Δημήτρης Βαλαής “Τον αλήτη!…”
Τον αλήτη!…
Σου ανακατεύει τα μαλλιά,
χαϊδεύει το πρόσωπό σου,
φιλάει τα χείλη σου…
Η καυτή ανάσα του
πυρπολεί το λαιμό σου
κι αναστατώνει τις αισθήσεις σου,
συντρίβοντας (δυστυχώς!)
όλα σου τα ”πρέπει” και τα ”μη”!…
Και να! Τώρα…
γίνεται πιο ορμητικός,
το θράσος του περισσεύει
και ξαφνικά
(που να τον πάρει ο διάολος!),
ανασηκώνει τη φούστα σου!!!
…Κι εσύ
μια θεά της νύχτας,
λουσμένη στο φως του φεγγαριού!
Πανέμορφη, ερωτική, φιλήδονη…
Απολαμβάνεις τα χάδια του,
τα φιλιά του, τα ψιθυρίσματά του
και με μισόκλειστα μάτια…
του δίνεσαι ολοκληρωτικά!…
Και καθόλου δε σε μέλει, που,
καθισμένος στο απέναντι παγκάκι,
παρακολουθώ κάθε σου κίνηση,
κάθε σου έκφραση
και κοντεύω να εκραγώ
από ζήλια και πόθο!…
Ούτε περνάει απ’ το μυαλό σου,
πως… η εικόνα σου
θα βασανίζει τις νύχτες μου, πλέον
κι ότι… μια ζωή
θα μετανιώνω,
που δεν τόλμησα (απ’ αυτόν!)
να σε διεκδικήσω!…
Άτιμε λίβα, αυγουστιάτικε,
την τύχη σου να ‘χα!!!
(Αύγουστος 2011)
Δημήτρης Βαλαής
Δάσκαλος
