Είναι επιδερμική η προσέγγιση πως για ότι συνέβη χτες στις ΗΠΑ η ευθύνη βαραίνει τον απερχόμενο Τραμπ και μόνο.
Ο ρόλος της προσωπικότητας στη διαμόρφωση της ιστορίας έχει τη σημασία του, ωστόσο καμία ιστορική προσωπικότητα δεν δρα έξω από το δεδομένο οικονομικό-κοινωνικό-πολιτικό της πλαίσιο. Ο Τραμ δεν είναι εξαίρεση αν και θα πρέπει να του αναγνωρίσουμε πως ως προσωπικότητα λειτούργησε ως επιταχυντής και καταλύτης εξελίξεων…
Η εμφάνιση του Τραμπ στο πολιτικό προσκήνιο έκανε φανερή και ξεκάθαρη μια ανομολόγητη μέχρι εκείνη τη στιγμή αλήθεια: Την ύπαρξη «δύο κόσμων», εντός του αμερικανικού κράτους.
Αυτός ο διχασμός ξεκάθαρα σχηματοποιήθηκε μετά την επίθεση στου δίδυμους πύργους στις 11 Σεπτέμβρη του 2001 και θεμελιώθηκε στην βάση της «εξωστρεφούς» αμερικανικής πολιτικής με την εργολαβική ανάληψη της ηγεσίας των «καλών» απέναντι στους «κακούς» τρομοκράτες απανταχού της γης.
Οι αμερικανικές επεμβάσεις άμεσες (με πολέμους) ή έμμεσες με την υπόθαλψη κινηματικών δράσεων στην ανατολική Ευρώπη και κυρίως στον μουσουλμανικό κόσμο περιέγραψαν την επιμονή μιας μερίδας του αμερικανικού βαθέως κράτους για τη διατήρηση της αμερικανικής παγκόσμιας ηγεμονίας. Αυτή η προσήλωση, συμβατή με το «κύμα παγκοσμιοποίησης» σε οικονομικό επίπεδο διεύρυνε μέχρις εξαντλήσεως την αμερικανική ανάμειξη σε κάθε γωνία (στρατηγικού ενδιαφέροντος) της γης.
Αυτή ωστόσο η απεγνωσμένη προσπάθεια διατήρησης της παγκόσμιας ηγεμονίας όχι μόνο δεν πρόσφερε μια βελτίωση των όρων διαβίωσης στην αμερικανική κοινωνία αλλά, αντίθετα, συνέβαλε στην υπονόμευση της θέσης και των «κεκτημένων» της.
Δεδομένων τούτων, ήταν θέμα χρόνου η εμφάνιση ενός «λαϊκιστή» στην πολιτική σκηνή των ΗΠΑ, για να μαζέψει εύκολα όλο το (εκλογικό) χαρτί. Ο Τραμπ, εμφανίστηκε και «καλούπωσε» σε συντηρητική κατεύθυνση όλη την κοινωνική δυσφορία για την αποβιομηχάνιση, την ανέχεια, το χάσμα μεταξύ του υπερβολικού πλούτου και των μεσαίων στρωμάτων…
Το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών, πέρα από την ήττα του Τραμπ κατέγραψε τον βαθύ διχασμό της αμερικανικής κοινωνίας. Ο «στρατός» των ψηφοφόρων του απερχόμενου προέδρου δεν πρόκειται να «διαλυθεί ησύχως». Θα παραμείνει, ως εύφλεκτη ύλη αναμένοντας τον επόμενο «σωτήρα» του αμερικανικού έθνους και θα αυξάνεται όσο το βαθύ αμερικανικό σύστημα παραμένει διχασμένο ως προς τις κεντρικές του πολιτικές.
Είναι, λοιπόν, υπέρ-απλουστευτική η προσέγγιση που θέλει τα δεινά των ΗΠΑ (και του κόσμου) να τελειώνουν με την εξαφάνιση του Τραμπ από το προσκήνιο, όπως ρηχή είναι και η ανάλυση που μιλά για νίκη της δημοκρατίας και άλλα παρόμοια.
Τέτοιου είδους αναλύσεις αποφεύγουν να δουν κατάματα την πραγματικότητα: η αμερικανική αυτοκρατορία δοκιμάζεται από τις θεμελιώδεις εσωτερικές της αντιφάσεις. Από τέτοιου είδους εσωτερικές αντιφάσεις άλλωστε κατέρρευσαν και άλλες αυτοκρατορίες του παρελθόντος…
