Ειρήνη Δασκιωτάκη
Περισσότεροι από 17.500 είναι οι Έλληνες γιατροί που εργάζονται στο εξωτερικό, σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν κατά τη διάρκεια ημερίδας με θέμα τον τουρισμό υγείας της Ελλάδας που πραγματοποιήθηκε στο London School of Economics, στις 23 Νοεμβρίου του 2018. Ένας στους τέσσερις γιατρούς μέλη του ΙΣΑ είναι άνεργοι ή υποαπασχολούμενοι και περισσότεροι από 10.000 γιατροί της Αθήνας έχουν αποχωρήσει από τη χώρα την τελευταία δεκαετία (CNN, Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2018). Όλοι αυτοί είχαν τα δικά τους όνειρα και βέβαια ποτέ δεν είχαν στο μυαλό τους ότι θα αναγκαστούν να φύγουν από τη χώρα τους. Όταν όμως οι συνθήκες έγιναν υποτιμητικές για τις σπουδές τους και για την οντότητα τους την επιστημονική, τότε αναγκάστηκαν να φύγουν… Η αιμορραγία αυτή ξεκίνησε από το 2007 και μετά. Ιδιαίτερα από το 2013 αυτή η πληγή μεγάλωνε, ωθώντας πολλούς επιστήμονες στην αναγκαστική φυγή, οι οποίοι εξακολουθούν δυστυχώς να μεταναστεύουν κυρίως στη Μεγάλη Βρετανία και στη Γερμανία, αλλά και στη Γαλλία και Σουηδία.
Στην Ελλάδα αρκετοί, στα χρόνια της κρίσης γιατροί, εργάζονταν αμισθί στο ΕΣΥ και σε ιδιωτικές κλινικές. Στη συνέχεια όσο η κρίση βάθαινε οι μισθοί έπεφταν πολύ. Έτσι λοιπόν σταδιακά, καθώς οι συνθήκες γίνονταν σκληρότερες, αντιλαμβάνονταν ότι δεν μπορούσαν να ασκήσουν την ιατρική που έμαθαν στον ιδιωτικό τομέα, καθώς εκεί υπήρχαν διάφορα συμφέροντα, και όσον αφορά τα δημόσια νοσοκομεία ήταν πάρα πολύ δύσκολο να κάνουν ειδικότητες. Οι θέσεις ειδικότητας που προκηρύσσονταν ήταν ελάχιστες, ήταν φωτογραφικές με εντελώς αδιαφανή κριτήρια και μονάχα για όσους είχαν… κληρονομικό προνόμιο.
Από διάφορες συνεντεύξεις που διαβάζουμε κατά καιρούς, Ελλήνων γιατρών μεταναστών, εύκολα μπορούμε να καταλάβουμε ότι δεν ήταν ρόδινα τα πράγματα εκεί που πήγαν. Είχαν να αντιμετωπίσουν πολλά προβλήματα, ακόμα και το ρατσισμό μερικές φορές. Όμως σε αυτές τις χώρες υπήρχε τουλάχιστον μία στοιχειώδης αξιοκρατία.
Βρήκα μία συνέντευξη που έδωσε ένας γιατρός Εντατικολόγος, ο Χρήστος Χαϊντούτης, στην ιστοσελίδα «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ», στις 13 – 05 – 2019. Εργάζεται στο Μάντσεστερ, στο Γενικό Νοσοκομείο:
«Τελείωσα την Ιατρική Σχολή Θεσσαλονίκης. Για να τελειώσω τις σπουδές μου, δούλευα σε διάφορες δουλειές. Από ταξιτζής μέχρι χασάπης και «πόρτα» σε νυχτερινά μαγαζιά. Μη νομίζετε πως ήταν εύκολα και στη Μ. Βρετανία. Πέρασα από πολλές αξιολογήσεις… Όμως εδώ, κάθε δύο χρόνια, οι γιατροί του τμήματος, επιλέγουμε ποιος θα είναι ο επικεφαλής. Κανένας δεν είναι υπεράνω. Όλοι κρίνονται και πρέπει να αποδείξουν την αξία τους.»
Όταν ρωτήθηκε τι του λείπει από την Ελλάδα, είπε ότι από την Ελλάδα του λείπουν οι φίλοι και όχι το ελληνικό ιατρικό κατεστημένο.»
Τα παρατράγουδα βλέπετε είχανε ξεκινήσει χρόνια πριν. Από το 2000 και μετά κυρίως, οι λαϊκίστικες προσεγγίσεις κυριαρχούσαν. Όλοι, μα όλοι κατηγορούσαν τους γιατρούς. Λίγο πολύ στα μάτια της κοινωνίας ήταν σαν τα μέλη μιας μαφίας. Πήγαινες στα εξωτερικά ιατρεία και δεν άκουγες τίποτε άλλο στην αναμονή πέρα από βρισιές και απαξιωτικά σχόλια ενάντιά τους. Κανένας βέβαια δεν σκεφτόταν, γιατί βρισκόμαστε σε αυτή την κατάσταση; Κανένας δεν σκεφτόταν ότι ένας ειδικευόμενος γιατρός έπαιρνε 800 με 900 ευρώ για εργασία πάνω από οκτάωρο. Ότι μπορεί να μην πληρωνόταν τις εφημερίες του. Εν κατακλείδι, κανένας δεν μπορούσε να σκεφτεί, δεν ήθελε να σκεφτεί, ότι το Εθνικό Σύστημα Υγείας βάλλονταν από παντού, αφού το ιατρικό προσωπικό και το νοσηλευτικό δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στον αριθμό των ασθενών που επισκέπτονταν το νοσοκομείο.
Οι προσλήψεις ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού ήταν κάτι που δεν έγινε ποτέ στο μέτρο των αναγκών του συστήματος.
Όλα αυτά δεν ήταν τυχαία. Ο στόχος ήτανε να ισχυροποιηθεί το ιδιωτικό σύστημα νοσηλείας. Όλοι τότε, όπως πολύ ωραία το είπε μία φίλη μου στο facebook προχθές, «στα χρόνια της εικονικής πραγματικότητας, της εικονικής οικονομικής πραγματικότητας, λέγανε, έχω ένα κομπόδεμα, άμα γίνει κάτι θα πάω και σε έναν ιδιώτη γιατρό, σε ιδιωτική κλινική…». Τώρα όμως… τώρα ο βασιλιάς είναι γυμνός. Άργησε πολύ ο κόσμος να αντιληφθεί το πόσο σημαντικό είναι το ΕΣΥ
Όλες οι κυβερνήσεις , των τελευταίων 10- 15 ετών, οι οποίες θέλουν να βγάλουν την ουρά τους απέξω , δεν φρόντισαν στην πράξη να λυθούν τα χρόνια προβλήματά του. Δεν είναι τυχαίο βέβαια που καλλιέργησαν και την απαξίωση στο κοινωνικό σύνολο των ιατρών, τα ΜΜΕ. Μεμονωμένες περιπτώσεις γιατρών που δεν τιμούσαν τον όρκο τους, γίνονταν πρώτη είδηση και με αυτή την είδηση τσουβάλιαζαν όλους τους υπόλοιπους που δούλευαν σκληρά με μισθούς εξευτελιστικούς, ανάξιους της επιστημοσύνης τους και της αναντικατάστατης παρουσίας τους. Να! αυτό είναι ένα επικίνδυνο ολίσθημα… ο μηδενισμός όλων, δηλαδή η μαζικοποίηση της κοινής γνώμης παντού. Ένας δεν είναι σωστός, όλοι δεν είναι. Οι σύγχρονες κοινωνίες είναι άκριτες και επιθετικές. Στη δίνη όμως αυτή οι πολίτες βγαίνουν χαμένοι.
Η πραγματικότητα τα βάζει όλα στη θέση τους. Οι σκηνές έξω από το νοσοκομείο της Βέροιας, η καινούργια πτέρυγα η τόσο διαφημιζόμενη που δεν λειτουργεί και που για αυτήν, αυτή τη στιγμή ,δημιουργούνται διάφοροι διαπληκτισμοί, η έλλειψη κρεβατιών στις ΜΕΘ, τα νοσοκομεία που γέμισαν με ασθενείς Covid και μονοπωλούν τα περιστατικά, οι υπόλοιποι που θα μείνουν έξω από το σύστημα υγείας, που επίσης θα βρεθούν σε κίνδυνο μεγάλο με τα δικά τους χρόνια ή ανίατα νοσήματα.
Ποιος φταίει για αυτό;
Όλοι μας. Όλοι που αδιαφορήσαμε, που ανεχτήκαμε καταστάσεις, επειδή πιστέψαμε ότι εμάς δεν μας αφορά, αλλά αφορά τους άλλους, όπως ακριβώς έγινε και τώρα με τον Covid- 19. Δεν αφορά εμένα, γιατί νομίζω ότι δεν θα νοσήσω εγώ, αλλά θα νοσήσει κάποιος άλλος, άρα δεν υπάρχει λόγος να τηρώ τα μέτρα προστασίας. Κι αν είμαι και αρνητής, ε, τότε αρέσκομαι να νιώθω επαναστάτης της εποχής που πάω κόντρα στο ρεύμα.
Θα τελειώσω με αυτά που είπε η εντατικολόγος Χριστίνα Κυδώνα, η οποία εργάζεται στην κλινική Covid του Ιπποκράτειου νοσοκομείου Θεσσαλονίκης. Έδωσε μία συνέντευξη στο “antapocrisis”, στις 22/11/2020:
«Υπάρχει ένας ειδικός γιατρός και ένας ειδικευόμενος σε πτέρυγα των 50 ασθενών. 26 ώρες ντυμένοι με στολές σε βαριά περιστατικά, βαρύτητας 30%. Στην πτέρυγα Covid, ένα ποσοστό των περιστατικών κανονικά και με βάση το νόμο δεν θα έπρεπε να είναι εκεί, αλλά στις ΜΑΦ (Μονάδες Αυξημένης Φροντίδας). Δυστυχώς δεν υπάρχουν γιατροί για να μας ενισχύσουν περαιτέρω. Είναι μία μεγάλη φωτιά αυτή που άναψε! Τρεις νοσηλεύτριες σε βάρδια με 45-50 ασθενείς… Εφιαλτικό!
Προτείναμε να γίνει επίταξη ξενοδοχείων στην πόλη, ώστε όσοι παίρνουν εξιτήριο και ακόμη είναι θετικοί, να πηγαίνουν εκεί για να μην ανακυκλώνουν τη διασπορά μέσα στην πόλη, επίσης να γίνει επίταξη κάποιου χώρου για να πηγαίνουν οι ηλικιωμένοι και βέβαια είναι απαραίτητη η εμπλοκή του στρατού. Με αυτόν τον τρόπο θα ενισχυθεί το ΕΚΑΒ.»
Η κατάσταση είναι απίστευτη, εξωπραγματική… Ο θάνατος καιροφυλακτεί… Βρισκόμαστε σε εμπόλεμη ζώνη. SOS
καλή εβδομάδα με υγεία
Ει. Δα.
