«Κάνουμε έκκληση! Κρεβάτια εντατικής! Οι άνθρωποι κινδυνεύουν …». Τι κι αν έτρεχε φωνάζοντας ο πανικόβλητος νοσηλευτής, η ασφυκτική κατάσταση που επικρατεί στα νοσοκομεία της Αθήνας προκαλεί «έμφραγμα» του Εθνικού Συστήματος Υγείας, που καλείται να ανταπεξέλθει χωρίς τα απαιτούμενα πολεμοφόδια. Οι διασωληνώσεις εκτός ΜΕΘ πολλαπλασιάζονται και ανθρώπινες ζωές χάνονται, την ίδια ώρα που το τρίτο και φονικότερο κύμα της πανδημίας μάς έχει βρει απροετοίμαστους με ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας του τόπου.
Αβάσταχτη τούτη η συνύπαρξη άνοιξης και θανάτου. Από τη μια η Αναδυόμενη Άνοιξη κι από την άλλη, άνθρωποι να πεθαίνουν από τον ιό. Θρήνος και συνωστισμός στις ΜΕΘ. Διάδρομοι ασφυκτικά γεμάτοι με ανθρώπους που είναι ένα βήμα πριν τη διασωλήνωση. Περιμένουν αργά, βασανιστικά. Η απειλή του θανάτου διαχέεται στην ατμόσφαιρα με μια ορμή σαρωτική και αδίστακτη. Σου κόβει την ανάσα. Εδώ, δίνεται η πιο κρίσιμη μάχη με τον COVID-19. Αποκομμένοι από τη βουή και την κίνηση του υπόλοιπου νοσοκομείο, γεμάτοι αθόρυβες προσδοκίες και αβάσταχτες ματαιώσεις.
Άνθρωποι, κατεσταλμένοι κι αδρανοποιημένοι στο κενό, ανάμεσα στο τίποτα και στο όλον. Τρόμος, πόνος, πανικός, αδυναμία εξοικείωσης με τον θάνατο και η υπόκωφη ικεσία σου που υποφέρει και δεν μπορεί να επικοινωνήσει, να ακούσει, να αισθανθεί ένα αγαπημένο πρόσωπο, καθώς ίσως όλα τελειώσουν, μέσα σ’ έναν περίκλειστο θάλαμο ή μέσα σ’ έναν αβάσταχτο κι ατελείωτο διάδρομο περιτριγυρισμένος με πολλά καλώδια και μηχανικά ερεθίσματα, που μπλέκονται με τους χτύπους της καρδιάς σου.
Στο ύστατο καταφύγιο, στο τελευταίο χαράκωμα καθώς βραδιάζει, κοιτάς μ’ έναν λυγμό τις γρίλιες που κλείνουν. Αυτό το κομμάτι τ’ ουρανού μεσ’ απ’ τις γρίλιες είναι το ξέφωτο των ονείρων, των πόθων, των νοσταλγικών φωνών, του καθρέφτη της ζωής που πέρασε. Αμυδρό φως στο ωχρό πρόσωπό σου. Εδώ, είναι η αρχή και το τέλος του κόσμου. Η ψυχή γυμνή και όλα σιωπούν.
Δίπλα σου κι άλλοι. Στοιβαγμένοι, εξουθενωμένοι σε ράντζα, σε κοινούς θαλάμους, σε μια λίστα αναμονής. Λίστα ντροπής. Ο εφιάλτης της διαλογής ασθενών. Με ποιο κριτήριο άραγε επιλέγεται ποιος θα μπει σ’ ένα κρεβάτι ΜΕΘ που αδειάζει;
Γιατροί, που ψάχνουν απεγνωσμένα, αν περισσεύει κανένας αναπνευστήρας, αν περισσεύει καμιά συσκευή υψηλής ροής οξυγόνου για να δανεισθούν, για έναν που βρίσκεται στο έλεος του Θεού. Οι ελλείψεις που υπάρχουν σε προσωπικό και μέσα τέμνονται σε μια ολότελα καινούρια και ύπουλη ασθένεια, μετατρέποντας τη μονάδα και τους διαδρόμους έξω απ’ αυτήν σε αμφίρροπη ακροβασία. Εδώ περιπλανιέται η νέα σκληρή πραγματικότητα, η σπαραχτική μοναχικότητα της τελευταίας πνοής.
Στην αναμονή για ένα κρεβάτι ΜΕΘ, όταν σ’ έναν θλιβερό απολογισμό της κυνικής παραδοχής από την κυβερνητική επιτροπή εμπειρογνωμόνων ότι περίπου ένα 20% των διασωληνωμένων πεθαίνει εκτός ΜΕΘ. Άνθρωποι κι όχι ποσοστά και αριθμοί που «έφυγαν» σ’ αυτό το νεφέλωμα μοναξιάς, αμηχανίας και παγωμάρας.
Μια καθημερινή μάχη δίνουν οι υγειονομικοί στα νοσοκομεία της Αττικής αναζητώντας μάταια κρεβάτια ΜΕΘ για να διασωληνωθούν ασθενείς. Η κατάσταση παραμένει στο κόκκινο, ενώ ειδικοί τονίζουν πως τουλάχιστον μέχρι το τέλος του μηνός, η πίεση που θα δεχθεί το ΕΣΥ θα είναι μεγάλη. Οι ΜΕΘ παραμένουν ασφυκτικά γεμάτες με το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό να κάνει έκκληση για άμεση βοήθεια, χωρίς να βρίσκει ανταπόκριση και η ισορροπία του τρόμου να παίρνει δραματικές διαστάσεις με τους γιατρούς και τους νοσηλευτές να δίνουν έναν τιτάνιο αγώνα, προκειμένου να αντιμετωπίσουν αυτήν την αδίστακτη απειλή. Για να κρύψουν μ’ έναν τρόπο την κατάντια του δημόσιου συστήματος Υγείας που εδώ και χρόνια φρόντισαν να το αποδυναμώσουν κλείνοντας νοσοκομεία, κλινικές.
Από τον Μάρτιο του 2020 έως και σήμερα, εκτοξεύονται από την κυβέρνηση διαφορετικά νούμερα για τις κλινικές ΜΕΘ, που δεν ισχύουν. Οι Γενικός Γραμματέας της Ομοσπονδίας Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών, κος Παπανικολάου, μιλά γι’ αυτήν την ακολουθία αριθμών στις κλίνες ΜΕΘ. Τα Μ.Μ.Ε. τηρούν «σιγήν ιχθύος» και δεν αναδεικνύουν την κατάσταση ως έχει. Οι μάχιμοι γιατροί εκλιπαρούν για ασθενείς που είναι διασωληνωμένοι εκτός ΜΕΘ, πάσχοντες από κοροναϊό, κάνοντας επίσημο αίτημα ούτως ώστε να επισπευθεί η διακομιδή τους εντός των κλινών. Είναι ο ένας στους 5, σύμφωνα με την κυνική δήλωση της κας Παπαευαγγέλου. Αυτοί είναι οι 100 στους 500. Αυτοί είναι το 20% των κοινών θνητών, των παιδιών ενός κατώτερου Θεού, που το κράτος τους καταδικάζει να είναι εκτός ΜΕΘ.
Είναι η ώρα της αλήθειας. Το κριτήριο είναι οι ασθενείς και η υγεία του λαού. Είναι η σύγκρουση του ιατρικού προσωπικού για το θέμα των ΜΕΘ, το οποίο αποτελεί ντροπή για το σύστημα περίθαλψης με όλους τους υπουργούς Υγείας, ανεξαιρέτως. Δεν είναι χαμένος κόσμος. Είναι υπαρκτός. Είναι ο πατέρας μου, ο πατέρας σας, η μητέρα μου, η μητέρα σας, ο αδερφός μου, η αδερφή σας. Είναι ο … ποιοτικός θάνατος κατά τους λοιμωξιολόγους, είναι οι επικοινωνιακές «αρλούμπες» όλων αυτών που αρέσκονται να επικοινωνούν τα προσωπικά συμφέροντα και οφέλη τους, όταν μάλιστα η θνητότητα από τις λοιπές παθήσεις έχει εκτοξευτεί στα … ουράνια, με δεδομένο ότι η χειρουργική δυνατότητα για τα επείγοντα περιστατικά νοσηρότητας έχει περιοριστεί στο 80%.
Τι να πει κανείς. Χάνει τη φωνή του κανείς ζώντας σε τέτοιες αδιανόητες συνθήκες. Δεν έμεινε τίποτα άλλο από την ελπίδα. Ας προσπαθήσουμε να μη χάσουμε το κουράγιο, τις ελπίδες, τον αγώνα μας. Για κάθε καρδιοχτύπι, για κάθε βουβό δάκρυ, για κάθε ηττημένη μάχη που δόθηκε όμως, για κάθε σήμα της νίκης που σχηματίστηκε για κάθε μέρα ζωής που κερδήθηκε, αξίζει.
