Το Σάββατο 18 Νοεμβρίου βρέθηκα στον Χώρο Τεχνών για να παρακολουθήσω μια συναυλία περισσότερο λόγω κυρίως μιας κοινωνικής σχέσης με μια συνάδελφο που εκτιμώ πολύ και που συμμετείχε στην εκδήλωση. Και βρέθηκα, έκπληκτη, μέσα σε μια χρονοκάψουλα που με μετέφερε στα εφηβικά μου χρόνια.
Η αλήθεια είναι πως όταν βγήκε το The Wall ήμουν κάτι λιγότερο από 14 χρόνων και πως όταν έγραφα στο περιθώριο των τετραδίων μου Mama did it need to be so high? δεν περνούσε ούτε έξω από το μυαλό μου πως θα ζούσα εδώ και 31 χρόνια μια ευτυχισμένη ζωή διδάσκοντας κλασσικό πιάνο. Παρ’ όλα αυτά, η αυθεντική συγκίνηση που δρασκελάει πάνω από δεκαετίες, είδη μουσικής και -βεβαίως- τρόπους και αποφάσεις ζωής είναι πολύ ισχυρό εφόδιο, εφόδιο που γίνεται ανίκητο όταν πίσω από μια συναυλία υπάρχουν τα δύο συστατικά που συνιστούν την επιτυχία: η γνώση και η δουλειά. Και αυτά αμφότερα υπήρχαν και γενναιόδωρα σκορπίστηκαν στην αίθουσα.
Παρακολούθησα την μισή συναυλία με δάκρυα στα μάτια. Αυτό και μόνο με καθιστά ευγνώμονα στους νέους αυτούς ανθρώπους που προσέφεραν τη δουλειά τους και την ματιά τους πάνω σε μια μουσική που ούτε εύκολη είναι, ούτε εύληπτη, πολλώ δε μάλλον που διάλεξαν να την προσφέρουν με ζόρικο τρόπο (μιλώ για το οπτικοακουστικό υλικό που συνόδευσε την μουσική τους και που με έκανε ακόμα περισσότερο να σκεφτώ αντί να καταναλώσω).
Λαμβάνοντας υπ’ όψιν και τον ευγενικό σκοπό στον οποίο προσφέρθηκαν τα έσοδα αυτής της βραδιάς έχω να πω μια μόνο κουβέντα στους συναδέλφους που χάρισαν αυτήν την μουσική εμπειρία στο (δυστυχώς ευάριθμο) κοινό της πόλης. Shine on you crazy diamond.
Υπογραφή: μια δασκαλίτσα του πιάνου
