Σοβαρός παλιόφιλος, έχει την καλή συνήθεια, όταν βλέπει ή διαβάζει κάτι καλό, να μου τηλεφωνεί και να με συμβουλεύει να μην το χάσω. Και κατά κανόνα οι πληροφορίες του είναι έγκυρες και αξιόπιστες. Γιατί στη δύσκολη ζωή που ζούμε όλοι μας, είναι κρίμα να χάνουμε πράγματα που μας βοηθάνε να ξεφύγουμε, έστω για λίγο, από τη μιζέρια μας. Την τελευταία φορά που μου τηλεφώνησε, η χροιά της φωνής του είχε κάτι το επιτακτικό: «Ανοιξε την τηλεόραση και δες τον Τσίπρα στο Survivor να εξαγγέλλει εκλογές». Το έχαψα με την πρώτη. «Μέχρι εκεί φτάσαμε;» αναρωτήθηκα. «Προετοιμάσου για τα χειρότερα. Εκλογές έρχονται».
Η πρώτη σκέψη που έκανα ήταν πως άλλαξαν το τροπικό νησί-ντεκόρ με ένα ελληνικό. Το κύρος της πρότασης του φίλου μου ήταν ακόμα παρόν στο μυαλό μου. Αλλά αμέσως μετά διαπίστωσα πως ήταν ένα βιντεοκλίπ, που ο πρωθυπουργός έλεγε ένα κάκιστο ποίημα που δεν μπορούσα να παρακολουθήσω. Και αναγκαστικά συγκεντρώθηκα στην ερμηνεία του κ. Τσίπρα. Με τη λίγη θητεία που είχα στο θέατρο και ως μαθητής του Ροντήρη, έχω αποκτήσει μια ματιά, για να ξεχωρίζω τον κακό από τον καλό υποκριτή (ηθοποιός στα αρχαία ελληνικά).
Ο κακός ηθοποιός δεν ξέρει τι να κάνει τα χέρια του που κρέμονται σαν πετσέτες στο μπάνιο. Και βρίσκει μια λύση να τα κουνάει σαν να πριονίζει τον αέρα χωρίς νόημα. Το μάτι του είναι πάντα γυάλινο και δεν μπορεί να εκπέμψει καμιά συγκίνηση. Συμπλήρωμα έρχονται οι ρυτίδες που σχηματίζονται στο μέτωπό του και το τρίγωνο που σχηματίζεται ανάμεσα στα φρύδια του.
Και ο Τσίπρας είχε όλα αυτά τα χαρακτηριστικά. Να κάνουμε μια σύγκριση με τον ηθοποιό Λαζόπουλο (σας αρέσει, δεν σας αρέσει) με τους «Δέκα μικρούς Μήτσους». Δέκα διαφορετικοί ρόλοι και όλοι σε πείθουν πως είναι διαφορετικά πρόσωπα που κινούνται και μιλούν φυσιολογικά σύμφωνα με τον χαρακτήρα που υποδύονται. Ο καλός ηθοποιός στην ουσία είναι πάντα κάποιος άλλος. Ο κακός είναι πάντα ο ίδιος. Γι’ αυτό ο Στανισλάφσκι έλεγε στους ηθοποιούς του πως κάθε πέντε χρόνια, πρέπει να ξαναμαθαίνουν την υποκριτική τέχνη για να μην τυποποιηθούν.
Εκλογική περίοδος, λοιπόν, από τώρα, αλλά χωρίς να ξέρουμε πότε θα γίνουν οι εκλογές. Κάτι δηλαδή σαν μαραθώνιος χωρίς προσδιορισμένα χιλιόμετρα. Ο στρατηγός Τσίπρας και οι στρατιώτες του [έτσι τον αποκαλούν κάποιοι υπουργοί όταν πρόκειται για αποφάσεις ανασχηματισμού, αλλά και εμείς, ως «Εφ.Συν.» («Αποψη» 29.8.18) παραδεχόμαστε αυτόν του τον ρόλο, αλλά όχι με αυτόν τον χαρακτηρισμό] προετοίμασε για αυτόν τον εκλογικό μαραθώνιο την ομάδα του με δύο κινήσεις.
Πατινάρισε με αριστερή μπογιά ό,τι έχει απομείνει από τον δεξιό πια ΣΥΡΙΖΑ (η αριστερή του πτέρυγα τον έχει εγκαταλείψει από καιρό και έχει δημιουργήσει άλλα πολιτικά σχήματα) και παράλληλα έκανε μια εικονική οικουμενική κυβέρνηση με αποσχισθέντες από το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. για να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση πως παίρνει εδάφη και από το Κέντρο και από τη Δεξιά.
Αλήθεια, ποιες πραγματικές δυνάμεις αντιπροσωπεύουν οι κατά τα άλλα αξιαγάπητες κυρίες Ξενογιαννακοπούλου και Παπακώστα; Πού απέτυχαν οι αποπεμφθέντες υπουργοί; Γιατί δεν δόθηκε κάποια εξήγηση; Και ποια εγγύηση υπάρχει ότι οι νεοεισερχόμενοι θα αποδώσουν μέσα σε έναν χρόνο (αν γίνουν κανονικά οι εκλογές) εκεί που οι άλλοι απέτυχαν στα τρία χρόνια της θητείας τους; Αλλά οι εκλογές θα γίνουν την ώρα που η κυβέρνηση θα κρίνει πως η συγκυρία την ευνοεί. Μπορεί να γίνουν σε δύο μήνες, σε πέντε ή οκτώ ή οτιδήποτε άλλο. Γι’ αυτό και ο στρατηγός δεν τις ορίζει. Τι θα μπορέσουν να κάνουν οι νεοεισερχόμενοι σε ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα; Μόνο προεκλογικό αγώνα. Και αυτή θα είναι από τώρα και στο εξής η πολιτική του στρατηγού με στόχο να μη χάσει το αξίωμά του.
Όσον αφορά τη χώρα, δηλαδή όλους εμάς, θα πρέπει να πληρώνουμε ένα χρέος 322,6 δισ. ευρώ ή 180,4% του ΑΕΠ. Πριν αναλάβουν κυβέρνηση οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. το χρέος ήταν 319,6 ή 178,9% του ΑΕΠ. Δηλαδή μπήκαμε μέσα άλλα 3 δισ. ευρώ. Και η κυβέρνηση γιορτάζει την έξοδο από τα μνημόνια. Και μπορεί τα μνημόνια να έφυγαν, όχι όμως η επιτήρηση (βλέπει κανείς διαφορά;) αλλά οι συνέπειες παραμένουν. Ήρθαν, μας γκάστρωσαν και έφυγαν. Πόσο θα κρατήσει αυτή η γκαστριά χρέους; Μέχρι το 2060. Δηλαδή το παιδί που θα γεννηθεί σήμερα, θα είναι μέχρι τα 42 του χρόνια χρεωμένο.
Με άλλα λόγια, τα χρέη που δημιούργησαν οι κυβερνήσαντες, θα τα πληρώνουν οι φορολογούμενοι έμμεσα. Και άμεσα οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι με περικοπές και ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, που δεν είναι του κράτους αλλά του λαού. Το κράτος δεν παράγει τίποτα για να έχει περιουσία. Εχει το κράτος κανένα χωραφάκι να βγάζει καμιά πατάτα; Το μόνο που παράγει είναι βία και νόμους που τα διαχειρίζονται οι εκάστοτε κυβερνήσεις που έχουμε εμείς εκλέξει.
Επομένως στο υπάρχον πολιτικό σύστημα ο πολιτικός λόγος είναι μυθικός και ψευδής. Και τα κόμματα εξουσίας πρέπει να διαχειριστούν αυτήν την κατάσταση αποκρύπτοντας την αλήθεια. Το ΠΑΣΟΚ την πλήρωσε και έγινε κόμμα-τσόντα. Αλλά το σύστημα ξέρει να αμύνεται και το αντικατέστησε με τον ΣΥΡΙΖΑ για να λειτουργήσει ο δικομματισμός. Η Ν.Δ. ανθίσταται ακόμα, ενισχύοντας τον ΣΥΡΙΖΑ με τον αρχαϊκό της αντικομμουνισμό, ενώ είχε άλλες επιλογές πιο πολιτικές. Γιατί δεν το έκανε είναι άλλη ιστορία. Θα επανέλθουμε.
