Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Λένε ότι αν δεν μπορείς να ζήσεις όπως σκέφτεσαι, καταλήγεις να σκέφτεσαι όπως ζεις.
Στον Μεσαίωνα, οι μοναχοί βάφτιζαν το κρέας ψάρι και το έτρωγαν, τηρώντας υποτίθεται τη νηστεία.
Το γνωστό και μη εξαιρετέο «Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο» (τα εισαγωγικά γιατί ούτε τους ευρωπαϊκούς λαούς και τους Ευρωπαίους πολίτες εκφράζει, ούτε και κοινοβούλιο είναι) ψήφισε μια απόφαση με την οποία χαρακτηρίζει ως «πράσινες» την ενέργεια από το φυσικό αέριο και την πυρηνική ενέργεια.
Το φυσικό αέριο είναι ορυκτό καύσιμο και η χρήση του προκαλεί εκπομπή αερίων θερμοκηπίου, αυτών που είναι υπεύθυνα για την υπερθέρμανση του πλανήτη και την κλιματική αλλαγή, τη μεγαλύτερη ίσως απειλή για την ανθρωπότητα σήμερα.
Μάλιστα, μια πρόσφατη μελέτη υπολογίζει ότι το αμερικανικό υγροποιημένο αέριο που θέλει να εισαγάγει τώρα επειγόντως η Ευρώπη (και η Ελλάδα), λόγω του πολέμου κυρώσεων και αντικυρώσεων που εξαπέλυσε κατά της Ρωσίας, οδηγεί σε εκπομπή δυόμισυ φορές περισσότερων αερίων θερμοκηπίου από το αέριο που μεταφέρεται μέσω αγωγών.
Το να χαρακτηρίζεται λοιπόν ως «πράσινο» το φυσικό αέριο είναι απλώς μια (ακόμα) εξωφρενική διαστροφή της αλήθειας κατά τη μέθοδο του «αντιστρόφου προσήμου», το μαύρο να γίνεται άσπρο, απαραίτητη στον «καπιταλισμό της καταστροφής» (Κλάιν) στον οποίο μπήκαμε μετά το 1991. (Στην Ελλάδα μπήκαμε το 2009-10 με το «λεφτά υπάρχουν», που σήμαινε «χρεωκοπήσαμε» και που έκτοτε συνεχίζεται κλιμακούμενη από όλες τις κυβερνήσεις, κάτι αναπόφευκτο στο μέτρο που διαχειρίζονται μια διαδικασία αποδόμησης της ελληνικής κοινωνίας και του κράτους-έθνους).
Μια κατάμαυρη ενέργεια
Ακόμα περισσότερο εξωφρενική βέβαια είναι η απόφαση να χαρακτηρισθεί ως πράσινη η κατάμαυρη πυρηνική ενέργεια. Τα πυρηνικά δεν επιβαρύνουν μεν με αέρια θερμοκηπίου την ατμόσφαιρα, εμπεριέχουν όμως τρομακτικούς κινδύνους για τους ανθρώπους.
Πρώτον, τον κίνδυνο μεγάλων άμεσων καταστροφών όπως αυτές που σημειώθηκαν στο Θρη Μάιλ Άιλαντ το 1979, στο Τσέρνομπιλ το 1986 και στη Φουκουσίμα το 2011.
Δεύτερο, τον κίνδυνο μελλοντικών καταστροφών, εξαιτίας της παραγωγής πυρηνικών αποβλήτων, η τοξικότητα των οποίων μπορεί να φτάσει εκατοντάδες χιλιάδες φορές παραπάνω από αυτή του υδροκυανίου. Για λόγους φυσικής σύστασης, δεν υπάρχει, ούτε μπορεί να βρεθεί, τρόπος εξουδετέρωσης αυτών των αποβλήτων. Πρέπει να περιμένουμε να παύσουν μόνα τους να είναι ραδιενεργά, κάτι που για ορισμένα σημαίνει να περιμένουμε εκατοντάδες χιλιάδες ή εκατομμύρια χρόνια, χρόνος συγκρίσιμος με τις μεγάλες γεωλογικές εποχές.
Αν κάποιος σας πει ότι έχει βρει τρόπο να αποθηκεύσει οτιδήποτε με ασφάλεια για εκατοντάδες χιλιάδες ή εκατομμύρια χρόνια, ποια θα είναι η αντίδρασή σας; Θα τον πείτε ασφαλώς ή ανόητο ή απατεώνα.
Αυτό ακριβώς όμως μας λένε οι πυρηνικές βιομηχανίες και τα κράτη που χρησιμοποιούν πυρηνική ενέργεια.
Από το Θρη Μάιλ Άιλαντ στη Φουκουσίμα
Οι πυρηνικές καταστροφές δεν είναι αναγκαστικά περιορισμένες εντός των συνόρων των χωρών στις οποίες σημειώνονται. Στην περίπτωση της Φουκουσίμα, ο τότε πρωθυπουργός της Ιαπωνίας, άφησε σαφώς να εννοηθεί, σε άρθρο του που δημοσίευσε πολλά χρόνια αργότερα στη Monde Diplomatique, ότι η καταστροφή θα μπορούσε να απειλήσει ολόκληρη την Ιαπωνία, αλλά και να εξελιχθεί σε παγκόσμια καταστροφή. Το άρθρο περιλαμβάνει μια συγκλονιστική ομολογία για το πως ένοιωσε όταν αναγκάστηκε να στείλει τους ανθρώπους σε βέβαιο θάνατο για να αποτρέψει περαιτέρω γενίκευση της καταστροφής.
Τώρα, η Ιαπωνία, αγνοώντας τις διεθνείς διαμαρτυρίες, ρίχνει τα ραδιενεργά υγρά από εκείνη την καταστροφή στον Ειρηνικό, ποτίζοντας ραδιενέργεια το θαλάσσιο οικοσύστημα και τα ψάρια που θα φάμε.
Σημειωτέον ότι για τη Φουκουσίμα, παρόλο που ήταν πολύ σοβαρότερη από την καταστροφή του Τσέρνομπιλ, μάθαμε πολύ λιγότερα. Το Τσέρνομπιλ βλέπετε έγινε στο «αντίπαλο στρατόπεδο», ενώ η Φουκουσίμα στο δυτικό. Επιπλέον όσο περνάει ο χρόνος τόσο πιο ασφυκτικός γίνεται ο έλεγχος του Κεφαλαίου, περιλαμβανομένων των πυρηνικών εταιρειών στα μέσα ενημέρωσης, δηλ. ο Ολοκληρωτισμός.
Λέγεται βέβαια ότι συν τω χρόνω η πυρηνική ενέργεια γίνεται ασφαλέστερη. Ασφαλέστερη μπορεί να γίνεται, οι καταστροφές όμως γίνονται χειρότερες. Το Τσέρνομπιλ ήταν χειρότερο από το Θρη Μάιλ Άιλαντ εξαιτίας του τρόπου που λειτουργούσε η σοβιετική γραφειοκρατία, του πώς έπνιγε δηλαδή οποιεσδήποτε αντιρρήσεις. Το ίδιο συμβαίνει τώρα σε όλο τον δυτικό κόσμο, όπου το σύστημα αποφάσεων γίνεται όλο και πιο αυτοαναφορικό, χωρίς μάλιστα τα πλεονεκτήματα του σοβιετικού. Το κριτήριο της οικονομικής απόδοσης και μάλιστα της βραχυπρόθεσμης γίνεται όλο και πιο κυρίαρχο και για αυτό η ιδιοκτήτρια εταιρεία της Φουκουσίμα κατήργησε μια σειρά από ασφαλιστικές δικλείδες, προκαλώντας τελικά τη μεγαλύτερη καταστροφή στην ιστορία της πυρηνικής εποχής. Αυτό είναι συστημική τάση του σύγχρονου καπιταλισμού. Την είδαμε στις απάτες της Volkswagen, αλλά και στον πολλαπλασιασμό των ατυχημάτων, μετά την ιδιωτικοποίηση των βρετανικών σιδηροδρόμων.
Τα επιχειρήματα κόστους
Λένε ότι η πυρηνική ενέργεια είναι φτηνή. Είναι όντως, αν δεν συνυπολογισθούν τα έξοδα απόσβεσης των τεράστιων επενδύσεων που έκαναν, για στρατιωτικούς λόγους, οι πυρηνικές δυνάμεις για να την αναπτύξουν. Και αν θεωρήσουμε θεμιτό και πεπερασμένο το κόστος των πιθανών καταστροφών.
Όλες οι μεγάλες τεχνολογικές επαναστάσεις της εποχής μας έγιναν μέσω δημόσιων επενδύσεων το αποτέλεσμα των οποίων παραδόθηκε εν συνεχεία σε ιδιωτικές εταιρείες για να πλουτίζουν. Αν η Δύση θέλει να λύσει το πρόβλημα της εύκολης και μαζικής στροφής στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής μπορεί να το κάνει (τουλάχιστο σε ό,τι την αφορά, αλλά και δίνοντας ένα παγκόσμιο παράδειγμα), όπως παρήγαγε ατομικά όπλα με το Πρόγραμμα Μανχάταν, ξανάχτισε την Ευρώπη με το Πρόγραμμα Μάρσαλ, έστειλε τον άνθρωπο στη Σελήνη με το Πρόγραμμα Απόλλων και κατασκεύασε, για λόγους στρατιωτικούς, το ΑPRANET που εξελίχθηκε τελικά σε Ίντερνετ.
Δεν το κάνει, όχι γιατί δεν μπορεί, αλλά για να μη θιγούν τα συμφέροντα των εταιρειών ορυκτών καυσίμων, των περίφημων Επτά Αδερφών, που ματοκύλισαν την ανθρωπότητα, άμεσα υπεύθυνες για δεκάδες πραξικοπήματα και εισβολές στον Εικοστό Αιώνα (*).
Μη κάνοντάς το, εκθέτει το ανθρώπινο Γένος στον κίνδυνο κατάρρευσης των κοινωνιών και του πολιτισμού του, αν όχι εξάλειψης, σε ένα όχι μακρινό μέλλον.
(*) Ένας άλλος πιθανός λόγος είναι ότι οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, αν μιλάμε τουλάχιστο για τοπικά, αποκεντρωμένα ενεργειακά συστήματα, μπορούν ευκολότερα να στηρίξουν ένα παγκόσμιο καθεστώς πολύ πιο δημοκρατικό και πιο ασφαλές από αυτό που προκύπτει από την υπερσυγκέντρωση του ενεργειακού εφοδιασμού της ανθρωπότητας σε ελάχιστους πολυεθνικούς κολοσσούς.
Πηγή: kosmodromio.gr
