Τι σημαίνει για την Ελλάδα η πτώση του Αφρίν; Έπεσε η πόλη οριστικώς; Ή η αντίσταση θα συνεχισθεί με νέους όρους; Υπάρχει προοπτική ανακατάληψης του Αφρίν από τους Κούρδους, όπως έχει γίνει έως τώρα δεκάδες φορές για δεκάδες πόλεις και περιοχές στον οκταετή και αιμοσταγή Συριακό πόλεμο; Θα αρκεσθεί σε αυτήν τη νίκη (αν είναι νίκη) ο κ. Ερντογάν ή θα διευρύνει τις επιχειρήσεις στο Νοτιοανατολικό Μέτωπο έως τις περιοχές του Ιράκ; Η νίκη (αν είναι νίκη) στην Ανατολή θα ανοίξει την όρεξη της Τουρκίας (και του Ερντογάν και των Κεμαλιστών και των Γκρίζων Λύκων) για επιχειρήσεις και στο Δυτικό Μέτωπο, ήτοι Αιγαίο, Καστελόριζο, Κύπρο; Θα πιστέψει η Τουρκία ότι είναι εν τέλει ικανή να διεξαγάγει πόλεμο σε δύο μέτωπα; Και τι θα κάνουν οι Αμερικανοί; Ό,τι «έκαναν» και στο Αφρίν; Ή μήπως ό,τι πρόκειται να κάνουν και στο Μανπίτζ (αν λέει αλήθεια ο κ. Τσαβούσογλου, όταν ισχυρίζεται ότι Τουρκία και ΗΠΑ έχουν ήδη «συμφωνήσει για την ασφαλή έξοδο των αμάχων απ’ το Μανπίτζ»);
Τι λέει για όλα αυτά η Ελλάδα; Κιχ! Διαμαρτυρήθηκε η χώρα μας στη Γερμανία για την ενίσχυση της τουρκικής στρατιωτικής μηχανής προκειμένου να αιματοκυλίσει κι άλλους πληθυσμούς ανθρώπων; Έβαλε η Ελλάδα τις φωνές στον ΟΗΕ για την παρόξυνση του πολέμου στη μαρτυρική Συρία; Κιχ! Ψοφοδεής ησυχία! Το θέμα εξετάζει ο κ. Καρανίκας. Κιχ! Το ίδιο θα κάνουν και οι άλλοι (όλοι) όταν έρθει η σειρά μας. Κιχ κι αυτοί.
Το θέμα δεν είναι μόνον ηθικό. Δεν είναι μόνον θέμα αρχών. Είναι κρίσιμο θέμα εξωτερικής πολιτικής. Έτσι όπως φοβικά, στο πλαίσιο του Κατευνασμού, ασκείται από τη χώρα μας. Λέξη εναντίον της τουρκικής πολιτικής – εκτός κάποιων τσιριγμάτων όταν αυτή η πολιτική δαγκώνει εμάς τους ίδιους. Όταν όμως δεν μιλάς για τους άλλους, κανείς δεν θα μιλήσει για σένα όταν έρθει η σειρά σου.
Ήδη και η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ τηρούν πολιτική ίσων (διάβαζε: εις βάρος μας) αποστάσεων. Διότι η Ελλάδα κάνει το καλό παιδί – δεν την υπολογίζει κανείς. Θα ήταν το ίδιο αν η Ελλάδα έκανε φασαρία; Αν ξεγύμνωνε στα fora της Ένωσης την πολιτική της Ένωσης, αν ενοχλούσε τους Αμερικανούς, ώστε να θεωρείται υπολογίσιμη δύναμη; Έβγαλε κιχ ο Τσίπρας για το Αφρίν; Έβγαλε ο κ. Μητσοτάκης; Έχουμε την ισχύ για κάτι τέτοιο; Ο Ερντογάν κάθε λίγο και λιγάκι έρχεται σε ρήξη με τις ΗΠΑ, ώστε κάθε φορά να πάρει αυτό που θέλει. Γιατί να μην κάνει το ίδιο και για τα Κυπριακά «οικόπεδα»;
Όμως, το ζητούμενο αυτών των σκέψεων δεν είναι το status της συγκυρίας – εύκολα αυτό αλλάζει, καθώς τα συμφέροντα των εμπλεκομένων, Ρωσία, Ιράν, Ισραήλ, Σαουδική Αραβία, Τουρκία, Ένωση, ΗΠΑ, είναι πολυσύνθετα, με αποτέλεσμα οι εναλλαγές στις συμμαχίες να θυμίζουν την εποχή των χαλιφάτων. Το ζητούμενο αυτών των σκέψεων είναι αν η Ελλάδα, μετά την τριακονταετή αποβλάκωση, διαθέτει τις δομές που θα εμποδίσουν τα συμφέροντα των άλλων δυνάμεων να αλέσουν τους Έλληνες.
Τα πράγματα έχουν αλλάξει δραματικά (προτεραιότητες της Τουρκίας, αγωγοί, επανασχεδιασμός συνόρων, εξάπλωση του πολέμου) και η κυβέρνηση δείχνει να τα χειρίζεται (όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις) με τη δύναμη της αδράνειας μιας πολιτικής αναντίστοιχης προς την πραγματικότητα εδώ και καιρό. Η Τουρκία μάς χορεύει στο ταψί στη FYROM (ναι, στη FYROM), στην Αλβανία, στο Βερολίνο, στον Έβρο, στο Αιγαίο και στην Κύπρο. Και η Ελλάδα περιμένει το χτύπημα για να αρχίσει να φωνάζει. Να φωνάξουμε πριν από το χτύπημα, φαντάζει αδιανόητο στο σύστημα των καλών παιδιών του Κατευνασμού. Το πολύ κάποιοι (όπως τώρα ο κ. Κοτζιάς) να εκλιπαρούν σαν ραγιάδικα δαρμένα σκυλιά, για μια ανούσια δήλωση της κυρίας Μέρκελ (που κατά τα άλλα εξοπλίζει την Τουρκία για να σφάζει στο Αφρίν) ή κάποιο χρησμό του Πόντιου Μάκβεθ Πάιτ.
Ακόμα και σήμερα, όπου ο πόλεμος αλυχτάει γύρω μας και τα νύχια του Λεβιάθαν ξύνουν την πόρτα μας, τα καμένα μυαλά που χαρακτηρίζουν ως εθνικιστική κάθε ανησυχία για το μέλλον της πατρίδας, εξακολουθούν να κάνουν κουμάντο στα δημόσια πράγματα. Ιδιαιτέρως στα ΜΜΕ που ήλεγχαν οι «εκσυγχρονιστές» και ο ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και στα ΜΜΕ που σαν περονόσπορος ο ΣΥΡΙΖΑ έχει παρεισφρήσει, όλο το φάσμα της ομογενοποιημένης σκέψης έχει εξαπολύσει και εξαπολύει πόλεμο ιδεολογικής τρομοκρατίας εναντίον όσων προσπαθούν να λάβουν μέριμνα εναντίον του όντως πολέμου.
Δύο είναι τα παρήγορα: πρώτον ότι ο ρόλος του νεοταξίτικου μηχανισμού εκείνων που συκοφαντούν για εθνικισμό, αντισημιτισμό, λαϊκισμό και ρατσισμό κάθε πολιτική που αντιστέκεται στον νεοφιλελευθερισμό και τον ιμπεριαλισμό, έχει πλέον αποκαλυφθεί στα μάτια της ευρύτατης πλειονότητας του λαού. Και δεύτερον
παρήγορον είναι ότι ο λαός δεν είναι άοπλος.
ΥΓ.: Έγραφε χθες η «Αυγή», πρώτη σελίδα, πρώτο θέμα: «Εκκωφαντική σιωπή και υποκρισία για τη βαρβαρότητα στο Αφρίν. ΝΤΡΟΠΗ!». Ντροπή για τον Τσίπρα εννοεί η καλή εφημερίδα; ή μήπως έκανε ο πρωθυπουργός καμιά δήλωση εναντίον της «βαρβαρότητας στο Αφρίν» και μας διέφυγε;
