Γιώργος Δουλγέρογλου
Με αφορμή την πολυδιαφημισμένη παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Βεροίας “ανθισμένες ροδακινιές”, θα προσπαθήσω να εκφράσω κάποιες απόψεις μου, όχι στην βάση της καλλιτεχνικής άποψης , αλλά απλά σαν Βεροιώτης πολίτης, που νιώθει ότι η πόλη του δέχεται μια άδικη επίθεση και θέλει να την υπερασπισθεί. Πεδίο αντιπαράθεσης το πολιτιστικό παρελθόν της πόλης , το Φεστιβάλ Παραγωγής και η σχέση της πόλης με το ροδάκινο.
Απευθύνομαι στην σεναριογράφο κα Κορίνα Βασιλειάδου, τον σκηνοθέτη κο Χάρη Πεχλιβανίδη και τον καλλιτεχνικό διευθυντή κο Γιάννη Παρασκευόπουλο. Κατά σύμπτωση κανείς από τους τρεις τους δεν είναι Βεροιώτης. Τουτέστιν κανείς τους δεν βίωσε την διαδικασία παραγωγής (από το κλάδεμα και την ανθοφορία, μέχρι την παραγωγή και την διάθεση ) του συγκεκριμένου φρούτου. Δεν βίωσε επίσης και το κλίμα της εποχής του Φεστιβάλ Παραγωγής. Βέβαια θα μπορούσε να ισχυρισθεί κανείς, πως οι πηγές που άντλησαν το υλικό τους ήταν άνθρωποι με βαθιές γνώσεις του θέματος. Μένει να μας τις αποκαλύψουν, γιατί οι απόψεις της πλειονότητας των θεατών που παρακολούθησαν ως τώρα την παράσταση είναι διαμετρικά αντίθετες.
Το Φεστιβάλ Παραγωγής λοιπόν, για να μαθαίνουν και οι νεότεροι , δεν ήταν αυτή η γκροτέσκο παρουσίαση μέσα από τα μάτια μιας σπαστικής καρικατούρας δημοσιογράφου , ούτε συνέβαλε ποτέ καμιά “ηρωική αρχαιολόγος”, (έλεος πια )!
Αντίθετα το Φεστιβάλ ήταν μια ανοιχτή συλλογική γιορτή που περίμεναν όλοι με χαρά και προσμονή και συμμετείχαν ΟΛΟΙ οι κάτοικοι αυτής της πόλης. Είτε ως συμμετέχοντες , είτε ως κατασκευαστές (αρμάτων , στολών κ.α ), είτε ως θεατές.
Όλα εθελοντικά, όλα αφιλοκερδώς, προσφερόμενα. Μοναδική ανταμοιβή τα αισθήματα χαράς. Για χρηματική αμοιβή ούτε σκέψη. Θυμάμαι τον εαυτό μου πιτσιρίκο στους ώμους του πατέρα μου να χαιρετάω την αδελφή μου και την ξαδέλφη μου πάνω στην καρότσα του τρακτέρ του θείου μου, που με τις άοκνες προσπάθειες και το μεράκι της γειτονιάς (Τσερμένι ) μετατράπηκε σε ένα υπέροχο άρμα με θέμα το καλαμπόκι. Όλη η πόλη μια γιορτή, που έσφυζε από ενέργεια, δημιουργικότητα και έντονο ερωτισμό. Ονειρικές καταστάσεις.
Πάμε τώρα στην ενότητα με τον παραπλανητικό και απατηλό τίτλο ανθισμένες ροδακινιές που είναι και ο κορμός της παράστασης. Πιστεύω λοιπόν πως αυτός ο τίτλος, χωρίς εισαγωγικά, παραπέμπει σε καταστάσεις ευφορίας, γαλήνης , ανάτασης ψυχής ή κάτι τέτοιο. Δυστυχώς όμως όπως κι εγώ έτσι και οι περισσότεροι γελαστήκαμε. Το έργο πραγματεύεται αρρωστημένες , εφιαλτικές καταστάσεις, αγγίζοντας τα όρια της ύβρεως για την αξιοπρέπεια της συμπαθούς τάξης των ροδακινοπαραγωγών αλλά και της πόλης ολόκληρης.
Κι αυτό γιατί το ροδάκινο είναι στενά συνυφασμένο με την ιστορία της Βέροιας. Κάτω από τις ροδακινιές, ανθισμένες ή καρποφορούσες διαδραματίστηκαν ιστορίες παθιασμένων ερώτων, αγάπης αλλά και χωρισμών. Επίσης χύθηκαν τόνοι ιδρώτα και κλάματος, αλλά και αμέτρητη αγωνία μέχρι την ολοκλήρωση της παραγωγής. Οι κόποι αυτής της διαδικασίας τις περισσότερες φορές πιάσαν τόπο. Σπούδασαν παιδιά, ανοίχτηκαν σπιτικά, δημιουργήθηκαν οικογένειες.
Μοιραία λοιπόν γεννώνται τα ερωτήματα:
Γιατί αυτή η παραποίηση της ιστορικής αλήθειας;
Προς τι το μίσος και η μιζέρια απέναντι σε μια πόλη που δέχθηκε στην αγκαλιά της αλλόθρησκους και πρόσφυγες αφομοιώνοντας τους ειρηνικά και αναίμακτα;
Μήπως επειδή η δυστυχία και η εξαθλίωση “πουλάνε”;
Ήρεμα ρωτάω.
Παρόλα αυτά εγώ προτρέπω το θεατρόφιλο κοινό της πόλης, που και γνώση και πείρα έχει, ΝΑ ΔΕΙ την παράσταση και να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Θα ‘τανε άδικο άλλωστε, να μην θαυμάσει κανείς τα υπέροχα σκηνικά και τα κοστούμια εποχής του Τάσου Πρωτοψάλτου , καθώς και τις φιλότιμες προσπάθειες των ταλαντούχων ηθοποιών να σώσουν οτιδήποτε αν σώζεται από ένα ανέμπνευστο, μίζερο και νοσηρό σενάριο.
Γιώργος Δουλγέρογλου
Φωτογραφίες: faretra.info
