Όπου και να κοιτάξεις, ανοιγμένες πληγές.
Δάση καίγονται, ζώα εξαφανίζονται
Περιουσίες καταστρέφονται.
Οι δολοφονίες περισσεύουν
Οι οθόνες, εικονίσματα της Παναγίας
Μικρά παιδιά μεγαλοφέρνουν
Οι νέοι δεν τολμούν να ελπίσουν!
Τα προσοντούχα τα παιδιά μας, ζουν χειρότερα από εμάς.
Η εργασία γίνεται δουλεία.
Η τηλεόραση «εξημερώνει» τα ήθη,
πουλάει τον πόνο και τον φόβο ακριβά,
Οι θεατές κάααααθονται!
Όσο πιο μεγάλη καταστροφή, τόσο μεγαλύτερη προβολή της.
Όσο πιο μεγάλη η προβολή, τόσο μεγαλύτερη η αδράνειά του προβληματιζόμενου θεατή.
Κλείνει η TV, ανοίγει ο υπολογιστής.
Κλείνει ο υπολογιστής, ανοίγει το κινητό.
Εν τω μεταξύ η ζωή φεύγει
δίχως να κοιτάζει τη δική μας μελαγχολία…
Ο κορονοϊός καλά κρατεί…
Αυτή κι αν είναι πληγή
Υγεία και Παιδεία πλήττονται,
θα ανοίξει… δεν θα ανοίξει το σχολείο;
Δύο χρόνια τροχοπέδη.
Φρένο γκάζι, φρένο γκάζι…
Οι πρόσφυγες πηδάνε από τα αεροπλάνα,
πνίγονται στις θάλασσες
αργοπεθαίνουν στα στημένα γκέτο
Οι γυναίκες μπαίνουν στη «θέση» τους
Ο Ταλιμπανισμός μας πήρε φαλάγγι!
οι πλούσιοι της γης κολυμπάνε στα υπερκέρδη τους
ελεύθερη οικονομία και ανάπτυξη…
Ελεύθερη! έχει άλλη βαρύτητα αυτή η λέξη
Έτσι δεν είναι;
Το περιβάλλον τα «έχει φτύσει…»
Δίπλα να είναι οι ομορφιές του… δίπλα!
Ο άνθρωπος έχει μάθει να είναι εσώκλειστος.
Δε θα τις γνωρίσει ποτέ;
Σπίτι, δουλειά, καφετέρια, μπαρ, ταβέρνα
Άσε καλύτερα!
Άστο στην ησυχία του το κατακαημένο!
Όπου κι αν πας, οι ρύποι σε πληγώνουν,
οι φωνές των εγκαταλειπόμενων ζώων σου τρυπάνε τ’ αυτιά…
«Ρύποι» και τα αδέσποτα των πόλεων!
Ευτυχώς η τέχνη ακόμη αντιστέκεται.
Ευτυχώς ακόμη υπάρχουν οι “αλλοπαρμενοι” που πέφτουν στη φωτιά…
που δε σιωπούν, ούτε ψιθυρίζουν…
Ευτυχώς!
Φεύγει ο Αύγουστος
το φεγγάρι χάνεται λίγο- λίγο.
Έξω φυσάει ένα τρυφερό αεράκι.
Το γατάκι που πέταξαν το βράδυ στον ακάλυπτο, στα μουλωχτά, ηρέμησε…
Δεν κλαίει πια!
Τα λουλούδια στις γλάστρες χαίρονται σαν τα μικρά παιδιά
Ο ήλιος τα γλυκοφιλάει κι αυτά τον χαιρετάνε!
Πρωί ακόμη ….Τι να πω ;
Αύριο θα ξημερώσει μια άλλη μέρα!
Καλή εβδομάδα με υγεία!
Ει. Δα.
