Δημοτικό Ωδείο Βέροιας: “Ο Ευτυχισμένος Πρίγκιπας” –  Ένα τρυφερό μουσικό παραμύθι από τους μαθητές της Πόπης Φιρτινίδου

Και φέτος, για έβδομη συνεχή χρονιά, η Πόπη Φιρτινίδου και οι μικροί μαθητές της, πιστοί στη ιδέα της διοργάνωσης «κόκκινη κλωστή δεμένη, στο πεντάγραμμο μπλεγμένη», προσφέρουν μέσα από το Δημοτικό Ωδείο Βέροιας μια εκδήλωση που τη χαρακτηρίζει από τη μια η τρυφερότητα και η ευαισθησία κι από την άλλη η σαφής κοινωνικοπολιτική ματιά που προβληματίζει.

«Ο Ευτυχισμένος Πρίγκιπας» του Όσκαρ Ουάιλντ, μιας από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του 19^ου αιώνα στον συγγραφικό χώρο, αποτελεί νότα αισιοδοξίας για τη νίκη της καλοσύνης πάνω στη σκληρότητα του κόσμου μας. Μια νίκη που την έχει ανάγκη το μικρό παιδί ιδιαίτερα τις μέρες των Χριστουγέννων που χαρακτηρίζονται μέρες ελπίδας και αγάπης.

Ντύνοντας η Φιρτινίδου αυτό το παραμύθι με κομμάτια πιάνου παιγμένα έξοχα από τα δάχτυλα των μαθητών της και με ιδιαίτερες διαφάνειες που παρέπεμπαν όχι μόνο στο τότε αλλά και στο τώρα, που ο κόσμος μας έχει γίνει πραγματικά απάνθρωπος, έδεσε την σπάνια, ηχογραφημένη για το ραδιόφωνο, αφήγηση του Δημήτρη Χορν σ’ ένα σύνολο, όπου ήχος και εικόνα, μουσική και παραμύθι κύλησαν αρμονικά σε μια  πετυχημένη εκδήλωση, όπου τη σφραγίδα της έβαλε και η εμπνευσμένη εικονογραφική μεταφορά του θέματος στην αφίσα από τη Σοφία Παυλίδου.

Οι μικροί μαθητές και η δασκάλα τους καταχειροκροτήθηκαν από το κοινό, που γέμισε τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών της Βέροιας, εκτιμώντας τις εκδηλώσεις της Πόπης Φιρτινίδου, που τις διακρίνει πάντα η πρωτοτυπία και η ποιότητα.

far

Φωτογραφίες: faretra.info

Συντελεστές της εκδήλωσης

Η ηχογράφηση που ακούγεται έγινε το 1977 για

το Δεύτερο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας

 Διαβάζει ο Δημήτρης Χορν (1921 – 1998)

 ———————————————–

Στην προβολή των εικόνων μας βοήθησε ο Αναστάσης Κετίκογλου

Επιλογή προβαλλόμενων εικόνων: Πόπη Φιρτινίδου

Το έργο που συνοδεύει το κομμάτι της Ζωής Παναγιωτίδου είναι της ίδιας

Το θέμα της αφίσας ζωγράφισε η Σοφία Παυλίδου

…Όταν ζούσα και μέσα μου φώλιαζε ανθρώπινη καρδιά, δεν ήξερα τι είναι τα δάκρυα, γιατί έμενα στο Παλάτι της Αφροντισιάς, όπου δεν είχε θέση καμιά λύπη, κι ούτε ποτέ επιτρέπουν σε καμιά λύπη να μπει. Τις ώρες της ημέρας έπαιζα με τους φίλους μου στον κήπο, και το βράδυ ήμουν ο πρώτος στο χορό. Γύρω απ᾿ όλο τον κήπο υψωνόταν ένας μεγάλος τοίχος και ποτέ δε ρώτησα να μάθω τι βρισκότανε πίσω απ᾿ αυτόν τον τοίχο που ήταν τόσο ψηλός· τόσο ωραία ήταν όλα εκεί μέσα! Οι αυλικοί μου με φώναζαν Ευτυχισμένο Πρίγκιπα, και πραγματικά, ήμουν ευτυχισμένος, αν βέβαια λογαριάζεται για ευτυχία το να διασκεδάζει κανείς συνέχεια. Έτσι λοιπόν, έζησα, κι έτσι πέθανα, ευτυχισμένος. Και τώρα που δε ζω πια, μ᾿ έβαλαν τόσο ψηλά εδώ πάνω, που μπορώ και βλέπω όλη την ασχήμια και τη φτώχεια της πολιτείας μου· και παρόλο που η καρδιά μου είναι φτιαγμένη από μολύβι δεν μπορώ να κάνω άλλο, απ᾿ το να κλαίω…

………………………………………………………………………………

Η μετάφραση που ακούγεται έγινε από τον Ηρακλή Λαμπαδαρίου

και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις «Σαΐτα»