“Αλήθειες…” γράφει ο Σταμάτης Παγανόπουλος

Δεν έπαψε η καρδιά μου να καίγεται από τη φλόγα της ζωής. Δεν έπαψα να είμαι ένα μυρμήγκι δυνατό. Μα έπαψα να θέλω να μοιραστώ τα κοινά μας όνειρα που ξεχνιούνται στο πρώτο ξύπνημα, παραδωμένα από το φως του ήλιου. Γέμισε ο κόσμος φωνές και απόψεις ανθρώπων που χρωματίζουν τη φωνή τους στο χρώμα των συμφερόντων τους. Δηλώσεις με προθέσεις πονηρές, βύσματα και γνωριμίες, κρύα χαμόγελα, χειραψίες, στατιστικές και αριθμοί σε κλειστά γραφεία. Και έξω από τα γραφεία ρόλοι. Είναι οι ρόλοι που γεμίζουν την τσέπη, που καταλαγιάζουν τις ανασφάλειες.

Οι αλήθειες μου είναι δουλικές, υποτακτικές και βασανισμένες. Όταν χάνομαι μου δείχνουν το δρόμο προς τον εαυτό μου τον αληθινό. Εγώ τις μαστιγώνω όμως νύχτα μέρα, γιατί είναι αυτές που θα μου χτίσουν Παρθενώνες.

Ο ρόλος μου είναι να δείχνω αθώος.

Μύριες ανασφάλειες και κόμπλεξ συνθέτουν τις ανθρώπινες σχέσεις. Κυνηγημένοι τρέχουμε από τις επιθυμίες μας και τις ρυτίδες που μας χαράζει ο χρόνος. Ζούμε ανήμποροι να εκφράσουμε αλήθειες. Αντιδρούμε όταν αυτές καταφέρνουν να μας βρουν. Στημένοι ρόλοι, σε ένα θέατρο με πρωταγωνιστές τους θεατές του. Δηλώνουμε χαρούμενοι με τις αλήθειες μας κρυμμένες στο πατάρι.

Άλλοι δηλώνουν αυθεντικοί μα και αυτοί υποδύονται τον ρόλο του αυθεντικού. Δεν ξέρω τι να απαντήσω στο παιδί που κάποτε ήμουν. Έιναι και αυτές οι αλήθειες τόσο εξαγριωμένες. Φοβάμαι πως θα μου στήσουν παγίδες, να βρουν τρόπους να δραπετεύσουν και έτσι να πάρουν εκδίκηση από μένα, χαρίζοντας μου την καλύτερή τους φίλη για παρέα. Την μοναξιά.

Εγω,ευτυχως,εχω την απεραντη ομορφια σου …και σωνομαι.-

Σταματης Παγανοπουλος

Σημείωση Φαρέτρας:  Ο πίνακας που συνοδεύει το κείμενο είναι επίσης του Σταμάτη Παγανόπουλου