Πέρασαν οι γιορτές του δωδεκαημέρου και προσπαθούμε να ξαναγυρίσουμε σε μία κανονικότητα που δεν είναι κανονική. Τα σχολεία ανοίγουν σήμερα, τα δημοτικά, τα νηπιαγωγεία και οι βρεφονηπιακοί σταθμοί. Δίκοπο μαχαίρι αυτή η απόφαση.
Απόλυτα φυσιολογικό να ανοίγει το σχολείο και να πηγαίνει ο μαθητής στην τάξη του, να βλέπει τους συμμαθητές του, τους φίλους του, να συνεργάζεται με τον δάσκαλο του ή με τη δασκάλα του. Από την άλλη δεν βοηθήθηκε το σχολείο και ιδιαίτερα από την κοινωνική μας συμπεριφορά.
Δεν πιστεύω ότι πειστήκαμε και πολύ ότι οφείλουμε να τηρούμε τα μέτρα όλοι μας, έχοντας πάντα στο μυαλό μας εκτός από τους συνανθρώπους μας που βρίσκονται σε δυσμενή θέση λόγω ηλικίας και άλλων νοσημάτων και τα παιδιά όλων των βαθμίδων και κυρίως τα μικρά παιδιά του Δημοτικού και του Νηπιαγωγείου… Είναι πολύ ανησυχητικό αν σκεφτεί κανείς πώς τα παιδιά από τον περασμένο Μάρτη δεν φοιτούν κανονικά στο σχολείο.
Πώς να αναπληρώσουν τα κενά της γνώσης και της μάθησης;
Ένας μαθητής μιας κουτσουρεμένης πέμπτης τάξης και μιας άλλης που ακολούθησε, έκτης τάξης, καταλαβαίνετε τι δυσκολίες θα συναντήσει όταν πάει στο Γυμνάσιο και έτσι όπως είναι το Γυμνάσιο στην Ελλάδα, που ξαφνικά ένα παιδί πρέπει να ξεχάσει την παιδικότητα του και να προσαρμοστεί σε μία συνθήκη που υπερβαίνει η βιολογική του ικανότητα, αφού όλα γίνονται υπερβολικά δύσκολα για την πλειοψηφία των μαθητών, όχι πως στο δημοτικό δεν συμβαίνει το ίδιο πάνω-κάτω…
Όλο το σύστημα το εκπαιδευτικό προετοιμάζεται έχοντας ένα στόχο, τις πανελλήνιες, που στηρίζονται στην αποστήθιση κατά το πλείστον.
Τα παιδιά της πρώτης δημοτικού και αυτά πλήττονται ιδιαίτερα από όλη αυτή την διαδικασία, που παραπαίει ανάμεσα στη δια ζώσης και την διαδικτυακή διδασκαλία. Πολύ φοβάμαι ότι αυτό στο μέλλον θα έχει άσχημες προεκτάσεις εις βάρος των παιδιών και ιδιαίτερα εκείνων που δεν έχουν τη δυνατότητα να έχουν έναν υπολογιστή στο σπίτι. Αν και εδώ που τα λέμε, δεν φτάνει ένας υπολογιστής αν είναι δύο ή τρία τα παιδιά σε μία οικογένεια.
Τόσος καιρός πέρασε, τόσοι μήνες και δεν έγινε, κατά την άποψή μου -και μακάρι να κάνω λάθος και απλά συναισθηματικά να έχω επηρεαστεί, άρα η άποψή μου να είναι υποκειμενική- δεν φαίνεται να έγιναν προσπάθειες προς την κατεύθυνση εύρεσης χώρων ώστε να μοιραστούν τμήματα που υπερβαίνουν τους 20 μαθητές. Αν και το ιδανικό θα ήταν 15 μαθητές σε κάθε τμήμα και όχι μόνο τώρα που βρισκόμαστε μέσα στο μάτι του κυκλώνα αυτής της κρίσης, αλλά πάντοτε….
Έχω την πεποίθηση ότι αν προσπαθήσει μία δυναμική ομάδα, μία ευαίσθητη και τολμηρή κοινωνία, πάντα βρίσκονται λύσεις. Όπως λέει και μία παροιμία «μόνο του Σπανού τα γένια δεν γίνονται».
Αυτό που προσλαμβάνω εγώ ως πολίτης είναι ότι σε σχέση με τους μαθητές και τα σχολεία η στάση των πολιτών ξεπερνάει και την πιο τρελή φαντασία… Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει, γονείς, μαθητές ή οι διάφοροι φορείς, ότι τα παιδιά αυτά, αν συνεχιστεί αυτή η τακτική, θα είναι ημιμαθή στον 21ο αιώνα! Θυμάμαι πόσο σημαντικό ήταν για τους γονείς μας να πηγαίνουμε σχολείο, καθώς αυτοί που έζησαν τον πόλεμο, είτε δεν είχαν τελειώσει καθόλου το Δημοτικό είτε μετά βίας κατάφεραν να το τελειώσουν. Η συμπεριφορά μας σήμερα δείχνει ότι δεν θεωρούμε σημαντικό το σχολείο, την εκπαίδευση γενικότερα.
Η παιδεία βλέπετε, είναι μη παραγωγικός τομέας και δεν σχετίζεται με το κέρδος και τις επενδύσεις…
Οφείλαμε όλοι ακόμη και αν είχαμε τις ενστάσεις μας για τον τρόπο διαχείρισης της πανδημίας, οφείλαμε και οφείλουμε να τηρούμε τα μέτρα πρόληψης και προστασίας κι ας γράφεται για πολλοστή φορά αυτό, μόνο και μόνο για έναν ιερό σκοπό. Να ανοίξουν τα σχολεία και να είναι οι αίθουσες ασφαλείς χώροι για τους μαθητές.
Σήμερα ανοίγουν τα δημοτικά σχολεία και τα νηπιαγωγεία και οι δάσκαλοι θα πρέπει να φροντίσουν την άμυνα ενάντια στον κορωνοϊό. Οι νηπιαγωγοί πολλές φορές επιστρέφουν σε νηπιαγωγεία με αίθουσες μικρές και στενόχωρες για τον αριθμό των νηπίων, σε νηπιαγωγεία με έναν νιπτήρα και δύο τουαλέτες, όπως πρόσφατα μου είπε νηπιαγωγός που εργάζεται σε μέρος ξεχασμένο από το αθηνοκεντρικό σύστημα.
Για σκεφτείτε τι αγώνας χρειάζεται για να τηρηθούν τα μέτρα υγιεινής στην περίπτωση αυτή…
Τα σχολεία ανοίγουν και εύχομαι να μην ξαναδούμε εικόνες σαν αυτές που αντικρίζαμε έξω απ αυτά, με γονείς, παππούδες να κάθονται με τις ώρες και να συζητούν χωρίς μάσκες και χωρίς καμία συναίσθηση του κινδύνου. Να έρχονται αρκετή ώρα πριν σχολάσουν τα παιδιά και να συνωστίζονται μπροστά στα κάγκελα του σχολείου ή στα παγκάκια απέναντι.
Όσο θα συνεχίζουμε να συμπεριφερόμαστε σαν να μη συμβαίνει τίποτα, τόσο τα σχολεία θα κλείνουν και κλειστά σχολεία σημαίνει πορεία προς τα πίσω.
Καλή εβδομάδα με υγεία
Ει. Δα.
