—–Όλοι γύρω από το ραδιόφωνο που δέσποζε στο τραπέζι.
Με τι φόβο και τι χαρά περίμεναν την ώρα αυτή…
Όλα τα παρατούσαν όλα και συντονίζονταν με τα βραχέα κύματα της εκπομπής.
Οι γονείς μου, τα αδέρφια του πατέρα μου, κάποιοι συγγενείς καμιά φορά…
«Ησυχία! μη μιλάτε πολύ δυνατά… Θα μας ακούσει η «καρφίτσα».
Περνάει και παρακολουθεί κάθε μέρα».
Καρφίτσα ήταν στα χρόνια της δικτατορίας ο χαφιές του χωριού.
Εμείς, εγώ και η αδερφή μου, συνεπαρμένες και ενθουσιασμένες από όλο αυτό το σκηνικό που μας γέμιζε ερωτηματικά.
Είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Παιδί του Δημοτικού και όμως… αυτή η μουσική που πρώτη φορά άκουσα μια μέρα, μου φάνηκε ονειρική.
«Θεοδωράκης! Ακούστε»
Σα να ακούω ακόμη τον πατέρα μου …
Όλοι γύρω σιγοτραγουδούσαν :
«Είχα μία θάλασσα στο νου
κι ένα περβόλι του ουρανού.»
Μη νομίζετε… Οι γονείς μου αγρότες ήταν… εργάτες γης μάλλον!
Ήταν τόσο μεγάλη η χαρά και η υπερηφάνεια τους!
Ήταν μία μορφή αντίστασης στα χρόνια της Χούντας που αν τη γνώριζε η «καρφίτσα», μπορεί και να τους οδηγούσαν στην αστυνομία, με τα γνωστά επακόλουθα, τα οποία από πρώτο χέρι γνώρισαν οι θείοι μου, αφού ήταν Λαμπράκηδες!
Ο Θεοδωράκης, αργότερα κατάλαβα πόσο Μέγας ήταν…
«Θεοδωράκης… Ακούστε!»
Έμπαινε και καρφωνόταν η μουσική του με ένα περίεργο, ανεξίτηλο τρόπο.
Μας συγκινούσε, μας ένωνε, μας κινητοποιούσε.
Μας γέμιζε ελπίδα και δύναμη.
Νιώθαμε σχεδόν ημίθεοι.
Εδώ Deutsche welle( Ντόιτσε Βέλε )…
Το ραδιόφωνο κλείνει.
Τα τραγούδια του Μίκη σιγά-σιγά ταξιδεύουν από στόμα σε στόμα και στο δωμάτιο γίνεται μία κλειστή επανάσταση.
Οι ειδήσεις που εκφωνούνταν από τους σπουδαίους Έλληνες σχολιαστές σε συνδυασμό με τα τραγούδια για τη Ρωμιοσύνη, φούντωναν την επιθυμία για ελεύθερη έκφραση που πνίγονταν κι ασφυκτιούσε και ήθελε να ανοίξει τα παράθυρα και να ξεχυθεί στο δρόμο, στις αυλές των σπιτιών, στις κλειστές πόρτες να βρει τους άλλους που συντονίζονταν στα βραχέα και ήθελαν πολλά να πουν…
Ει. Δα.
