Γιώργος Μαργαρίτης*
Στις 22 Ιουνίου 1941 ξεκίνησε η επιχείρηση «Μπαρμπαρόσα», η εισβολή των ναζιστικών στρατιών στη Σοβιετική Ένωση. Δεν επρόκειτο απλά για έναν πόλεμο όπως αυτούς που είχε γνωρίσει νωρίτερα η Ευρώπη. Επρόκειτο για έναν πόλεμο «εξόντωσης», έναν ολοκληρωτικό πόλεμο. Πέρα από τον στρατηγικό στόχο της εξολόθρευσης του «ιουδαιο-μπολσεβικισμού» που, σύμφωνα με την ορολογία του ναζισμού και τα διάχυτα «πιστεύω» του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, κατάτρωγε τις σάρκες της Ευρώπης, υπήρχαν και τα πιο άμεσα οφέλη. Ο επισιτισμός της δυτικής Ευρώπης και ο εφοδιασμός του Γ΄ Ράιχ είχαν άμεση ανάγκη από τη λεηλασία των πλουτοπαραγωγικών πόρων της Ουκρανίας και της Ρωσίας. Αυτό στην πράξη σήμαινε ότι ο πόλεμος που ξεκινούσε θα είχε ως παρονομαστή την αρπαγή, τη λεηλασία, την καταστροφή.
Τα σχέδια πρόβλεπαν τέτοιας έκτασης «εκμετάλλευση» των κατακτημένων εδαφών που, τριάντα εκατομμύρια Σοβιετικοί πολίτες, Ουκρανοί και Λευκορώσοι κυρίως, θα καταδικάζονταν είτε στον θάνατο από ασιτία, είτε στον άνευ ορίων ξεριζωμό. Οι ναζί δεν είχαν κανένα πρόβλημα να εγγράφουν τα εγκληματικά τους σχέδια στις «οδηγίες» για τη διεξαγωγή του πολέμου: σε τελευταία ανάλυση, σύμφωνα με την φυλετική θεωρία, επρόκειτο για «υπανθρώπους» ο θάνατος των οποίων μπορούσε να αποτελέσει μέρος του σχεδίου για ανάδειξη της «ανώτερης φυλής».
Ελάχιστες αμφιβολίες υπήρχαν ως προς την έκβαση του πολέμου. Οι υπάνθρωποι και το αρρωστημένο καθεστώς τους θα κατέρρεαν κάτω από τα ανελέητα πλήγματα της Βέρμαχτ. Η προετοιμασία της σαρωτικής εκμετάλλευσης ήταν το κύριο μέλημα του σχεδιασμού. Την δυναμική της στήριξη θα αναλάμβαναν οι «ομάδες δράσης» τα Einzatzgruppen. Αυτές οι μονάδες προέρχονταν από την μετονομασία των ειδικών δυνάμεων της γερμανικής αστυνομίας, των τμημάτων για την «αποκατάσταση της τάξης», κάτι αντίστοιχο των ΜΑΤ στην σημερινή ελληνική εκδοχή. Αυτά τα τμήματα είχαν ιδρυθεί το 1936 με πρόσχημα την ευταξία των Ολυμπιακών Αγώνων του Βερολίνου. Με την έλευση του πολέμου μετασχηματίστηκαν σε αστυνομικούς μηχανισμούς μάχης. Έδρασαν στην Πολωνία με ακραία δολοφονικό τρόπο και είχαν πλέον όλη την απαιτούμενη πείρα για να δράσουν στα σοβιετικά εδάφη. Άρχισαν να δολοφονούν μαζικά από την πρώτη κιόλας ημέρα του πολέμου.
Στην πολύτομη επίσημη γερμανική ιστορία «Η Γερμανία και ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος» που ξεκίνησε να συντίθεται την επαύριο της γερμανικής ενοποίησης το 1991, η εισβολή στην ΕΣΣΔ απασχολεί τον τόμο τέσσερα. Στο προσεκτικά γραμμένο κείμενο αποτυπώνεται πρώτα η απόλυτη εμπιστοσύνη της γερμανικής πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας στην γρήγορη και νικηφόρα έκβαση του πολέμου.
Σε τελευταία ανάλυση η Γερμανία θα κινητοποιούσε ενάντια στην ΕΣΣΔ το σύνολο του στρατιωτικού της δυναμικού υπερεξοπλισμένου με τα λάφυρα από τις νικηφόρες εκστρατείες ενάντια στην Πολωνία, στην Δανία, τη Νορβηγία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, τη Γαλλία, την Γιουγκοσλαβία και την Ελλάδα. Η συνδρομή της Φινλανδίας, της Ρουμανίας, της Σλοβακίας, της Ουγγαρίας, την Ιταλίας ήταν δεδομένες καθώς και εκείνη των μονάδων «εθελοντών» που δημιουργήθηκαν σε πολλές χώρες στο όνομα της αντι-μπολσεβίκικης σταυροφορίας. Στον προηγούμενο πόλεμο η τσαρική Ρωσία είχε ηττηθεί από μικρό μέρος του γερμανικού στρατού και αντίστοιχο του στρατού της Αυστροουγγαρίας….
Η πεποίθηση στην στρατιωτική ανωτερότητα των εισβολέων άρχισε να κλονίζεται, πάντα σύμφωνα με την επίσημη γερμανική ιστορία, από τις πρώτες ημέρες του πολέμου. Η αιτία ήταν η μαχητική διάθεση των στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού. Υπεράσπιζαν λυσσαλέα το έδαφος της χώρας τους, εξαπέλυαν αντεπιθέσεις στην πρώτη ευκαιρία που τους παρουσιαζόταν ενώ, όταν οι μονάδες τους κυκλώνονταν ή διαλύονταν, μεγάλα τμήματά τους κατέφευγαν στα δάση και στις ελώδεις περιοχές δημιουργώντας εκεί βάσεις αντίστασης και ισχυρά παρτιζάνικα τμήματα.
Ακόμα και οι εκλεκτές θωρακισμένες δυνάμεις του γερμανικού στρατού χρειάστηκε να στραφούν προς τα πίσω για να εκκαθαρίσουν θύλακες αντίστασης των σοβιετικών παρτιζάνων. Οι κάτοικοι των χωριών βοηθούσαν με όλα τα μέσα που είχαν στην διάθεσή τους, γεγονός που «εξανάγκαζε» τον γερμανικό στρατό σε «άγρια αντίποινα» κατά την έκφραση των επίσημων Γερμανών ιστορικών.
Οι τελευταίοι δείχνουν να εκπλήσσονται και οι ίδιοι από την μαχητική διάθεση του Κόκκινου Στρατού που — σύμφωνα με τη μυθολογία της ναζιστικής εποχής — είχε πληγεί από εσωτερικές εκκαθαρίσεις και βρίσκονταν αντιμέτωπο με ένα πληθυσμό που μισούσε τους «εβραιο-μπολσεβίκους» δυνάστες του. Μην ξεχνούμε ότι από εκείνη ακόμα την εποχή στην «Δύση» αφηγούνταν τρομακτικές ιστορίες για τα έξι ή επτά ή οκτώ ή εννιά εκατομμύρια Ουκρανών αγροτών που «βάσει σχεδίου» εξόντωσε το «καθεστώς του Στάλιν» στο Χολοντομόρ!
Ας αφήσουμε τις ιστορίες τρόμου σε εκείνους που είναι — τότε ή σήμερα — πρόθυμοι να τις πιστέψουν. Και ας έρθουμε στην πραγματικότητα: οι Σοβιετικοί πολίτες υπεράσπισαν λυσσαλέα την πατρίδα τους. Γιατί; Τι ήταν αυτό που υπεράσπιζαν με ποταμούς αίματος και αμέτρητες θυσίες;
Ίσως η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα να βρίσκεται σε μια απλή ανάγνωση του σοβιετικού συντάγματος του 1936. Ας πάμε στο Κεφάλαιο Δέκα, «θεμελιώδη δικαιώματα και υποχρεώσεις των πολιτών της ΕΣΣΔ».
Άρθρο 118. Οι πολίτες της ΕΣΣΔ έχουν δικαίωμα στην εργασία. Έχουν εγγυημένη πρόσβαση στην εργασία και στην δίκαιη αμοιβή της…
Άρθρο 119. Οι πολίτες της ΕΣΣΔ έχουν δικαίωμα σε ανάπαυση και διακοπές. Το δικαίωμα αυτό υλοποιείται με την κατοχύρωση της εργάσιμης ημέρας των επτά ωρών και την κατοχύρωση ετήσιων περιόδων διακοπών με πλήρεις αποδοχές. Για την διευκόλυνση των εργαζόμενων εξασφαλίζεται ένα πλήρες δίκτυο σανατορίων, οίκων ανάπαυσης, εγκαταστάσεων υποδοχής για τον εργαζόμενο λαό…
Άρθρο 120. Οι πολίτες της ΕΣΣΔ προστατεύονται στα γεράματά τους καθώς και σε περίπτωση αδυναμίας εργασίας λόγω ασθένειας, ή άλλης αιτίας. Απολαμβάνουν πλήρη κοινωνική προστασία και ασφάλιση με αποκλειστικά έξοδα του Κράτους, ελεύθερη πρόσβαση σε κάθε υπηρεσία υγείας και ευρύ δίκτυο κέντρων υγείας και νοσοκομείων στη διάθεση του εργαζόμενου λαού.
Άρθρο 121. Οι πολίτες της ΕΣΔ έχουν πλήρη δικαιώματα στη μόρφωση… Όλες οι βαθμίδες της εκπαίδευσης είναι δωρεάν. Οι σπουδές στην ανώτατη εκπαίδευση θα γίνονται με την μέριμνα του Κράτους…. Η διδασκαλία γίνεται στην εθνική γλώσσα της κάθε εθνότητας της ΕΣΣΔ… Εργοστάσια, κρατικά ή συνεταιριστικά αγροκτήματα κλπ. μεριμνούν για την μόρφωση των εργαζομένων σε αυτά.
Άρθρο 122. Οι γυναίκες στην ΕΣΣΔ έχουν ίδια δικαιώματα με τους άνδρες σε όλα τα πεδία της οικονομικής, πνευματικής, κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Ίδια αντιμετώπιση στην εργασία και στην αμοιβή της, προστασία της μητρότητας και της ανατροφής των παιδιών από το Κράτος. ….
Άρθρο 123. Ισότητα δικαιωμάτων σε όλους του πολίτες της ΕΣΣΔ ανεξάρτητα από εθνότητα ή φυλή….
Άρθρο 124. Οι πολίτες της ΕΣΣΔ απολαμβάνουν ελευθερία συνείδησης. Ως εκ τούτου η Εκκλησία διαχωρίζεται από το Κράτος και διαχωρίζεται από την Εκπαίδευση. Η θρησκευτική λατρεία όπως και η ελευθερία της αντιθρησκευτικής έκφρασης αναγνωρίζονται και προστατεύονται για όλους τους πολίτες.
Άρθρο 125. Ελευθερίες που προστατεύονται από τον Νόμο: έκφρασης, τύπου, μαζικών εκδηλώσεων, διαδηλώσεων και άλλων κινητοποιήσεων.
Και πολλά άλλα.
Αυτά υπεράσπιζαν οι πολίτες της ΕΣΣΔ. Θα ήταν ενδιαφέρουσα μια σύγκριση με το σύνταγμα του Γ΄ Ράιχ, τις δικές του αξίες και τις δικές του «ελευθερίες» που ήρθαν οι δολοφονικές στρατιές του να επιβάλλουν «δια πυρός και σιδήρου» στους πολίτες της ΕΣΣΔ.
Συγχωρείστε με όμως… Ξεχάστηκα…. Το Γ΄ Ράιχ δεν είχε σύνταγμα… Ο ναζισμός δεν έχει καταστατικές, συμβατικές «υποχρεώσεις»… Ο «Φύρερ» εκφράζει το πνεύμα της Φυλής και, εφόσον υπάρχει επίσημος εκφραστής και ερμηνευτής του πνεύματος της Φυλής όλα τα υπόλοιπα περισσεύουν. Ο δρόμος είναι έτσι ανοικτός σε όλα τα εγκλήματα, σε όλη τη φρίκη.
ΥΓ. Στο ορατό μέλλον υπάρχει μια πιθανότητα να καλέσουν τον ελληνικό λαό οι κυβερνήτες του να υπερασπιστεί την εδαφική επικράτεια και τα κυριαρχικά δικαιώματα της πατρίδας μας. Αναρωτιούνται μήπως οι εγχώριοι υπάλληλοι των τοκογλύφων δυναστών της χώρας για το τι θα πουν στους «πατριωτικούς» δεκάρικους που θα εκφωνήσουν; Τι θα καλέσουν τους Έλληνες να υπερασπιστούν; Την ανεργία τους; Τους μισθούς πείνας των 300 -400 ευρώ; Την μιζέρια τους; Το άγχος τους; Τους ξενιτεμένους τους; Το ανύπαρκτο μέλλον τους;
Αυτός είναι μάλλον ο λόγος που οι ιθύνοντες στα υψηλά κλιμάκια της εξουσίας παρουσιάζονται ψοφοδεείς μπροστά στον επερχόμενο κατακτητή. Με τις πολιτικές τους, τα μνημόνιά τους, την απέραντη φαυλότητά τους έχουν ήδη ανοίξει τις πόρτες στον εχθρό. Σε τελευταία ανάλυση ανάμεσα στον λαό τους και στον εχθρό θα προτιμήσουν μάλλον τον δεύτερο. Το έχουν ξανακάνει πάρα πολλές φορές στην ιστορία….
——————-
*Ο Γιώργος Μαργαρίτης είναι καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
