Ευφροσύνη Πιτσαλίδου “Σιωπηλά Βήματα”, Μυθιστόρημα
Ένα βιβλίο, κάθε βιβλίο που εκδίδεται, με ορθόδοξους ή ανορθόδοξους τρόπους, δεν έχει κανόνες επιτυχίας, δεν υπάρχουν μέτρα και μεζούρες επίγειας δόξας ή ουράνιας, στους δρόμους της ανάγνωσης. Το βιβλίο οδηγεί, καθοδηγεί νου και γλώσσα, προτείνει χαρακτήρα πράξεων, αφηγηματικά οράματα, παίζει με το σώμα στα φυσικά, με το πνεύμα στα μεταφυσικά, δημιουργώντας παράλληλες αποτελούμενης ζωής συνεννοήσεις, το βιβλίο είναι μια προσευχή που αρχίζει με το τέλος της, σεβούμενη τα ασέβαστα, είναι ο κλειστός δρόμος της λέξης που ανοίγεται με έννοιες, φλέγεται βάτος, χαμηλώνει τόσο όσο να ψηλώνουν οι κορυφές και ν΄ απαγγέλλεις: Όταν οι άνθρωποι γίνουν θεοί / Τα βιβλία θα είναι η κατοικία τους.
”Σιωπηλά Βήματα”, το πρώτο μυθιστόρημα της Ευφροσύνης Πιτσαλίδου, διαρκείας θα έλεγα, αφού καλύπτει 532 σελίδες, σε μια σύγχρονη νεανική, ανελέητου ρίσκου, με ταχύτητες φωτός γραφή, σε σκληρές πίστες μονολόγων και σχεδόν μη αναγκαίων διαλόγων, κόβουν την ανάσα χρώσης τα παραμιλητά, εκρηκτικό μοντάζ μέχρι να αποκάμεις, ένα κινηματογραφικό κύλισμα, πέρασμα, ευτυχισμένης ζαλάδας απολογιών, κινηματογραφίας ”Όνομα του Ρόδου”, ”Κώδικας Ντα Βίντσι” θα έλεγα, με φιδογυριστά μονοπάτια και φυσικές γαινναιοδωρίες… Αντί να σπέρνεις θερίζεις τρέφοντας το κοσμικό, ενίοτε θύματα να γίνονται θύτες, σε δευτερόλεπτα να ενδοσκοπείτε το χάος, να ωριμάζεις για τα ψυγεία, γνώσεις γνώσεις γνώσεις ωσάν σφαίρες από μυδράλια, σε μεγάλες αποθήκες εικόνες θαυμαστές, δεν απουσιάζει διόλου η ποίηση, η μουσική αόρατες σκόνες, η πένα διψά και πεινά δεν χορταίνει ηλικίες, χορεύει σαν άγαλμα και σμιλεύει δαιμόνια τη μαρμάρινη συγγραφή όλης της ζωής, δομημένης πάνω σε σε μια συμπαντική διαστροφή, και ελαττωματική κατασκευή του κόσμου φταίχτη!
Αντιλαμβάνομαι πως δεν είμαι τόσο κατανοητός, μα σας ομολογώ, πως πορεύομαι με το ύφος και το περιεχόμενο που σαμαρώνεται και η συγγραφέας, έτσι θημωνιάζει, έτσι θημωνιάζω, μιας προφορικής πλούσιας ροής, που μεταπηδά πρωταθλήτρια στη γραπτή γλώσσα, με σιωπές φανερές και κραυγές σκυφτές, κυνηγώντας τον χειρότερο εγκληματία όλων των εποχών, τον Ανθοφόνο, στην επιστήμη της επαγωγικής και αναλυτικής σκέψης, γεννώντας όνειρα που διασώζουν ανθρώπινες αόρατες διοράσεις!
Ας ανακαλύψουμε το βιβλίο όμως, αργά αργά, άφθονα, μεστά, με συγκεκριμένα βάθη. Πρωταγωνιστεί η ομάδα ΚΟΣΜΟΣ, η υποσχόμενη ιδανικής φιλίας κι αγαθού έρωτα, η Κίρκη, ο Ορφέας, ο Στέφανος, η Μάγια, ο Οδυσσέας, ο Σωτήρης, δίχως επώνυμα, παρά στο τέλος του βιβλίου, δεν το κρύβω, επειδή μπαινόβγαιναν πυκνά αυτά τα ονόματα και σε αβέβαιους χρόνους, αφαίρεσα τα ονόματά τους, κεντώντας τον καμβά ανάγνωσης μου με ένα όνομα όλοι τους, αφήνοντας πνοή που δεν θέλει να εκδικηθεί με θάνατο, αλλά με πόνο, ως Σύμβουλος Αναγνώρισης κι Αξιοποίησης Χαρισμάτων, καθώς η ομορφιά, συχνά, δεν οράτε, εισπνέεται, ενώ το ατού του βιβλίου είναι ο χειρισμός της γλώσσας και το αλαφαβητάρι της να μας ανακαλύπτει, πολλαπλασιάζοντάς μας!!!
Πολυταξιδεμένο βιβλίο, τα περιεχόμενα του εννοώ και οι θεαματικές θεματικές διαδράσεις του! Νέα Υόρκη, Παρίσι, Άγιος Νικόλαος Νάουσας, Λίμνη Σακούρα Ιαπωνίας, Χαλκιδική, Αθήνα, Αρκοσόλια Ημαθίας, Θάσος, Φραγκφούρτη, Εδιμβούργο, Νησιά Φίτζι, Κίμωλος, Νήσοι Lofoten Νορβηγίας, Βόρειος Πόλος, Σεϋχέλες, Καταρράχτες Έδεσσας, Σλοβακία, Νοσοκομείο Νάουσας, Σκωτία … Έξι φόνοι, έξι η ομάδα, αναζητώντας έναν θησαυρό, μια κληρονομιά μυστηρίου και θρίλερ στη Γη των Ταξιδευτών, στον Κόσμο των Ανυποψίαστων, στην Αιώνια Λιακάδα, στο Θρίαμβο του Φαίνεσθαι, στην Ανάκριση, στη Συμφιλίωση, στο Αιώνιο Κοίταγμα, στο παρελθόν, στο δολοφόνο Άνθος, στη Δοκιμασία των περιστρεφόμενων σφαιρών, … Όλα αυτά, τα ανωτέρω, με ”πικάντικη επίγευση” για τον δικό μας χαμένο εαυτό, για έναν πιο όμορφο Κόσμο στην παρέα των σκέψεων, στην ενέργεια εναλλαγών μηνυμάτων βέβαιοι, στο ορμητικό ρεύμα των τρόπων, στην εισβολή των ονείρων και στις άτολμες αποχρώσεις του Πένθους, στις ακρίβειες των φωτογραφιών ή των φωτογράφων, στο ηλεκτρονικό κουτσομπολιό του fb, δηλητηριώδες εύθραυστο νόημα αρμονίας. Αν επιγραμματοποιούσε η γραφή τις εξωνυχιστικές, απίθανα χρωματικές λεπτομέρειες στη λεπτομέρεια, θα έσφιγγε η ανάγνωση το λαιμό και θα ελαχιστοποιούσε το άγχος, σπουδάζοντας τις καταπληκτικές ανακρίσεις των ηρώων μας, ημών και υμών δολοφόνων!
Τα ”Σιωπηλά Βήματα” της Ευφροσύνης Πιτσαλίδου, το πρώτο μυθιστόρημα της, θηριώδες επίτευγμα, πολλά υποσχόμενο, της νεότερης γενιάς Ελλήνων λογοτεχνών, κορυφώνει το λόγο στη σοφία του, στην ποιητικότητα του, στα όχι των Ναι, στο μηδέν της ελπίδας, θαρραλέας μαρξιστικής βαθέως ματιάς, εύκολα διευκρινίζοντας και κόσμο βοηθώντας γράφοντας: Όλες οι μανάδες των υποψηφίων για τα Πανεπιστήμια, γλείφουν θεούς κι αγίους… Αν θέλετε Θεό, φροντίστε, όταν τον επικαλείστε, να μην προσβάλλετε τον άνθρωπο… Κοινωνία πρόσεχε μου, Η εκπαίδευση, η θρησκεία, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, Όλα στην υπηρεσία υπερπαραγωγής άβουλου εργατικού δυναμικού, στα γρανάζια τους ή… Πρέπει να συντονιστούμε με όλα τα αστυνομικά τμήματα του πλανήτη… αυτή η διαβολεμένη παγκοσμιοποίηση Του Δολοφόνου Ποιητή, θύματος και θύτη,… Επιζώντας κι εγώ, στην κορυφαία συνάντηση με τη συγγραφέα, όταν έγραφα σ΄ ένα ποίημα: Αν γίνεις δολοφόνος ποίηση / Τίποτα δεν θ’ απομείνει…
Λαχταρώ το δεύτερο βιβλίο και τα απίθανα μαστορέματα της συγγραφέως, στις μεγάλες ικανότητες της, στις τολμηρότατες ευγενείς προθέσεις της, με το μέγιστο μεγίστων μεράκι και δόσιμο στη γραφή, Και είμαστε τυχεροί γι’ αυτό… Τα καλά βιβλία αντέχουν στο χρόνο, σε αντίθεση με τις σχέσεις των ανθρώπων, ίχνη χωρίς ίχνη… Τα ”Σιωπηλά Βήματα”, τόσο θορυβώδη, ένα δύσκολο, αιώνια πανέξυπνο βιβλίο, άρα έπρεπε να γίνω έξυπνος και δύσκολος για να σας πω δυο λόγια, αν τα κατάφερα καλώς, αν όχι…Σας ευχαριστώ!
