέ δε έγινε.
Οι εποχές οπωσδήποτε έχουν αλλάξει, και ίσως η συγκεκριμένη αναλογία να χαρακτηριστεί από πολλούς ως ατυχής, όμως αν τότε τείναμε χείρα συνεννόησης μετά τον μικρασιατικό όλεθρο με την «αναγεννημένη Τουρκία» κατά τα λεγόμενα Βενιζέλου, καιρός κάποια στιγμή να αναγεννηθεί και η Ελλάδα και μάλιστα νόμιμα και πολιτισμένα με την απέλαση όλων αυτών των εχθρικών στοιχείων στις χώρες προέλευσής τους και τη διασφάλιση της εθνικής μας ακεραιότητας εν καιρώ ειρήνης. Ίσως μελλοντικά εν καιρώ πολέμου – ο μη γένοιτο -θα είναι πολύ αργά.
