Η τελευταία συναυλία του Θάνου Μικρούτσικου στη Βέροια – Αναδημοσίευση με αφορμή το θάνατό του
Η Φαρέτρα στη μνήμη του μεγάλου μουσικοσυνθέτη Θάνου Μικρούτσικου, που έφυγε από τη ζωή πριν λίγες ώρες, σήμερα Σάββατο 28 Δεκεμβρίου, αναδημοσιεύει το ρεπορτάζ από την τελευταία του συναυλία στη Βέροια τον Μάιο του 2018. Πριν τη συναυλία ο Δήμος Βέροιας τίμησε τον Θάνο Μικρούτσικο για την προσφορά του στον Πολιτισμό.
Θάνος Μικρούτσικος και Χρήστος Θηβαίος στη Βέροια. Μια δυνατή συναυλία συνθέσεων και αντιθέσεων
Σε μια συναυλία, όπου η μουσική γινόταν λόγος, ο λόγος θέατρο, οι νότες κίνηση και η συμμετοχή του κόσμου ενθουσιώδης αποδέκτης του όλου δρώμενου, ο Θάνος Μικρούτσικος και ο Χρήστος Θηβαίος συλλειτούργησαν καλλιτεχνικά με κοινή συνισταμένη το πάθος.
Μέρα της επίσημης ένταξης του Δήμου Βέροιας στο Ελληνικό Κράτος η χθεσινή και ο Θάνος Μικρούτσικος, ανταποδίδοντας την τιμή της πόλης στο πρόσωπό του για την προσφορά του στα πολιτιστικά της δρώμενα, της χάρισε μια βραδιά, όπου η μουσική και τα τραγούδια του, με πρωτεϊκές μεταμορφώσεις κάθε φορά, με την ανεξίτηλη όμως δική του σφραγίδα πάντα, εξακολουθούν να συγκινούν σαράντα και πάνω χρόνια.
Χώρος Τεχνών της Βέροιας και δίπλα στο Θάνο ο Χρήστος Θηβαίος. Οι δυο τους σ’ ένα κοινό ταξίδι στο «Σταυρό του Νότου» με συνεπιβάτες όλους, όσοι κατέκλυσαν από νωρίς το Θέατρο για να τους ακούσουν.
Στη σκηνή ένα βαθύ μπλε, υποβάλλοντας πότε την αίσθηση της απεραντοσύνης του ουρανού και πότε της θάλασσας, εναλλάσσεται με το ζεστό πορτοκαλί. Τα χρώματα παίζουν με τη μουσική.
Δυο μόνο μουσικοί πάνω στη σκηνή, «ο άνθρωπος ορχήστρα», όπως χαρακτήρισε ο Μικρούτσικος το Θύμιο Παπαδόπουλο με τα πνευστά του και ο Μάξιμος Δράκος, μεγάλος πιανίστας κατά το συνθέτη.
«Ο Άμλετ στη βροχή», το «κακόηθες μελάνωμα» – μια λεκτική στάση, για να φανεί η στιχουργική εμβέλεια του Αλκαίου και του Τριπολίτη- η φωνή του Θηβαίου απλώνεται στο χώρο, οι κινήσεις του βρίθουν θεατρικότητας, το ταξίδι προχωρά και ο «Σταυρός του Νότου» ξεπροβάλλει στον ορίζοντα.
Ήδη οι πρώτες νότες τον θυμίζουν στον κόσμο. Ηλεκτρισμός… Ο “Σταυρός του Νότου”μεγάλωσε δυο γενιές και συνεχίζει. Ποιο είναι το μυστικό;
Ο Θάνος πιστεύει και το λέει πως κάθε γενιά δε θεωρεί απλά δικό της τον Καββαδία, τον κάνει δικό της, κυνηγώντας το όνειρο.
«Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία»… «Κατακτώντας το ανέφικτο! Αυτό ήταν πάντα το δικό μου motto» δηλώνει.
«Ο Γουίλυ ο μαύρος θερμαστής» δονεί το χώρο. Τα πνευστά και τα δύο πιάνα συνομιλούν και εναλλάσσονται αποδίδοντας τις λεπτότερες συναισθηματικές αποχρώσεις λίγο αργότερα… Οι φωνές του Θηβαίου και του Μικρούτσικου πότε μόνες, πότε μαζί, δένουν, χωρίζονται, αλληλοσυμπληρώνονται, προχωρούν στο ταξίδι…
«Ήτανε εκείνη η νυχτιά που φύσαγε ο Βαρδάρης… Κάτω από φώτα κόκκινα κοιμάται η Σαλονίκη…». Ο κόσμος τραγουδά. Το άρωμα της ποίησης του Καββαδία, όσο ποτέ στην ατμόσφαιρα…
Ο Μικρούτσικός τώρα μόνος στη σκηνή, μόνος με το πιάνο του. Οι νότες πότε νοσταλγούν, πότε οργίζονται, πότε ρωτούν μαζί με τους στίχους του ποιητή. Ρωτούν κι απαντούν «Γιέ μου, πού πας; Μάνα, θα πάω στα καράβια…» Ο συνθέτης τούς τραγουδά. Ο κόσμος τον αποθεώνει. Αυτός δε ντρέπεται να κλάψει. Σηκώνεται όρθιος, χαιρετά. Σκουπίζει τα μάτια του… Υποκλίνεται, υποκλίνεται στον κόσμο, στη μουσική, στην ποίηση…
Ο Θηβαίος ξαναμπαίνει στη σκηνή. Τα δικά του τραγούδια φέρνουν αλλιώτικο αέρα. Ξεκινούν οι πρώτες νότες από το «Πόσο πολύ σ’ αγάπησα, κανείς δε θα το μάθει». Ο κόσμος τραγουδά σιγά. Ο Θηβαίος με την κιθάρα του σαν παλιός τροβαδούρος κατεβαίνει από τη σκηνή. Κατεβαίνει και ο Θύμιος Παπαδόπουλος με το σαξόφωνό του. Γίνονται ένα με τον κόσμο. Τραγουδούν πια όλοι μαζί.
Κι ύστερα πάλι ένταση πάνω στη σκηνή, ο Θηβαίος της νεολαίας. Κι ύστερα η «μικρή πατρίδα» κι ύστερα πάλι Μικρούτσικος και ξαφνικά η «Πιρόγα» του. Κυριαρχούν απρόβλεπτες εναλλαγές, αντιθέσεις, συνθέσεις των αντιθέσεων.
Σε κάποια στιγμή το κλαρίνο του Παπαδόπουλου γίνεται ηπειρώτικο μοιρολόι που κλαίει μόνο του, γιατί γίναμε « ένα πεδίο βολής φτηνό, όπου ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι…». Οι συμβολισμοί είναι απλοί και έκδηλοι…
Ο Μητροπάνος είναι απών, η «Πιρόγα» του όμως και η «Ρόζα» είναι πάντα εδώ και πάντα δικά του και τον θυμίζουν.
«Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία, πώς η ιστορία γίνεται σιωπή…» η βραδιά φτάνει στο τέλος της. Ο κόσμος χειροκροτά όρθιος.
Οι τέσσερις πρωταγωνιστές της βραδιάς υποκλίνονται.
Ο Μικρούτσικος μιλά στην πόλη, σε όλους: «Είναι πολύ σημαντικό να στηρίζετε τον πολιτισμό. Για ν’ αλλάξει ο κόσμος, για γίνει εκείνη η κοινωνία, όπου ο ψαράς θα γράφει ποιήματα και ο ποιητής θα ψαρεύει…»
Η βραδιά τελειώνει, τα πρόσωπα λάμπουν, ο απόηχός της κρατά…
Φωτογραφίες: faretra.info
