Έχω έναν φίλο εξ αναγνωστών, που στη συνέχεια γνωρισθήκαμε, άνθρωπο αγαπητικόν – αυτό που στην ελληνική κοινή αποκαλούμε «ψυχούλα». Ζει σε άλλη πόλη (έχει και ένα ωραίο βυζαντινό όνομα), δεν βλεπόμαστε συχνά, αλλά επικοινωνούμε (και μέσω της στήλης). Ας τον ονομάσουμε ο κ. Χ. Μπα! ολίγον ψυχρό ακούγεται, καλύτερα ο σύντροφος Χ.
Μετά την κωλοτούμπα του kolotoumpa, χώρισαν οι δρόμοι μας με τον σ. Χ., αλλά δεν χώρισαν οι καρδιές μας. Εκείνος έμεινε παραμένων στον ΣΥΡΙΖΑ ελπίζοντας στο καλύτερο, το οποίο σιγά – σιγά θα ερχόταν. Όμως έτσι, στην πραγματικότητα, συνηθίζει κανείς επίσης σιγά – σιγά το καλύτερο να μην έρχεται. Έρχονταν μειώσεις συντάξεων, παρέμεινε ο ΕΝΦΙΑ, ανασκολοπήθηκαν οι μισθοί, κατατμήθηκε και πωλείται η δημόσια περιουσία, η νέα διαπλοκή αντικατέστησε την παλιά, αλλά ο σ. Χ., εκεί! ελπίζοντας ότι όλα αυτά θα διορθωθούν, ότι είναι αναγκαίες υποχωρήσεις, ότι δεν γίνεται αλλιώς – ότι δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς.
Ο σύντροφος Χ. μέσα σε όλον αυτόν τον χαμό είχε ένα κόκκινο πανί, τον κ. Φώτη Κουβέλη, τον Φανούρη, όπως τον αποκαλεί, όχι απλώς περιφρονητικά, αλλά με αποστροφή. Για τον σ. Χ. ο κ. Κουβέλης ήταν κόκκινη γραμμή: αν γυρίσει αυτός, έλεγε, θα φύγω εγώ. Ο κατά σ. Χ. Φανούρης επέστρεψε, ο σ. Χ. το κατάπιε κι αυτό.
Νομίζω ότι για κάποιους από τους παλιούς αριστερούς που παραμένουν υποστηρίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να επωφελούνται απ’ αυτό, λειτουργεί ή ο συναισθηματισμός της κομματικότητας όπως τη νιώθαμε παλιά (και κάποιοι τη νιώθουν και σήμερα κυρίως εν σχέσει με το ΚΚΕ) ή η ψυχρή λογική ότι η Αριστερά είναι πια παρελθόν, ότι ήρθε ο καιρός για να σοσιαλδημοκρατικοποιηθούμε. (Διαδικασία τρισβάρβαρη, όσον και η λέξη που την αποδίδει). Τρισβάρβαρη διότι η σοσιαλδημοκρατία προσχωρώντας στον νεοφιλελευθερισμό τον εφάρμοσε ακόμα πιο βίαια από τους νεοφιλελεύθερους, μακράν πιο βίαια από τη Λαϊκή Δεξιά και τόσον βίαια όσον κελεύει η Άκρα Δεξιά. Διότι αν δεν είναι ακροδεξιά πολιτική οι πλειστηριασμοί, οι κατασχέσεις, οι υπεξαιρέσεις συντάξεων, η μετατροπή της εργασίας σε σκλαβιά, τότε οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους και οι άνθρωποι το μυαλό τους.
Ο φίλος μου ο σ. Χ. όχι λόγω ωφέλειας και ιδιοτέλειας ή λογικής ανάλυσης που κατατείνει στην αποδοχή της σοσιαλδημοκρατικής μετάλλαξης, αλλά λόγω κομματικότητας θα παρακολουθήσει (και θα υποστηρίξει) όσα πράττει και θα πράξει ο ΣΥΡΙΖΑ ώσπου να τελειώσουν οι ημέρες του.
Αν όλα πάνε καλά (και δεν μας βρει κανένα κακό από τον Ερντογάν στο οποίο θα κληθούν από την Ιστορία να απαντήσουν ο Φανούρης, ο Καρανίκας, ο Καμμένος και ο Τσίπρας), αν λοιπόν όλα πάνε καλά κατά τους επόμενους μήνες (ήτοι οι πλειστηριασμοί κατ’ ευχήν και η εργασία κατά διαβόλου), ο Τσίπρας θα καλέσει πάλι «υπό τα όπλα» στις εκλογές τον φίλο μου, τον σ. Χ.
Ο Τσίπρας θα βγάλει πάλι στο μεϊντάνι τις κόκκινες σημαίες, λεκιασμένες αυτήν τη φορά με ρουσφέτια και διορισμούς, θα επικαλείται το «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς που εφάρμοσε ακροδεξιά – νεοφιλελεύθερη πολιτική, θα κινδυνολογεί για την παλινόρθωση της Δεξιάς – αυτός, ο πλέον υποτελής στις τράπεζες και τις εταιρείες, θα τάζει καθαρή έξοδο στην… κόλαση της Εποπτείας που έχει ήδη προϋπογράψει και γενικώς με μια αριστερή γλώσσα κούφια από περιεχόμενο και αντικρουόμενη με όσα διαπράττει,
θα προσπαθήσει να επιβάλει την πολιτική σχιζοφρένεια που θα του επιτρέψει να αρπάξει όσες ψήφους μπορεί απ’ όπου μπορεί.
Οι επόμενες εκλογές θα είναι ένα ανάτυπο των εκλογών επί δικομματικού μονοκομματισμού. Το ζητούμενο θα είναι πάλι η νομή της εξουσίας και όχι η εύρεση, οργάνωση κι εφαρμογή πολιτικών χρήσιμων (και πλέον αναγκαίων) για τη χώρα με κέντρο τον λαό. Βρισκόμαστε σε μια δεινή για μας συγκυρία, όπου ο Ερντογάν φαίνεται να αναρωτιέται αν το ελληνικό κράτος μπορεί να υπερασπισθεί το ελληνικό έθνος (που βρίσκεται στην επικράτειά του, αλλά και τον ελληνισμό γενικότερα).
Σ’ αυτήν τη δασύτριχη συγκυρία, ο Τσίπρας, άσσος στην ίντριγκα αλλά κούτσουρο στη στρατηγική, αναλίσκεται στην προετοιμασία εκλογών με τις πιο ποταπές μεθόδους και αυτό είναι όλο.
Για την ώρα λοιπόν μπορούμε να βασιζόμαστε μόνον στο φιλότιμο των Ελλήνων, που χωρίς Σύνταγμα, χωρίς αυτεξούσιο, αλυσοδεμένοι στα μνημόνια, δεν έχουμε να χάσουμε πλέον τίποτα παρά μόνον την πατρίδα μας…
ΥΓ.: Επί εταίρου τινος, σημείου και αυτού των καιρών: Στο tweet που αξιώθηκε να ξοδέψει ο Τσίπρας για τον θάνατο του μεγάλου σκιτσογράφου Βαγγέλη Παυλίδη αναφέρθηκε στις «ευρηματικές ιχνογραφίες» του πολυτάλαντου δημιουργού. Ο Βαγγέλης Παυλίδης δεν έκανε «ιχνογραφίες», κύριε! Έκανε πολιτικές γελοιογραφίες, σκίτσα, κόμικς και άλλα πολλά, όλα περιωπής και καταπληκτικά. Η ασχετοσύνη
πληγώνει ό,τι αγγίζει, αλλά αν ο Τσίπρας είναι κατά κατάχρησιν άσχετος, ουδείς γύρω του βρίσκεται για να τον προφυλάσσει από τις συνεχείς ρουκέτες που αμολάει;
