Με το συμβολικό αποχαιρετισμό That’s all Folks (αυτό ήταν) του διακεκριμένου επιστήμονα Δ. Σιμόπουλου πέρασε στους εγκεφαλικούς νευρώνες και ημών των θνητών μήνυμα κεφαλαιώδες.
Δεν υπάρχει κάτι άλλο πέραν του παρόντος. Η εύχαρις αντιμετώπιση της ζωής, η παιγνιώδης αλλά και ειρωνική διάθεση απέναντι στα συμβαίνοντα και κυρίως στον εαυτό μας, ο οποίος, όπως όλοι, ως αστρόσκονη θα επιστρέψει στα οικεία, δηλαδή… στην αστρόσκονη!
Αυτό φυσικά δε συνεπάγεται μια αδιάφορη ζωή. Αντιθέτως. Καθώς είμαστε άνθρακας, υδρογόνο, άζωτο κατά 90%, παράγεται και η ενότητα, η αδιαπραγμάτευτη αγάπη για ό,τι περιλαμβάνει γη και άνθρωπο. Στη ζωή της γης είμαστε οι τελευταίοι επισκέπτες. Αν ήταν 24 ώρες η ζωή της, κατοικούμε τα τελευταία 2 λεπτά. Μάλλον δεν μας έχει ανάγκη.
Εμείς όμως ; Χρειάζονται παραδείγματα; Περιττά πιθανώς. Καταλάβαμε ό,τι μας περιβάλλει και απαιτούμε ό,τι ζούσε εκεί να μην υπάρχει. Βλέπουμε πόλεμο στη γειτονιά μας αλλά μας απασχολεί η τουριστική οικονομία.
Εκατομμύρια λαών βλέπουν να διαδραματίζονται φόνοι, μαζικές καταστροφές κι ακούν ακόμα τους ανεκδιήγητους ηγέτες τους να δικαιολογούν το παράλογο. Και συνεχίζουν τη ζωή τους ήσυχα, σιωπηλά. Ξέρουμε όμως πως “όπου υπάρχει σιωπή και τάξη, αίμα μυρίζει”.
Συμφέρει να υπάρχει σιωπή και κατ’ επίφασιν ενότητα. Οι ελάχιστοι κρατούντες (ελίτ) κάνουν χωρίς φασαρίες τις … δουλίτσες τους. Ο εφοπλιστής, ο Άραβας πετρελαιομανιακός, και τόσοι άλλοι με τους κομπάρσου τους, που εν καιρώ πολέμου κάνουν κι ένα πέρασμα από την Vogue.
Θα έλεγε ο Μαρξ “ ο καπιταλισμός είναι ηλίθιε”. Σύμφωνοι. Ελπίζω όμως σε μία αλλαγή στάσης ζωής, αυτή που θα επαναστατήσει όχι χάρη της αποτελεσματικότητας της, αλλά παρά την αποτελεσματικότητα της.
Μην ξεχνάμε ότι οποιαδήποτε πράξη αντίστασης είναι ένα εγχείρημα δυναμικό και ευγενικό. Εκεί ίσως συμπυκνώνεται και αυτό που λέμε, ανθρώπινη ιστορία και πολιτισμός.
Σοφία Παυλίδου
