Σούλης Λιάκος “Η αγάπη, ο άνεμος κι ο σπάγκος του χαρταετού”
Άκουγα πως η αγάπη είναι μια καλοκάγαθη χαρά, που έρχεται κάνοντας καλές πράξεις και κάποιο πρωί κατοικεί μέσα σου και δεν σε εγκαταλείπει ποτέ. Κάτι ανάμεσα σε αμερικάνικη ταινία και κυριακάτικο εκκλησιαστικό κήρυγμα. Ναι, αλλά δεν ήξερα πώς φτάνεις ως εκεί. Δεν ήξερα πως η αγάπη είναι πόνος και ήττες και ανελέητο ξεγύμνωμα. Δεν ήξερα ότι δεν σου έρχεται η αγάπη από τον ουρανό. Δεν ήξερα ότι την δουλεύεις. Ότι δεν είναι έμπνευση και οίστρος αλλά μία διαδρομή ανάμεσα στην ευτυχία και την απόγνωση, τη θλίψη και την ανάσταση.
Δεν ήξερα πως όταν αγαπάς, ξεκινάς να γνωρίσεις τον άλλον, αλλά στην πορεία, αναγκαστικά γνωρίζεις τον εαυτό σου. Αν είσαι ειλικρινής, θα επισκεφτείς τις απρόσιτές σου περιοχές και συγκλονισμένος θα ανακαλύψεις πως αυτό που έψαχνες από τον άλλον δεν ήτανε παρά η δική σου επικράτεια και ο άλλος δεν ήταν παρά ένας καθρέφτης, που έδειχνε συνεχώς εσένα.
Όμως ποτέ δεν ξεκινάς μόνος σου αυτό το ταξίδι. Χρειάζεται πάντα ο άλλος, που με έναν μαγικό τρόπο γίνεται η μακρινή υπόσχεση του ευτυχισμένου τέλους του ταξιδιού.
Αυτό ήταν η Λίλα.
Σ΄αυτήν τη διαδρομή κουβαλούσα πάντα τους χαρταετούς μου. Δεν τους αποχωριζόμουν ποτέ. Όσο μεγάλωνα πρόσθετα κι άλλο σπάγκο. Συνέχιζα να ψάχνω τον άνεμο που θα τον σήκωνε ακόμη ψηλότερα. Σαράντα χρόνια έδενα κι άλλο σπάγκο, κι άλλο σπάγκο. Η Λίλα δεν μου γκρίνιαζε γι’ αυτό ποτέ. Αντίθετα, μου έφερνε κι άλλο. Και το έδενα. Και μου ξαναέφερνε, και συνέχιζα να αμολάω τον σπάγκο μου και ο χαρταετός μου πήγαινε ψηλότερα. Πηγαίνει ψηλότερα, σαράντα χρόνια τώρα…
……………………………..
Από το βιβλίο του Σούλη Λιάκου “Με δυο πούπουλα στην πλάτη”, εκδόσεις “Ζεύξις – Απόσπασμα από το διήγημα “Έρωτες”
Οι χαρταετοί είναι του εικαστικού Αστέρη Γκέκα (Asteris Gkekas)
