Υπάρχει σήμερα δουλεία, υπάρχουν δουλοπάροικοι και δούλοι;
Αφορμή για αυτά τα ερωτήματα στάθηκε η σημερινή μαύρη επέτειος μιας άλλης εποχής που αναφέρεται σε ένα συγκλονιστικό γεγονός. 29 Νοεμβρίου στο 1781. Έχει μείνει στην ιστορία ως η σφαγή του Ζονγκ.
«Το περιστατικό έλαβε χώρα στον Ατλαντικό Ωκεανό. Το βρετανικό δουλεμπορικό πλοίο Ζονγκ, καταχωρημένο στο Λίβερπουλ, απόπλευσε γεμάτο σκλάβους στις 6 Σεπτεμβρίου 1781 από την Αφρική με κατεύθυνση προς τη Τζαμάικα. Λόγω του μεγάλου αριθμού σκλάβων που κουβαλούσε προκλήθηκε υποσιτισμός και ξέσπασαν αρρώστιες, με αποτέλεσμα μέχρι τις 29 Νοεμβρίου, 7 μέλη του πληρώματος και 60 σκλάβοι να έχουν χάσει τη ζωή τους.
Επίσης το πλοίο, λόγω ισχυρών ανέμων, είχε καθυστερήσει να φτάσει στον προορισμό του και ο πλοίαρχος Λουκ Κόλινγουντ υπολόγιζε πως οι νεκροί μεταξύ των σκλάβων και του πληρώματος θα αυξάνονταν, μέχρι το τέλος. Η ασφάλεια του πλοίου κάλυπτε οικονομικά την οικονομική ζημιά που θα προκαλούνταν από τον θάνατο μέρους των σκλάβων, μόνο σε περίπτωση που αυτοί έβρισκαν τον θάνατο από πνιγμό στη θάλασσα, αλλά όχι από οποιαδήποτε άλλα αίτια.
Ο πλοίαρχος κάλεσε τους αξιωματικούς του πλοίου και τους πρότεινε να πετάξουν τους άρρωστους σκλάβους στην θάλασσα. Αν και ο πρώτος αξιωματικός Τζέιμς Κέλσαλ, διαφώνησε, η απόφαση συμφωνήθηκε. Στις επόμενες τρεις ημέρες, 122 σκλάβοι ρίχτηκαν αλυσοδεμένοι στον Ατλαντικό Ωκεανό – 54 στις 29 Νοεμβρίου, 42 στις 30 Νοεμβρίου και 26 την 1η Δεκεμβρίου, ενώ άλλοι 10 αποφάσισαν να πέσουν μέσα στη θάλασσα από μόνοι τους, σε συμπαράσταση στο μαρτύριο των θυμάτων.
Αργότερα, λέχθηκε πως η επιλογή να ρίξουν τους σκλάβους στον ωκεανό είχε να κάνει με τον κίνδυνο να τελειώσουν τα αποθέματα νερού στο πλοίο. Όμως, όταν το δουλεμπορικό έφτασε στη Τζαμάικα, στις 22 Δεκεμβρίου, είχε απόθεμα 420 γαλόνια νερού.»(Βικιπαίδεια)
Φως φανάρι λοιπόν ότι αυτό έγινε για το άνομο κέρδος , ώστε να εισπραχθεί η ασφάλεια θυσιάζοντας ανθρώπινες ζωές κατά το δοκούν και κατά το συμφέρον της στιγμής.
Ποτέ βέβαια δεν απονεμήθηκε δικαιοσύνη, καθώς η δικαιοσύνη εποίησεν την νήσσαν.
Ο τότε Γενικός Εισαγγελέας Αγγλίας και Ουαλίας Τζον Λι, υποστήριξε πως η υπόθεση θα ήταν ίδια με το «αν είχαν ριχτεί στη θάλασσα άλογα.»
Μια και αναφερόμαστε σε εκείνα τα χρόνια, αξίζει να αναφερθούμε και σε αυτήν την σύγχρονη καταναλωτική τρέλα της λεγόμενης Black Friday.
Αν γνωρίζαμε τι σημαίνει Black Friday…
Νομίζω όμως ότι και να το γνωρίζαμε, δεν θα αλλάζαμε και πολύ συμπεριφορά. Είμαστε τόσο αυτοματοποιημένοι και τόσο τηλεκατευθυνόμενοι που δεν υπάρχει χώρος για άλλου είδους σκέψη.
Είμαστε εξάλλου, πάνω απ’ όλα, καταναλωτικοί δούλοι…
Black Friday, ήταν η μέρα που οι δουλέμποροι αγόραζαν δούλους σε χαμηλή τιμή για να τους μεταπουλήσουν μετά από μήνες. Ξεκίνησε από την Αμερική, τον 18ο αιώνα.
Αγόραζαν και πούλαγαν τους αλυσοδεμένους νέγρους, όπως τα χοιρινά στη ζωοπανήγυρη !
Αυτές οι αγοραπωλησίες γίνονταν την τελευταία Παρασκευή κάθε Νοέμβρη, αμέσως μόλις τελείωνε η συγκομιδή του καλαμποκιού και των άλλων καλλιεργειών της χρονιάς !
Ψάχνοντας για τη σύγχρονη δουλεία σε διάφορες πηγές, ανακάλυψα μία σκληρή πραγματικότητα που ναι μεν όλοι λίγο-πολύ γνωρίζουμε , αλλά τα αποδεικτικά στοιχεία είναι αυτά που ισχυροποιούν την πραγματικότητα.
Ο Τρίτος κόσμος
Τι συμβαίνει στον τρίτο κόσμο;
Είναι η χαρά των πολυεθνικών και των σύγχρονων φεουδαρχών της παγκοσμιοποίησης.
Η πλήρης εκμετάλλευση χωρίς ενοχή και φόβο.
Η μέθη του χρήματος και του κέρδους ντοπάρει τους απρόσωπους Αφεντάδες, οι οποίοι συγκεντρώνουν το χρήμα που βρίσκεται πάνω απ’ αυτούς στην κορυφή της ανθρώπινης πυραμίδας.
Στη βάση της βρίσκονται οι εργαζόμενοι, εργάτες δούλοι της σύγχρονης εποχής. Το χρήμα, «μαύρο» πολλές φορές, το εξαγνίζουν ταχυδακτυλουργικά.
«Προσπαθούσε ο αναλυτής συστημάτων πληροφορικής Μπιλόκ Κεν, από το Μάλι της Δυτικής Αφρικής, που βρίσκεται εδώ και δέκα χρόνια στις ΗΠΑ, να αιτιολογήσει, μέσω του διαδικτύου, τη σύγχρονη δουλεία του Τρίτου Κόσμου. Δεν μπορούσε να εξηγήσει τα 30 εκατομμύρια που υπολογίζονται σήμερα οι σύγχρονοι, δούλοι και δουλοπάροικοι, της πιο στυγνής φεουδαρχίας, πολλοί περισσότεροι από εκείνους που βιαίως απήχθησαν σιδεροδέσμιοι από την Αφρική και τη Σιέρα Λεόνε, στα σκληρά χρόνια ανάμεσα στο 1615-1852 μ.Χ. Ανέφερε πως υπάρχει σύγχρονη δουλεία, ταυτισμένη μάλιστα με τη διευρυνόμενη βαρβαρότητα: Ταϊλάνδη, Μάλι, Ινδία, Κονγκό. (Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος της Αφρικής έχει ήδη αρχίσει. Μ’ αυτή την έκφραση, το 2001, η υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Ολμπράιντ, περιέγραψε κυνικά τα ιμπεριαλιστικά σχέδια για τη δύσμοιρη Αφρική).
Μηνύματα, γιατί ακόμα υπάρχουν δούλοι:
Ο Βιλάκ μοιράζει το νερό επτά μέρες τη βδομάδα για ένα πιάτο φαγητό στο Κονγκό.
Ένα δεκάχρονο αγόρι στη Σομαλία φτιάχνει με το ένα χέρι του πυροτεχνήματα. Το αφεντικό του καίει τα δάχτυλα, όταν δεν πιάνει τις νόρμες παραγωγής (Ινδία).
Στο Μπουρούντι, ο «κύριος» της δουλείας καίει με ηλεκτροφόρα καλώδια τη δεκαοκτάχρονη Βέκτρα για να περνάει την ώρα του.
Μια νέα δουλεία, πολύ χειρότερη αναπτύσσεται σήμερα, πιο απάνθρωπη και από εκείνη που «καταργήθηκε» το 1865 στην Αμερική.»(Σύγχρονη Δουλεία. Παναγιώτης Καραβασίλης)
Ο Benjamin Skinner, δημοσιογράφος και συγγραφέας, ταξίδεψε στις 4 γωνιές του πλανήτη για να ανακαλύψει μία τρομαχτική αλήθεια.
«Στις μέρες μας, στον 21ο αιώνα, έχουμε τον μεγαλύτερο αριθμό σκλάβων που έχει παρατηρηθεί ποτέ στα χρονικά. Για την ακρίβεια, πάνω από 27 εκατομμύρια άνθρωποι εξαναγκάζονται σε εργασία παρά την θέληση τους και αποτελούν ιδιοκτησία τρίτων.
Η Αϊτή ωστόσο ήταν ίσως το χειρότερο μέρος που επισκέφθηκε στη διακίνηση έρμαιων ανθρώπινων ζωών.
Περίπου μία ώρα απόσταση από το αεροδρόμιο του Πορ-ω-Πρενς, ο Skinner συνάντησε ανθρώπους που προσπάθησαν να του πουλήσoυν ένα 10χρονο κοριτσάκι. Οι «ικανότητες» της περιλάμβαναν μαγείρεμα, πλύσιμο, καθάρισμα του χώρου αλλά και ικανοποίηση των σεξουαλικών ορέξεων εάν και εφόσον το επιθυμούσε. Το πιο τρομακτικό ωστόσο, ήταν η τιμή.
«Αρχικά, γράφει ο Benjamin Skinner, ζήτησαν περίπου 100 δολάρια, στη συνέχεια «παίζοντας» τον ενδιαφερόμενο, κατάφερα και κατέβασα το ποσό στα 50…»
Ας έρθουμε εδώ στα δικά μας!
“Kόκκινο χρυσό” αποκαλούν ντόπιοι και οι αλλοδαποί την καλλιέργεια της φράουλας. 6.000 στρέμματα στην περιοχή της Αχαΐας και της Ηλείας…
Μπορεί κανείς να ξεχάσει τη Μανωλάδα στην Πελοπόννησο με τους φραουλοκαλλιεργητές φεουδάρχες και τους μετανάστες, άτυπους μετανάστες από το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές που ζούνε σε συνθήκες που οι περισσότεροι από μας θεωρούμε ότι έχουν εκλείψει.
«Προσαρμόστηκαν στο νάιλον και το χώμα. Χώμα για πάτωμα, σκεπασμένο με μουσαμάδες και χαλιά. Βρόμικα στρώματα πάνω σε παλέτες αντί για κρεβάτια. Πέντε, έξι, δέκα νοματαίοι συμβιώνουν σε πέντε τετραγωνικά. Μικροί-μεγάλοι. Χαρτόνια στην οροφή, πολύχρωμες πλαστικές απεικονίσεις με πόλεις όπως το Παρίσι, το Λονδίνο, να ταξιδεύει ο νου τους μια και το κορμί δεν μπορεί.
Η ντροπή του σύγχρονου πολιτισμού. Ζουν σαν τα ζώα. Μαζί με τα σκουπίδια τους. Χωρίς συνθήκες υγιεινής. Δεν υπάρχει πόσιμο τρεχούμενο νερό. Μαζεύουν το βρόχινο νερό σε πλαστικές δεξαμενές και πλαστικά μπιτόνια. Νερό για όλες τις χρήσεις. Οι φεουδάρχες φραουλάδες δεν ξοδεύουν χρήματα ούτε για την εγκατάσταση μιας βρύσης. Το WC είναι ένα και υπαίθριο για όλους. Αυτοσχέδιο, με παλέτες, νάιλον, τσουβάλια, ευάερο, ευήλιο, με μια τρύπα στη μέση. Μια μικρή λιμνούλα με στάσιμο νερό -σαν βάλτος- είναι η υπαίθρια μπανιέρα χειμώνα – καλοκαίρι. Βουτάνε μέσα για να ξεβρομιστούν. Εκεί μέσα πλένουν και τα ρούχα τους. Σε μια ξύλινη κάσα “φυλάνε” το αλεύρι, που είναι γεμάτο με μαύρα ζουζούνια. Υπαίθρια πυροστιά για το φαγητό και το ψήσιμο του ψωμιού τους.
Χωρίς εργόσημο, χωρίς ΑΜΚΑ.»( Οι σύγχρονοι δουλοπάροικοι της φράουλας… Aλεξάνδρα Χριστάκη 31-10-21)
Δέκα χιλιάδες αλλοδαποί εργάτες που πληρώνοντας μέχρι και 5000 ευρώ ήρθαν από τα σύνορα του Ιράν στην Τουρκία, περπατώντας, και μετά με φουσκωτά στη Μυτιλήνη , μαζί με φουκαράδες πρόσφυγες που και αυτοί πληρώνουν αδρά για να γίνουν αργότερα (αν δεν πνιγούνε σε καμιά παγωμένη θάλασσα) δούλοι στην πολιτισμένη Δύση.
«Η δουλεία υπήρξε αρχαίος και διαπολιτισμικός θεσμός που νομιμοποιούσε τη μετατροπή του ανθρώπου σε ιδιοκτησία.
Του αφαιρούσε αυτή καθαυτή την ανθρώπινη υπόσταση και τον υποβίβαζε στο εξής σε αντικείμενο προς ιδιοκτησία και χρήση ιδιώτη ή κράτους.»(Βικιπαίδεια)
Επανέρχομαι στο πρώτο ερώτημα…
Ε, ναι!
Όταν εργάζονται σήμερα, για παράδειγμα, σε εξαγωγικές εταιρείες φρούτων που εξάγουν πάνω από 15000 τόνους φρούτων ετησίως , 30 μόνο εργάτες που πληρώνονται με τρία ευρώ την ώρα και αναγκάζονται να εργαστούν 12 ώρες, ειδάλλως θα χάσουν τη δουλειά τους… αυτό τι είναι;
Όταν εργάζονται νέες και νέοι στον ιδιωτικό τομέα με προσόντα τυπικά ικανά για να έχουν μια καλύτερη αμοιβή και παίρνουν 580 ή 630 ευρώ, ικανοποιώντας τις απαιτήσεις του αφεντικού για μισή ώρα παραπάνω απλήρωτης εργασίας , ως προσφορά… αγάπης , τι είναι;
Στη δίνη της παγκοσμιοποίησης και της τεχνητής κρίσης η οποία πτωχεύει τις μικρές ιδιαίτερα χώρες, οφείλει ο δούλος εργαζόμενος του οποίου τα εργασιακά δικαιώματα έχουν υπονομευτεί και συνεχίζει να εργάζεται αν χρειαστεί, και στο σπίτι διαδικτυακά, να προσεύχεται για την τύχη του που παίρνει αυτά τα χρήματα, αφού άλλοι που δε βρίσκουν δουλειά και με λιγότερα θα ήταν ικανοποιημένοι …
Τώρα δε με τον κόβιντ, έγιναν ακόμη χειρότερα τα πράγματα.
40 άτομα με κόβιντ στο εργοστάσιο; Κανένα πρόβλημα.
Εν κατακλείδι
«Δεν αρκεί η εργασία να νοείται ως πλήρωση μιας προκαθορισμένης και μη διαπραγματεύσιμης διαθέσιμης θέσης εργασίας που προσφέρεται από «άλλους», πρέπει επίσης εκείνοι οι εργαζόμενοι που θα πάρουν αυτήν τη θέση να διαθέτουν τα ικανά «προσόντα»!
Όχι μόνο τις γνώσεις και τις δεξιότητες, αλλά και την πνευματική και ψυχική διάθεση να μετατραπούν σε άβουλα παραρτήματα της άκριτης παραγωγικότητας.
Η υπεραναπτυγμένη οικουμένη μας δεν ανοίγεται μπροστά μας σαν την αυγή μιας χρυσής εποχής απελευθερωμένων δημιουργών, αλλά βρίσκεται ακόμη εγκλεισμένη σε μιαν εργασιακή προϊστορία που δεν λέει να τελειώσει.
Ως προς την εργασία και τις εργασιακές σχέσεις, δεν φαίνεται λοιπόν να έχουμε απομακρυνθεί από τη «Μαύρη Ήπειρο», τη χώρα των δουλεμπόρων και των δούλων» του Ιουλίου Βερν.»( .24 11 2008 Βήμα Η αγορά εργασίας και οι σύγχρονοι δουλοπάροικοι. Κ. Τσουκαλάς)
Το πιο λυπηρό είναι ότι όλοι συμβιβάζονται χωρίς να τολμούν να διεκδικήσουν το δίκιο τους , αφού η εκμετάλλευση είναι νόμιμη.
Εκτός από πολύ μικρές εξαιρέσεις…
Οι οθόνες, το σύγχρονο όπιο των λαών , μας χαρίζουν πολλές και εύστοχες ψευδαισθήσεις για να ξεχνούμε την πραγματικότητα που όμως υπάρχει …
Εμείς αν δεν μπορούμε να την βελτιώσουμε άμεσα, ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να την κατανοήσουμε, ερευνώντας την με προσοχή, γιατί μόνον τότε θα μπορέσουμε βλέποντας καθαρά να επαναπροσδιορίσουμε τη ζωή μας .
καλή εβδομάδα με υγεία.
Ει. Δα.
