“Ελληνικός και Σκοπιανός εθνικισμός και ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί στην περιοχή των Βαλκανίων” γράφει ο Προκόπης Κωφός
«Η Μακεδονία είναι μία και ελληνική».
Αυτή είναι μια ακραία εθνικιστική και άκρως αλυτρωτική θέση που βασίζει την ελληνικότητα της Μακεδονίας στο αρχαίο βασίλειο της Μακεδονίας, παραγράφοντας εντελώς στενόμυαλα, για να το εκφράσω όσο επιεικέστερα γίνεται, την ιστορία όλων όσων συνέβησαν στην περιοχή αυτή εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια, τη ρωμαϊκή κατάκτηση, τη βυζαντινή περίοδο, την κάθοδο των Σλάβων και των Βουλγάρων στα Βαλκάνια, την κυριαρχία των Οθωμανών και την απελευθέρωση από την Οθωμανική κυριαρχία. O αλυτρωτισμός σε όλο του το μεγαλείο! Οι συνοδευτικές επεξηγήσεις, πως δεν επιδιώκουμε αλλαγή συνόρων και δεν διεκδικούμε εδάφη από τους γείτονές μας, βρίσκονται σε ευθεία αντίθεση με τη βασική εθνικιστική και αλυτρωτική θέση πως «Η Μακεδονία είναι μία και ελληνική».
Απέναντι σ’ αυτόν τον ελληνικό αλυτρωτισμό η άλλη πλευρά προβάλει τον δικό της με τη θέση πως υπάρχει «μακεδονική εθνότητα» που όπως όλα τα έθνη στον κόσμο δικαιούται και διεκδικεί το δικό της έθνος-κράτος, μια θέση που τη βασίζει επίσης στο αρχαίο βασίλειο της Μακεδονίας, παραγράφοντας επίσης στενόμυαλα, για να το εκφράσω και πάλι όσο επιεικέστερα γίνεται, την ιστορία όλων όσων συνέβησαν στην περιοχή αυτή εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια, τη ρωμαϊκή κατάκτηση, τη βυζαντινή περίοδο, την κάθοδο των Σλάβων και των Βουλγάρων στα Βαλκάνια, την κυριαρχία των Οθωμανών, την απελευθέρωση από την Οθωμανική κυριαρχία. O αλυτρωτισμός των Σκοπιανών σε όλο του το μεγαλείο κι αυτός! Οι διαβεβαιώσεις που πιθανόν θα δοθούν και οι συμφωνίες που θα υπογραφούν πως δεν θα επιδιωχθεί η δημιουργία μακεδονικού έθνους-κράτους βρίσκονται σε ευθεία αντίθεση με τη βασική εθνικιστική και αλυτρωτική θέση περί της ύπαρξης «μακεδονικής εθνότητας».
Οι δυο αυτοί εκ διαμέτρου αντίθετοι εθνικισμοί που αντλούν όλως περιέργως και οι δύο τα… «επιχειρήματά» τους από το αρχαίο βασίλειο της Μακεδονίας, την επικράτεια δηλαδή μιας βασιλικής δυναστείας, που όπως κάθε βασιλική επικράτεια του μακρινού παρελθόντος ελάχιστη σχέση είχε με τα έθνη και τους λαούς που ήταν κάτω από την εξουσία της, οι δύο αυτοί εθνικισμοί είναι εντελώς ασύμβατοι και ασυμβίβαστοι μεταξύ τους. Πώς, λοιπόν, φτάσαμε στην πολιτική του λεγόμενου «έντιμου συμβιβασμού», που καλούνται να υλοποιήσουν δύο ασύμβατοι και ασυμβίβαστοι μεταξύ τους εθνικισμοί; Μήπως οι δύο πλευρές αποφάσισαν ξαφνικά να παραιτηθούν από τον εθνικισμό τους και η μία πλευρά να δεχτεί πως «η Μακεδονία δεν είναι μία και ελληνική» και η άλλη πλευρά να δεχτεί πως «δεν υπάρχει έθνος Μακεδόνων»; Όχι, βέβαια! Καμία πλευρά δεν παραιτήθηκε από τον εθνικισμό και τον αλυτρωτισμό της και καμιά πλευρά δεν αποφάσισε πως αυτοί οι αλυτρωτισμοί δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα για τους δύο λαούς, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να ζήσουν και να προκόψουν με την εργασία τους και με τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας του ο καθένας. Άλλοι είναι αυτοί που αποφάσισαν και για δικούς τους σκοπούς αυτόν τον συμβιβασμό, προωθώντας τα δικά τους συμφέροντα και τις δικές τους επιδιώξεις. Συγκεκριμένα, αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι πως ο πέραν του Ατλαντικού σύμμαχος και οι σύμμαχοί του προωθούν τους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς τους στην περιοχή και οι δύο εθνικισμοί καλούνται να ευθυγραμμιστούν με τα σχέδια και τις επιδιώξεις τους. Και μόνο η έννοια του συμβιβασμού που πρέπει υποτίθεται να κάνουν οι δύο εθνικισμοί χωρίς να παραιτηθούν από την ουσία των αλυτρωτικών τους επιδιώξεων, καθιστά τον όποιο «έντιμο συμβιβασμό» επιτευχθεί θνησιγενή, που θα αμφισβητηθεί ενδεχομένως από την επόμενη κιόλας μέρα, από τη στιγμή που οι δύο εθνικισμοί, είτε και οι δύο ταυτόχρονα είτε ο καθένας ξεχωριστά, θα κληθούν να ευθυγραμμιστούν με νέους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς που θα υπαγορεύουν όχι τον εθνικισμό ενός «έντιμου συμβιβασμού» όπως τώρα, αλλά έναν αδιάλλακτο εθνικισμό.
Η αντιπαράθεση για την ονομασία, των «αδιάλλακτων» από τη μια μεριά που διοργανώνουν συλλαλητήρια και των «μετριοπαθών» από την άλλη που προωθούν τον λεγόμενο «έντιμο συμβιβασμό», δεν εκφράζει ούτε πατριωτισμό, ούτε τα συμφέροντα της χώρας και του λαού της, αντίθετα, και οι δύο πλευρές αυτής της αντιπαράθεσης κινούνται στην κατεύθυνση της εξυπηρέτησης των διεθνών γεωπολιτικών ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών στα Βαλκάνια και στην ευρύτερη περιοχή γενικότερα.
Με άλλα λόγια, αυτή τη στιγμή δεν προωθείται καμιά απολύτως λύση του «μακεδονικού ζητήματος», ενός προβλήματος που είναι αποκλειστικό δημιούργημα των δύο εθνικισμών, ούτε βρισκόμαστε μπροστά σε μια ευκαιρία για να λυθεί το πρόβλημα αυτό. Αυτή τη στιγμή προωθούνται οι γεωπολιτικοί ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί των «συμμάχων» μας στην περιοχή και οι κυβερνήσεις των δύο χωρών απλά αναλαμβάνουν το μερίδιο που τους αναλογεί για την προώθησή τους. Το «μακεδονικό ζήτημα-πρόβλημα» που το θα εξακολουθεί να υπάρχει, να εκδηλώνεται και να αξιοποιείται όσο θα συνεχίσουν να λειτουργούν, να εκδηλώνονται και να εκφράζονται οι δύο αυτοί εθνικισμοί.
Και για να το κάνω πιο λιανά, οι άνθρωποι καλής θέλησης που διακατέχονται από γνήσια πατριωτικά αισθήματα δεν έχουν κανένα λόγο να ανησυχούν για το ζήτημα της ονομασίας, είτε με γεωγραφικό προσδιορισμό είτε χωρίς. Ο μόνος πραγματικός λόγος ανησυχίας για όσα συμβαίνουν σήμερα δεν είναι η ονομασία των Σκοπίων, αλλά οι γεωπολιτικοί ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί που προωθούνται στην περιοχή με όχημα την ονοματολογία.
