“Ο πόνος ο βουβός, ο αφόρητος, απέναντι σε τέτοια φαινόμενα κτηνώδους βίας είναι ο βαρύς φόρος που πρέπει να πληρώσουμε για την αβάσταχτη ελαφρότητα και αδιαφορία μας.
Συγγνώμη σε κάθε Άλκη που του στερήσαμε την ελπίδα.”
Νικολέτα Θάνου
Βία… Ο νέος τρόπος εκτόνωσης μιας κοινωνίας που δέχτηκε πολλαπλά ραπίσματα και άντεξε..ή μήπως όχι; Οι Έλληνες όλα τα αντέχουν , έχουν ψυχή , φρόνημα ακμαίο , ισχυρή θέληση και πείσμα ειδικά στα δύσκολα. Τελευταία δεν ξέρω πόσο ακόμα αντέχει ο Έλληνας και δη τα Ελληνόπουλα. Η πραγματικότητα διαψεύδει καθημερινά τις προσδοκίες ακόμα και του πιο αισιόδοξου πνεύματος. Σε κατεβάζει από το συννεφάκι που αρχίζεις μόνος σου να χτίζεις με τα εναπομείναντα αποθέματα της ψυχής σου και σου δείχνει με μεγάλη δόση χαιρεκακίας την αμαρτία σου . Έσφαλες , γιατί τόλμησες να ονειρευτείς έστω και για λίγο την ελπίδα. Πολλά εκεί έξω είναι διαφορετικά από αυτό που δείχνουν, πολλοί οι ανυποψίαστοι άοπλοι που γίνονται μάρτυρες της ίδιας της ζωής.
Με ποιον ακριβώς οπλισμό πρέπει να στείλουμε τα παιδιά μας σ’ αυτό τον αδυσώπητο πόλεμο που τρέφεται από την ανοχή ενός κατεστημένου σάπιου και κακοφορμισμένου, όπου μοναδική στόχευση της παιδείας είναι τα αποτυχημένα πειράματα του ψηφιακού μετασχηματισμού και οι καινοτόμες τεχνολογίες που θα διαμορφώσουν τους τεχνοκράτες του αύριο; Και οι άνθρωποι του αύριο; Οι νέοι μας ; Αυτοί χάθηκαν κάπου μεταξύ των νέων μοντέλων διδασκαλίας – πρόσθετα μέλη που καταβάλλεται προσπάθεια χειρουργική να προσαρμοστούν στο ακρωτηριασμένο από βασικές συστατικές αρχές εδώ και χρόνια σώμα της παιδείας – και της προετοιμασίας για μια ανύπαρκτη μελλοντική επαγγελματική αποκατάσταση …. Με ποια εφόδια να ενταχθούν τα παιδιά στην κοινωνία για να αντιμετωπίσουν τα τέρατά της τη στιγμή που οι γονείς έχουν αναλάβει οποιοδήποτε άλλο ρόλο εκτός από το γονεϊκό;
Όταν το αδιέξοδο προβάλλει αδυσώπητο, τότε έρχεται η ώρα της ανορεκτικής ύπαρξης να διεκδικήσει τα χρωστούμενα. Και ξεσπάει παντού.. και γίνεται αιμοβόρο τέρας.. και αφαιρεί ζωές..
Δεν είναι ώρα για τραγικούς απολογισμούς. Εξάλλου, είναι ατελείωτα τα δράματα αυτής της εποχής που από τη μια γεννάει ψευδαισθήσεις ευδαιμονίας και από την άλλη μεταμορφώνεται στο χειρότερό μας εφιάλτη. Πρέπει να ξυπνήσουμε επειγόντως ως κοινωνία, ως γονείς, ως εκπαιδευτικοί, ως άνθρωποι. Απαιτούνται τομές για να σταματήσουν οι θρήνοι και τα μοιρολόγια για τις αδικοχαμένες ψυχές των νέων που φοβούνται να μιλήσουν, που φοβούνται να τολμήσουν , που φοβούνται να υπάρξουν… Για τα παιδιά που ξοδεύονται , που αφανίζονται που φεύγουν μακριά μας. Η αγωνία, η ανησυχία, η ανασφάλεια πρέπει να βρει υγιείς διεξόδους. Οι νέοι μας πρέπει να κραδαίνουν άλλα όπλα , τις αρετές του πνεύματος και της ψυχής, και όχι δρεπάνια και μαχαίρια. Εάν το μαχαίρι γίνει κανονικότητα σύντομα και άλλου συναφούς είδους «κανονικότητες», πολύ χειρότερες, θα αποτελέσουν τον ολετήρα της ύπαρξής μας . Ο πόνος ο βουβός, ο αφόρητος, απέναντι σε τέτοια φαινόμενα κτηνώδους βίας είναι ο βαρύς φόρος που πρέπει να πληρώσουμε για την αβάσταχτη ελαφρότητα και αδιαφορία μας.
Συγγνώμη σε κάθε Άλκη που του στερήσαμε την ελπίδα.
