“Του Απρίλη…” γράφει η Ειρήνη Δασκιωτάκη

«Έστησ’ ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη,
Κι η φύσις ηύρε την καλή και τη γλυκιά της ώρα»

Ο έρωτας! ποιος έρωτας;
 Κρύφτηκε καλά
 Φίμωσε το στόμα του
 Μες στη φοβέρα αυτή που μας τρομάζει

Τι λεύτερα που είναι τα ανοιξιάτικα πουλιά!
 Τα κελαηδήματά τους όλο νάζι
Άφαντα, αθέατα στη ρεματιά
Τραγούδια πλέκουν,
 κελεύσματα ερωτικά…

Να είμαι νιος δεν το μπορώ
 Να είμαι νια δε θέλω
Η μάσκα που φορώ βαριά
 Η ανάσα μου, ο εχθρός μου
Οι οθόνες πύργος στοιχειωμένος
 Με συρματόπλεγμα παντού

Αχ έρωτα!
Ακόμη ελπίζω κι ας περνά
Αμείλικτος ο χρόνος ο χαμένος
Τις νύχτες κλαίω τη μοναξιά και την παρηγοράω
 Της Αφροδίτης είν’ γλυκά τα βέλη…

Δεν θέλω πάρα μόνο μια αγκαλιά
Το φευγαλέο βλέμμα που λαβώνει
Κι ο χρόνος ας το δείξει κίβδηλο
Θέλω να χάσω, να κερδίσω…

Να …με καλεί η άνοιξη!
Σιγοψιθύρισμα  στ’αυτί μου
 Μα ο δρόμος φαίνεται κλειστός
Αλίμονο! Δεν πρόλαβα να τον ιδώ

Λούφαξε ο έρωτας σε ανήλιαγους κρυψώνες
Σε αβέβαιες σκέψεις
 Σε παράξενες λίμνες της ψυχής
Μαρμάρωσαν τα βέλη της φαρέτρας του
Μάγος  με ανθρώπινη μορφή τα πέτρωσε…

Μα πάλι ο έρωτας με φίλτρο μαγικό θα ρθει
Κι όπως παλιά θα κρυφοπαίζει
Με το απαλό αεράκι να χαϊδεύει
τα ξαναμμένα πρόσωπα
Σε έναν Απρίλη που σκιρτά
στα διψασμένα στόματα του ονείρου.

Καλή εβδομάδα με υγεία

Ει. Δα.