Αχ, καλιέ μου θιασάρχ’! Ανάθιμα στου σιεξ!
Αν ίσι θιατρόφιλους
κι ισί κατάλαβέ του
σκάνιασα που εκλίσανι
τα θέατρα για φέτου
Τ’ αγάπσα ιγώ του θέατρου
κι ακόμα τ’ αγαπώ
μ’ ανάθιμα στου σιεξ!
Αχ! Τι κακό κι αυτό!
Πάνου σι τούτου του σανίδ’
φίτρουσαν πουλά λιγούρια
αφνοί δεν πέζαν θέατρο
σχουλούνταν μι τ’ αγγούρια.
Κι τα κουρίτσια πίγιναν
να πέζν σι παραστάσις
μα τούτι ιπιδίδουνταν
σι άλλου ίδους στάσις.
Κι τς θόπιβαν κι τς πίιζαν
τάχα για να τς μουρφώσουν
κι μι τα χέρια αξάμουναν
τουν κώλου τς να χουφτώσουν.
Ίσαν ουνόματα βαριά
πουλί προυτουκλασάτα
που τα κουρίτσια τσάκουναν
σαν τουν πουντκό μεσ’ τ’ φάκα.
Μα τα κουρίτσια μίλσαν
να μάθι ι κουσμάκις
πως θιασάρχς δε γίνισι
μι βέτου του σλιπάκι σ’.
Τι να σι πω, ρε θιασάρχ’
κι ιγώ ι καλλιτέχνις
που απ’ του βρακί σ’ καθόριζις
τουν ουρισμό τς τέχνις.
Αυτό σι δίδαξι καλιέ
τ’ θιάτρου ι εμπιρία;
Του χερ’ δε του απλόνουμε
πουτές σι μια κιρία.
Ψιχαγουγία ιν’ του θέατρου
ίνι πουλιτισμός
κι άμα δεν του καταλαβέντς
υπάρχ’ κι ου οξ απού δως.
Τουν αμανιέ ψιλά ισίκουσις
Φιλπίδ’ – Χαϊκάλ’
πουτές δεν του πιρίμινα
που ‘σάς αυτό του χάλ’.
Χαϊκάλ’, ιρουτεύκις
κι δεν επίσκα ντιπ
καλά, ρε τι σι φένουνταν
πως ‘ισαν ου Μπραντ Πιτ;
Τάχατις πρώτου όνουμα
μι τό ‘πιζις γαμπρός
ιθοπιός δεν ίξιρις
ότι σιμένι φως;
Κι ισί, ρε Φιλιππίδ’
τς ουρμές σου δε τς μιτρούσις
στου γινικίου καμπινιέ
πίγινις κι κατρούσις;
Ι συναδέλφι σ’ σ’ ίλιγαν
ιθουπιός ουρέους
μα ισί πρόβις δε τς έκανις
μον’ τς έδιχνις του πέους.
Μιας κι ίσι πρωτ’ όνουμα
κι έτερους δεν υπάρχ’
όλα ιδώ πλιρώνουντι
καλιέ μου θιασάρχ’.
Κάθι γναίκα νόμιζις
πως θα στου δώσ’ στου πιάτου
κι γίνικι ι σόου ι μπίζ
βαρέλι δίχους πάτου.
Ι θιασάρχις γίνουντι
μι ίθους κι αξία
τώρα που άνξι ου ασκός
να βάλτι μια τιλία.
Γιατί ιπάρχουνι ιθοπιί
ανθρώπιν’ κι μ’ ίθους
κι γένουντι ξιχουριστοί
ανάμισα στου πλίθους
Σκιανιάζου γι αφνούς που ιν έντιμ’
μι πόντσι του στουμάχι μ’
θέλου να γλιέπου θέατρου
τ’ άκουσις θιασάρχι μ;
Μ’ αγάπ΄ κι ικτίμισ’ θιασάρχ’
αρκί του ίθους σ’ να άρχ’!
Ι γκουστιρίτσα σ’
