Τόπος συνάντησης η Υπαπαντή της Κυριώτισσας.
Έξω στον περίβολο.
Εκεί που ακόμα βγαίνουν οι γυναίκες στον μικρό δρόμο – αυλή και τα λένε απέναντι από το Βυζαντινό μνημείο που δέχτηκε τις ζωντανές σκιές των ανθρώπων της γειτονιάς που αντιστάθηκαν στα δύσκολα χρόνια και συνεχίζουν να αντιστέκονται κάποιοι, έστω και λίγοι, για να ακούγονται τα βράδια οι ψαλμωδίες και οι ψίθυροι, τα γέλια των παιδιών στο παιχνίδι, οι όρκοι αγάπης, πεταχτό γρήγορο φιλί, τα βήματα στο λιθόστρωτο, τα χτυπήματα του ρόπτρου στην πόρτα των σπιτιών με τους ηλιακούς και τις εσωτερικές αυλές.
Ώρα 8:00, βραδάκι της Παρασκευής, δροσερό μετά την από μέρες επίμονη, σκληρή βροχή μέσα στο καλοκαίρι.
Ο Γιάννης εκεί κρατώντας πάντα, ως συνήθως, χαρτιά με σημειώσεις στα χέρια του, αγωνιούσε για την πορεία αυτής της εκδήλωσης, την προβολή μιας ταινίας της οποίας το σενάριο και τη σκηνοθεσία ανέλαβε.
Μία ταινία που έγινε με μέσα πενιχρά, με αγάπη, επιμονή , δουλειά πολλή και δημιουργικό οίστρο που ο σκηνοθέτης μετέδιδε στους φίλους, ερασιτέχνες ηθοποιούς …
Ήταν εκεί μαζεμένοι η Μαίρη, η Βίκυ, η Χρυσούλα, ο Παναγιώτης , ο Άγγελος , η Ειρήνη, ο Γιάννης ο Σ., Ο Νίκος, η Μάγδα.
Ήρθαν αργότερα και ο Ορφέας με την Ξένια…
Άργησε να έρθει ο Γιάννος…
Τον είχε πάρει ο ύπνος…
Γιάννος είναι αυτός, κοιμάται για να βλέπει όνειρα, όνειρα που τον οδηγούν μέσα σε έναν κόσμο ουτοπικό και παραμυθένιο…
Το χαριτωμένο αρνί, ήταν εκεί, ο καθωσπρέπει όμως λύκος έλειπε.
Ο λύκος έκανε και τον Επίτροπο τον Μικρασιάτη, που βοηθούσε στα χωράφια του Φιλίππου για να μαζέψουν τα ροδάκινά του.
Έλειπε και ο Αράπης, σημαντική μορφή του ονείρου που έκανε και τον Καμαριώτη, που συνέδραμε κι αυτός με τα χρυσά του χέρια στη συγκομιδή των ροδακίνων του καημένου του Φίλιππου που γινόταν κάθε μέρα σταφίδα… μεγάλος ο καημός του για το παλληκάρι που έχασε…
Ο Καμαριώτης μερακλής και με ωραία φωνή, όλο και ψιλοτραγουδούσε.
Ο Φίλιππος έκανε και ένα ζηλιάρη λαγό που είχε παντρευτεί μία γυναίκα τολμηρή που συχνά πυκνά ερωτευόταν … την Αλίκη.
Η Αλίκη και ο Φίλιππος ήταν εκεί με τους άλλους φίλους.
Έλειπε όμως και η αλεπού… η παμπόνηρη και πανέξυπνη αλεπού που στον κόσμο των ψυχών καλά τα κατάφερνε.
Ο ακέφαλος πετεινός ήταν παρών….
Μας κέρασε φανουρόπιτα και μας γλύκανε!
Κέρασε και τις ηλικιωμένες γυναίκες απέναντι , μπροστά στο παλιό Βεροιώτικο σπίτι που μασλατούσαν με ευχαρίστηση σε καρέκλες στημένες στον μικρό δρόμο – αυλή, σχηματίζοντας ένα νοερό τρίγωνο, ώστε να μην εμποδίζουν τους διαβάτες.
Η γκαμήλα; Πού είναι η γκαμήλα;
Μόλις βγήκε «αρνητική…»
Γι αυτό δεν ήρθε και ο αράπης. Πού να την κουβαλήσει!
Έλειπε ένα αερικό όμορφο… δεν είχαμε την τύχη να το δούμε.
Ήταν όμως τα άλλα δύο… το κορίτσι και το αγόρι!
Και αυτά όμορφα και ονειροπαρμένα …
Έλειπε και η μάγισσα, διαόλου κάλτσα αυτή, που έλεγε τα μελλούμενα για το πολυπόθητο, αθάνατο νερό…
Όλοι μια παρέα, συναντιόνταν πριν 2, 3 χρόνια λίγο πριν τη δύση του ηλίου, σε ένα μέρος… Κότσικα το λένε.
Ένα όμορφο λιβάδι με απαλές ανηφόρες και κατηφόρες, κάτω από το Βέρμιο με τις γεννήτριες αντίκρυ να τους κοιτάζουν υπεροπτικά και ανεβαίνοντας αριστερά, έβλεπαν το ξωκλήσι της Ανάληψης που συχνά τους ξεδιψούσε.
Είχε και κάτι μαντριά με πρόβατα.
Κάθε βράδυ χαλούσαν για λίγη ώρα τα γυρίσματα.
Κάθονταν τότε και άκουγαν τον χαλαρωτικό ήχο των κουδουνιών, τα χουγιατά και τα σαλαητά του τσοπάνη, τα ήπια βελάσματα…
Οι σκύλοι έκαναν τη μεγαλύτερη φασαρία… Αυτοί τους καθυστερούσαν περισσότερο…
Όμως μόλις σε λίγο ξεκινούσε το κανονικό γύρισμα και σταματούσαν οι πρόβες, όλα σιωπούσαν σαν να ξέρανε κι αυτά.
Δεν ακούγονταν… Λούφαζαν κουρασμένα στον τόπο τους.
Νύχτωνε πολύ, περνούσε το σούρουπο και φτάνανε λίγο πριν τα μεσάνυχτα!
Ήταν μοναδική εμπειρία…
Ακούγονταν πουλιά και ζώα του δάσους μέχρι και λύκους ακούσανε ένα βράδυ!
Η Αυγουστιάτικη πανσέληνος… Την περίμενε πώς και πώς ο Γιάννης ο Καισαρίδης!
Ο δεκαοχτάχρονος Άγγελος με την κάμερά του, φοιτητής στη Σχολή κινηματογράφου σήμερα, άκουγε υπομονετικά τις οδηγίες του σκηνοθέτη, αφού μπορούσε να γυρίζει μία σκηνή πάνω από 10 έως και 15 φορές καμιά φορά…
Τα μοναδικά τους μέσα οι φακοί, μία μεταλλική τρίποδη σκάλα, δύο πλαστικές νταμιτζάνες, κάνα δύο κουβάδες, τελάρα, ροδάκινα και βέβαια απαραίτητα στοιχεία οι μάσκες, τα πεταχτά αυτιά του λαγού, τα καρότα του, το καπέλο της Αλίκης που έφτιαξε η Ελένη και το φοβερό κατασκεύασμα που έμπαινε πάνω στο κεφάλι της Μαίρης που έκανε τον… ακέφαλο πέτεινο, που όταν ζούσε ήταν σιδηροδρομικός και του άρεσε η ρετσίνα του Μπισδρέμη.
Ήταν επίπονο να «παίζει» με αυτό το βάρος πάνω στο κεφάλι!
Είχε και δυσκολία στο να βλέπει…
Κάθε φορά κουβαλούσανε τα ρούχα τους, τα παπούτσια τους, τα υποτυπώδη σύνεργα για το μακιγιάζ, όλο το σκηνικό υλικό και βοηθώντας ο ένας τον άλλον, κατάφερναν να είναι όλοι έτοιμοι στην ώρα τους, λίγο πριν το σούρουπο.
Ο σκηνοθέτης κουραζόταν περισσότερο από όλους, έχοντας πάντα το αίσθημα του ανικανοποίητου που τον ωθούσε όμως όλο και πιο πολύ στην έμπνευση …
Ήταν συναρπαστικό το παραμύθι παρέα με τις ψυχές, τα αερικά, τον ικλεκτό Γιάννο, τον φιλόξενο Αράπη…
Μέσα στο όνειρο του αγαθού Γιάννου βρεθήκανε όλοι, που από τη Λωλαμάρου με τα ροδακινοχώραφα, βρέθηκε στον τόπο όπου άλλους γένονταν ό, τι ήταν κι άλλους ό, τ’ είχιν μιράκ΄ να γέν’…
Επιτέλους ο Γιάννος συνάντησε εκεί τον γάτο τον Μίδα της αγαπημένης του μανιάς και τη θεία του την Μπεϊνα που ήταν γκαμήλα τώρα, αλλά αν και γκαμήλα… ξεχνούσε πολύ η δόλια!
Ο Αράπης να ‘ναι καλά !
Όλα τα ταχτοποιούσε!
Μάθαιναν κι αυτοί τι ρόλο βαρούσαν και πού βρίσκονταν.
Ιστορούσε πως όταν ζούσε ήταν….
Αλλά, δε θα ειπωθούν και όλα!
Σήμερα στις 9 το βράδυ στην εκκλησία της Υπαπαντής στην Κυριώτισσα η προβολή της ταινίας: « Αύγουστος στη Λωλαμάρου»
Με το καλό!
καλή εβδομάδα με υγεία
Ει. Δα.
