“Αιχμάλωτη ενός άστρου” γράφει η Σοφία Παυλίδου
«Και ένα τέταρτο μητέρας αρκεί για δέκα ζωές» Οδ. Ελύτης
Σοφία Παυλίδου
Απρίλης του 198… Μεγάλη Παρασκευή και ο ήχος της καμπάνας ντύνει πένθιμα τις ανάσες της Άνοιξης, που σκιρτά παντού ξεπροβάλλοντας νικηφόρα. Τι αντίθεση… Θάνατος και αναγέννηση μαζί…
Μαζί με τη φιγούρα του Εσταυρωμένου και η φιγούρα της μάνας μου σα μορφή επικείμενης απώλειας. Δύο αποκαθηλωμένες φιγούρες που ο αέρας τις σκορπά μαζί με τον άμωμο ψαλμό και τις φέρνει ένα τριγύρω έξω από την εκκλησιά, ίσαμε την αυλή του πατρικού μου.
Όλα συμπάσχουν. Άνθρωποι, άγγελοι, προφήτες, πουλιά, αστέρια. Η θνητότητα, η λύπη κι ο πόνος της απώλειας σε απόλυτη συμπόρευση.
Ο υπόκωφος ήχος με βρίσκει ίσια στην καρδιά και ο θρήνος σταυρώνει και τη δική μου εφηβική ψυχή. Χάνεται η ματωμένη μου αθωότητα μέσα στα κλειστά, υγρά, μεγάλα της μάτια. Νομίζω πως από κει ποτέ της δεν λυτρώθηκε. Ο θρήνος γίνεται ακόμη πιο επιβλητικός, θρήνος του ζουρνά που κλαίει ασίγαστος στο πανηγύρι του. Έτσι θαρρώ αγάπησα πιο πολύ τη μουσική.
Είναι που αυτός ο υπόκωφος ήχος καθορίζει τους παλμούς της καρδιάς μου. Η αποκαθήλωση με καθηλώνει σε ακινησία. Ψάχνω να βρω τις ανάσες μου μες από τις δικές σου, μάνα. Ο χτύπος δυνατός, ο ήχος βαρύς.
«Ἡ ζωὴ» … Μία
«ἐν τάφῳ» …Δύο
«κατετέθης» … Τρεις …ανάσες.
Όλα βυθίστηκαν σε μια μακρόσυρτη σιωπή. Η απώλεια ήταν πια πραγματικότητα και το παράλογο έγινε δυνατό.
Σήκω, μάνα, και θα σου βάλω ν’ ακούσεις πάλι, όπως τότε, το αγαπημένο σου τραγούδι, «Όλα σε θυμίζουν». Μίλα μου ξανά. Πού να βρω, μάνα, έναν μαγικό τρόπο που ν’ ανασταίνει ψυχές, για να σε φέρω πάλι πίσω; Αυτός ο πόνος έχει τα πιο μεγάλα – αιχμηρά φωνήεντα.
Έρημος κι ακατανόητος κι ο ορίζοντας. Τον κατάλαβα, όταν ανάμεσα στα λιγοστά αστέρια βρήκα ένα που το έψαχνα. Το σημάδεψα. Του έδωσα τ’ όνομά σου. Για να μπορώ να σε βρίσκω τις νύχτες, να σου μιλώ, να σ’ ανασταίνω, να μη φοβάμαι. Να, έτσι, για να ακούω το γλυκό σου νανούρισμα, για να έχω κάποιον να φωτίζει τη θλίψη που σκέπασε ασήκωτη τον κόσμο μου. Πες πως είναι μια προσπάθεια για να σε βρω σε εικόνες. Άλλοτε σκοτεινές και άλλοτε παρηγορητικές, γαλήνιες.
Μητέρα, ποτέ δε σε έχασα. Είμαι αιχμάλωτη του άστρου σου… Θυμάμαι τα μάτια σου, το γέλιο, το χάδι, τη μυρωδιά σου, αυτήν τη μυρωδιά σου του γιασεμιού…
Τα ψιθυρίσματα της ψυχής μου σκοτεινά, μα νιώθω καλύτερα σαν «αιχμάλωτη». Δεν μπορώ να δραπετεύσω. Δεν θέλω. Έτσι συνεχίζω να ζω. Αιχμάλωτη της μνήμης…
Από τότε έτσι πορεύτηκα. Ταξιδιώτισσα με αποσκευές τις προσευχές, τις ευχές και την αγάπη, που ήταν καθρεφτισμένη σε κάθε σου πράξη, αναβλύζοντας αθόρυβα. Έτσι γαλήνεψε ο πόνος μέσα μου, σαν του ψωμιού την αναγκαία απλότητα.
Έτσι πορεύτηκα. Ταξιδιώτισσα στον κόσμο των ονείρων και των αναμνήσεων, των αστεριών και των χωμάτων, σ’ αυτόν τον κόσμο «τον μικρό, τον μέγα», όπου η ζωή και ο θάνατος ανταμώνουν.
Έτσι έμαθα να τραγουδώ και να ονειρεύομαι… Τίποτα παραπάνω από ένα λευκό ίχνος του γλάρου στ’ ακρογιάλι.
Απόψε φυσάει, φυσάει…
«Όμως απόψε, βιάζομαι απόψε, να παραμερίσω όλη τη λησμονιά και στη θέση της να ακουμπήσω μια μικρή ανεμώνη» Τ. Λειβαδίτης.
Μανούλα μου, κι αυτόν τον Απρίλη κουβεντιάζω με το άστρο σου. Μ’ ακούς;
…………………………………………………
Η Σοφία Παυλίδου είναι εκπαιδευτικός
